/ raczej nie, przepraszam, myślałam, ze internet mi będzie lepiej działać, ale dam rady grać tylko Rinn, huh... Więc może wyjde so prostu, ale i jak będę mulic. Przepraszam.

Wyszedł.

Stał wyprostowany

//Może być zając.

Zasnęłam przed ogniskiem.

/ Wybaczcie gonią, a do tego pewna osoba podniosła mi ciśnienie.

/ okej więc masz zająca, reszta ma to co wybrała.
Dla Sonaty bo chyba tylko Ty zostałaś (?) będzie dodatkowa kategoria ;>


Wysunęła się przed śmiałków ciesząc się że są dalej odważne istoty w ich stadzie, praktycznie wszystkie które się zebrały bo ona z Patchem nie mieli polować. Ktoś musi czuwać.
- Zatem wybraliście w myślach co stanie się Waszą ofiarą. Ruszajcie i zdobądźcie doskonałą ofiarę dla Ognia. Pamiętajcie jednak, że musi to nastąpić tak by ofiara bardzo nie cierpiała. Nie chcemy rzezi. - Skinęła im i odsunęła się odsłaniając ścieżkę prowadzącą w las. Polowanie czas zacząć.

/ Okej będę Wam MGować każdym zwierzęciem.
Postaram się zmienić kolor. Póki jest Patch może pomagać z polowaniem na panterę, jak zniknie to przejmę ją. Za to dzik będzie czerwony, a zając zielonym. Do 4-5 postów spróbujcie. Ruszajcie.

Nagle z jednego drzew okalających ten teren wyłoniła się rosła, czarna pantera, która szybując z góry, wylądowała tuż przed jestestwem wychudzonej wadery, prychając i jeżąc się po kociemu. Wybrała sobie osobnika będącego najbliżej jej terenu, uznając że wyczyn jej nie może przejść płazem. Wilczyca musiała zostać natychmiast zgładzona. Już po chwili rzuciła się do ataku, rzucając się na Bezsenność z pazurami.

// Ishu. Siostra odłączyła wifi, więc muszę uciekać. :c przepraszam kochanie.

Rzeź? Ależ rzeź będzie! I wszyscy wiemy na kim... na Rinnelis. W końcu dziki są wszystkożerne, ale sądząc po resztkach, które zostały z Rinnie, nie najedzą się nią, więc... ma przewagę. Może podczas ucieczki Iruel spróbuje ją uratować i wróci w podskokach szczęśliwa z powrotem. Wypadła z okręgu natychmiast, byle dalej od Patcha i czmychnęła w las - uciekaj póki możesz, skarbie. Oni i tak wszyscy mają to gdzieś... w końcu robią to dla własnego dobra, a nie dla twojego. Pionek, pio-nek. Nawet we własnej grze... No i co się tak tym przejmujesz? Szukaj tego cholernego dzika!
Natychmiast przyłożyła nosek do ziemi i rozpoczęła poszukiwania zaliczając swoje pierwsze drzewo, jakkolwiek to brzmi, ale... spotkanie było definitywnie najwyższego stopnia. Szmata.
Uuu. To chyba nie pomaga w szukaniu...
Kontynuowała je jednak, pomimo przeciwnosci losu-Iruela.

Rzuciła krótkie spojrzenie za Desiderem, gdy ten wychodził, z nadzieją, iż będą w stanie spotkać się w najbliższym czasie. Mimo wykonywania innych czynności, zaangażowana była w akcję, do której się zgłosiła i wszystkie słowa wypowiadane przez Ishyrię rejestrowała bardzo dokładnie, ważąc ich znaczenie. Kąciki pyska wygięły się w delikatnym uśmiechu, gdy ta oznajmiła, iż nie muszą ubiegać się do drastycznych sposobów. Nie lubowała się w zadawaniu cierpienia.
Przestąpiła z łapy na łapę, by wyruszyć w las, ostrożnie stawiając kroki. Dawno polowała, więc miała świadomość, iż jej umiejętności mogły pójść w zapomnienie. Pozostawało improwizować. Nie zdążyła jednak przebyć znacznej odległości, by w mgnieniu oka przed jej oczyma znalazła się czarna postać. Trzeba było przyznać, iż smolista sierść i godne podziwu łapy robiły wrażenie. Pantera gotowa była do ponownego skoku. Bezsenna to wiedziała.
Dyplomacja była jakimś żartem. Komunikacja z innymi zwierzętami? Oh, to nieczęsto się udawało. Ucieczka? Nawet nie wchodziła w grę. Dahaka nie byłby dumny, gdyby wiedział, iż choćby o tym pomyślała.
Wychudzone łapy ugięły się, zaś łeb obniżył na tyle, by wilczyca niemal dotykała pyskiem podłoża. Była wyższa, jednak nie większa od pantery. Na tym polegała różnica między ich rasami. Pozostawała więc, czasem zawodna, magia. Posłała więc ku wielkiemu kotu uderzenie powietrza, czekając na skutek.

