Puchata kulka wstała natychmiast, wyślizgnęła się spod objęć cienia drzew i znalazła się tuż przed Śnieżnym. Odsunął się, znów się przysunął, obszedł go naokoło, stanął z jego boku, prawego, lewego i chwilę później zasiadł metrów kilka przed nim. Przechylił czerp, a cała sierść z łba zafalowała i zgięła się na stronę prawą. Ogon ułożył obok łapy - tak jakby była to jego tajna broń w razie ataku - i fiołkowymi ślepiami wiercił dziurę w jego kufie. Ethanie Lawsonie Carterze Christopcherze Nathanielu Danielu Wate, zachowuj się jakoś. Masz zamiar wziąć wiertarkę, zrobić dziurę w jego podgardlu i wysysać całą krew? Nie no, nawet byś na to nie wpadł. - Ave.

Kolejna popierdółka. Zimny wzrok podążał za psem, co skakał jakby robaków w dupie dostał. Z jego gardzieli wypływało posępne powarkiwanie, którego natężeniem kwitował co gwałtowniejsze ruchy obcego. Szczękę miał wiecznie niedomkniętą, acz potężne wargi niezgrabnie przysłaniały domniemaną biel kłów. Nic nie powiedział.

- Hej, duży. Powiedz coś, gburze. Duży, śliniący się skorpion. Fajne masz określenie, wiesz? - rzucił nader spokojnie, aczkolwiek było to coś dziwnego. Pierw skakał jakby się owsików nałapał, a teraz archanielski spokój w nim zagościł. Był dziwny i każdy o tym wie, albo przynajmniej będzie wiedział. - Jestem z rodziny Wate'ów. Jak Ci na imię, duży?

Wpatrywał się w niego kryjąc wszelkie brutalne imaginacje pod kopułą czerepu. Każde przesunięcie źrenic było powolne, czynione od niechcenia. Nawet jego serce biło jakoś flegmatycznie. Zastrzygł uchem i postawił kilka kroków w kierunku samca. Zacharczał jakby zaczął się dusić i pochylił kufę.

- Aghrghathh. Ta. Oryginalne. - łuk, opatulony w sierść miękką wystrzelił do góry, przecinając przy tym powietrze, by opaść za chwilę mógł bezwładnie na podłoże, w to samo miejsce co przed chwilą zajmował. Carter się wyprostował, radary drgnęły, ale tylko na chwilę. Skoro gramy na poważnie.

Idiota... Jak mógł dotąd nie zrozumieć, do czego Śnieżny dąży? Byłby parsknął śmiechem, ale to zbyt długo trwa. Po kilku jałowych minutach mlasnął niesmacznie i wystrzelił gulą różowej flegmy wprost na pysk Wate'a. Uśmiechnął się kwaśno.

Strzepnął niewielką łapą to kiślowate coś. Spojrzał na niego spode łba, poważnie, jak nigdy dotąd, odsunął się, wstając przy tym, a spod jego szczelnie zaciśniętych warg wydobył się nie tylko warkot, ale i ujawniły śnieżnobiałe kły. Ogon bezwładnie wisiał w powietrzu przytwierdzony do jego cielska, a ten z niejaką odległością stał, lekko skrzywiony, acz łeb cały czas był powyżej ogona, cielska, zawsze był i zawsze będzie. Pazury zaryły o ziemię, a on tak stał. Jeszcze się przekona, że na darmo się tak zachowuje. Ale Ethan taki jest. Po prostu.

Zasapał ciężko, niby to zanosząc się do śmiechu. Mogło zostać to błędnie zrozumiane, jak objaw zmęczenia czy zgrzania. Później zamilkł znowu i usiłował strzelić łapą młodego, coby na glebie rozpostarł się biernie. Tak sobie. Nadal go bolało.

Warknął i zmył się.

zt.

Wybył.

Wyburczał coś podejrzanego i poszedł dalej.
[z/t]

Umknęła niespodziewanie w którejś sekundzie.

Jako, że dawno nie miał okazji rozprostować zastanych już nieco kości, nocny spacer zdawał się być tym czego ten wilczy krewniak potrzebował. W końcu spacer nikomu jeszcze nie wyszedł na złe, a że chłodniej to i od razu przyjemniej niż w skwarze dnia. Pytanie tylko czy spotka jakąś bratnią duszyczkę która umili mu wieczór?

Wybyła.