A ona żwawo zabrała się do uciekania, a robiła to naprawdę nie po wzorowemu - bo nie zygzakiem, jak uczą w szkołach, bo nie na drzewo, jak piszą w wierszach, ale przed siebie i byle szybciej... Głupiutka Rinnelis bez obrazów na przyszłość. Rzeczywiście była dziwna. Ale na pewno nie chora na przerost ambicji, żeby stawić czoło takiemu bydlakowi...
A niech to dunder świśnie. Korzeń.
Korzeń.
Korzeń, o który można się potknąć.
Oczywiście, że łapka Rinnie skorzysta z takiej okazji!
Łomotnęła o ziemię.

Widziała to wszystko, leżąc rozpłaszczona na podłożu oczyma swojej wyobraźni - jak dzik przemierza te metry, decymetry, centymentry, milimetry nim zaora nią jak rolnik ziemię. A nagła wiara w bóstwa ogniste takze tobie, Rinnie, nie pomoże. Nie, nawet w Dahakę! Już-już czuła na swoim grzbiecie ostre kły, kiedy... Krzyknęła i skuliła się w kłębek - postać dzika po prostu zawisła kilka metrów nad ziemią... Ach, znowu Uniesienie. Przydatna rzecz, co? Ale Rinnelis dalej krzyczała, nieprzejęta tym, że dzik jest bezbronny, a skoro wrzeszczała, przerwała magię.
Dzik spadł... To musiało boleć.

Starzała się. Zdecydowanie. Zanim w ogóle zdążyła uchylić się do uniku ostry ból przeszył jedną z łap wadery w momencie, w którym ostre jak brzytwy pazury kota wbiły się w skórę. W jednej chwili nieskazitelnie biała do tej pory sierść przybrała barwę szkarłatu. Krople posoki padały na śnieżne futro oraz podłoże, jakby znacząc ziemię drogowskazami "Tu byłam. Lida.". Zapach krwi przesiąkał powoli powietrze. Zaś ona wydobyła z siebie jedynie głuche stęknięcie, z całych sił zaciskając szczęki.
Nie było jednak czasu na rozmyślania o lejącej się cieczy ani tym jakiego proszku będzie musiała użyć, by doprać futerko. Regeneracja nie działała natychmiastowo, więc miała tą świadomość, iż będzie musiała wytrzymać z bólem pulsującym w łapie przynajmniej przez jakiś czas. Czy motywowała ją do tego wizja zadowolenia Dahaki? Nie, on nigdy nie bywał zadowolony. Do działania popychał ją strach przed jego gniewem.
Nie mogła polegać stale na tej samej umiejętności, więc zbierając się do ataku, zmuszona była zdecydować, której umiejętności mogłaby użyć. Jednak... czyż nie trwało to zbyt długo? Pasek postępu przesuwał się za wolno. Właśnie w tym momencie na chwilę opanowało ją przerażenie. Ciało przebiegł dreszc. Panika zawitała w wilczym łbie. Zapomniała. Czy da zapomnieć się o mocach i zdolnościach? Oczywiście. Przy tak częstych wycieczkach poza obręb krainy, większość wiedzy po prostu ulatywała. I Arael. Od dłuższego czasu nie znęcał się nad pokrzywioną psychiką Bezsennej. Czemu nie zauważyła tego wcześniej? Kurwa.
Trzeba improwizować.
Potrzebna była chwila wahania, by wilczyca ugięła się na kończynach i skoczyła w kierunku pantery, białe kły kierując na kark.

W istocie dla dzika to było nie lada zaskoczenie. Już prawie ją dopadł, już miał ją pod sobą gdy... jego małe nóżki przebierały w powietrzu. Wierzgał by opaść w dół, lecz gdy się to stało, tak nagle bez ostrzeżenia jego cielsko mocno zaryło o podłoże. Przetoczył się popychając Rinnelis. Kwiczał z bólu i irytacji. Zerwał się, wcale nie tak szybko jak można pomyśleć, by ją uderzyć ponownie.

Pantera nie miała czasu ucieszyć się iż trafiła w miękką tkankę przeciwniczki. Zacznie się cieszyć gdy będzie mogła ją zjeść, napełnić brzuch wilczym mięsem. Syczała i prychała na nią, ogon ruszał się na boki niczym wąż. Szukała miejsca by ponownie zaatakować. Gdy wilczyca rzuciła się na nią. Jej ostre pazury wbiły się niemiłosiernie w ciało pantery. Zawyła. Skakała teraz by ją z siebie zrzucić.