Przylazła za nim, niby cień, który jest integralną częścią każdego z nas. Z łbem wysoko uniesionym i spojrzeniem wbitym przed siebie, opuściła zad tuż przed samcem, kompletnie nieskrępowana tym, że może nie chcieć oglądać jej mordy. Cóż, nawet jak dobitnie powie jej, że ma spadać to Vea i tak tego nie zrobić. Przyzwyczaiła się do tych niewielkich humorków basiora.

A jedyne co uleciało z pyska samicy to ciche westchnięcie, a następnie pełne rozbawienia spojrzenie w stronę Forneusa. Pokręciła lekko kufą, jakby zastanawiała się, czy ma do czynienia z kimś starszym czy młodszym od siebie. Właściwie nie mogła być do końca pewną, czyż nie?
- Znów chlasz, Mistrzu - zrugała go, jakby to miało jakikolwiek sens. Nigdy jej nie słuchał, ba, nigdy nawet nie udawał, że chce to robić. Czasami odnosiła nawet wrażenie, że bezczelnie i całkiem świadomie ją ignoruję, choć... Pewnie tak było zawsze. Nie przykładała do tego jednak dużej uwagi, bo taki z niego typ i nic się z tym faktem nie da zrobić.

- Z dwojga złego wole marudzić - mimo iż posiadała już jakieś znajomości z alkoholem to wciąż był on jej niezmiennym przeciwnikiem. Najwyraźniej nigdy nie przekona się do dobrych stron tejże używki, a może po prostu nie ma ku temu chęci? Jakkolwiek mogło być, nie zamierzała się teraz z tego tłumaczyć. Prawdopodobnie później też tego nie zrobi.
- A tym spojrzeniem, co? Wyzywasz mnie? - w jej głowie pobrzmiewało rozbawienie. Nie starała się w ten sposób przekazać, że czuje się silniejsza, pewniejsza czy w jakiś sposób lepsza od basiora. Wszystko dało się wyczytać ze spojrzenia, jeśli tylko się je znało. A kundelka znała, choć pewnych rzeczy wolałaby nie.

- Nie stwierdziłeś jednak, że żadnych nie mam - na upartego sama mogłaby stwierdzić, że procent powodzenia jakiegokolwiek ataku wyprowadzonego w stronę Forneusa wynosi, plus-minus, jeden procent, niemniej nie zamierzała się dołować tak krytycznymi danymi. Co z tego, że rozłożyłby ją na łopatki w pierwszych dwóch minutach walki? Z pewnością wielu na jej miejscu by zrezygnowało, jednak Vea podniosłaby się i jakby nigdy nic próbowała dalej, nawet jeśli dostanie w mordę dziesięć czy trzydzieści razy. Może to kwestia jej młodego wieku, a może czystej i nieskażonej determinacji, jednak nie można powiedzieć, że nie imponuje.
Krańce jej pyska wygięły się w uśmiechu, jakby chciała skomentować w niewymowny sposób jakąś konkretną rzecz. Wielu informacji nie trzeba przenosić drogą słowną. Wystarczą gesty, nawet te najmniejsze.

Prawda nie powiedział, może dlatego, że jej umiejętności poszły nieco w górę, jednak na głos tego nie powie. I tak jeszcze sporo będzie musiała nad sobą popracować, w końcu dziedzina walki nie jest czymś prostym.
Wypił zawartość butelki do końca, oblizując po tym swój pysk, a pusta butelkę cisnął prosto w postać demonicznej. Nim ta doleciała do swego celu, ten już zrobił zań potężnego susa, aby uderzyć swym łbem prosto w pierś demonicznej z zamiarem pozbawienia jej równowagi. Liczy się efekt zaskoczenia.

Najpierw uderzyła w nią dezorientacja i zaskoczenie wynikające z nagle przeprowadzonego ataku; potem dołączyła do tego siła uderzenia Demonicznego, które, jak przewidział, powaliło ją bezpośrednio na glebę. Nie pozwoliła sobie jednak na leniuchowanie i już po paru sekundach stała twardo na łapach, obnażając zębiska w warkocie. Niewątpliwie powinna być na taką ewentualność przygotowana, jednak mięśnie bez jej zgody rozluźniły się, gdy tylko pojawiła się na znanym terenie. Chyba faktycznie potrzeba jej znacznie więcej treningu niż przewidywała.

Weszła.