/ Gin wszystko okej?

//ok, czyli polowanie niezaliczone? Sory za offa

/ czemu? pisz xd chyba że przeoczyłam jak pisałeś

Wycie czarnego kocura szybko napełniło uszy Bezsennej, popychając coraz dalej i dalej. Myśl, że ma jakieś szanse, motywowała ją. Nagle cała scena przybrała na dynamice, gdy wadera wykorzystując moment oszołomienia przeciwnika zeskoczyła z jego ciała, by nabierając rozpędu rzucić się ponownie.
Co z zamierzeniami o delikatności? Skromnemu, cichemu ukręceniu karku zwierzowi, gdy tylko na moment opuści gardę? To niewykonalne. Walka to żywioł. Pokusa. Coś, co porywa za sobą niczym wir, wciągając coraz głębiej i głębiej. Istniało tylko szaleństwo, które przychodziło tak szybko, że nie zdążyłeś nawet zwrócić uwagi, iż jeszcze przed chwilą była tylko przerażonym wilczkiem. Tą małą Lidą, która patrzyła na to wszystko z przerażeniem w kanarkowych ślepkach. Jednak teraz nie było już żadnego opanowania. Żadnych myśli, oprócz tej jednej.
Zabić.
Tym razem wyraźnie celowała w szyję. Ten cios miał być już śmiertelnym.

|| Zaraz znikam. :<

"Iruelu?"
Tak?
"Ja... tak jakby... chyba nie umiem zabijać zwierzątek."
To wspaniale, że mówisz mi o tym, dopiero teraz, Rinnie. Dziękuję.
Och... Teraz, kiedy dzik znowu wstawał, Rinnelis już nawet nie udawała nie przerażonej - rozszerzyła swoje szmaragdowe ślepia do granic możliwości i... wgryzła się jakże bezceremonialnie w nos dzika, czując, jak krew tryska w jej pyszczku... Ale nie poczuła pragnienia, które przecież poczuć powinna - była w końcu wamp... a może nie była? Przecież ta krew była niedobra. Nie tak dobra, jak krew pana Christensena... Dobrze. To był zły ruch. Podniesiemy go po prostu wyżej, niż poprzednio i znowu wypuscimy. Tak? Tak?
RINNELIS.
Ojej, no dobrze, unieśli się... właśnie. UNIEŚLI. Rinnelis zapomniała puścić jego nosa. Jak... ona to zrobiła?
Nim zdążyła o tym pomyśleć, we dwójkę łomotnęli o ziemię.

|| Znikam. Najwyżej jakieś posty mogę dopisać jutro.

//napisałam post i go nie ma, sory, mój błąd:)

Zaczął biec za zającem jak oszalały w futrze czół wiatr a w łapach niesamowitą energię, która zmuszała go do biegu. Czół się jak jego ojciec Riki, tyle że Riki polował na niedźwiedzia, a Gin na zająca. Szczeniak biegł, jakby chciał dorównać wiatrowi, biegł jakby nie gonił zająca, lecz Akakabuto, niedźwiedzia, który zabił mu ojca, dziadka, starszego brata i wiele innych psów i ludzi, a także próbował zabić Johna-przyjaciela Gina. 2-letniego owczarka niemieckiego, który jak to sam mówił razem ze swym właścicielem polował na tygrysy w Afryce. Gdy młody myśliwy wyczuł, że zwierzę już zaczyna męczyć się ucieczką oderwał łapy od ziemi i skoczył, by pochwycić zająca za gardziel i szybkim ciosem zabić.

/ to można szybko skończyć. Jeśli Gin się wycofał to w sumie Rinnie musi skończyć i czysty rytuał i the end.

I... to chyba było zaskoczeniem dla pantery, że wilczyca nie puściła jej nawet gdy biła w nią ostrymi pazurami. Niech zejdzie, niech da jej spokój. Już nie chciała jej zjeść, chciała ją tylko rozszarpać na kawałeczki. Zawyła z rozpaczy gdy poczuła jak krew spływa jej po rozszarpywanej gardzieli. Poczęła się nią dusić, nie mogła złapać tchu. Resztkami sił szarpała ciało Bezsenności, by jak najbardziej okaleczyć ją przed śmiercią. Padła, a resztki krwi lały się z ran i rozszarpanej szyi.

Ah ten upadek musiał boleć, zdecydowanie. Rinnelis wylądowała na dziku, który na pewno już sobie to i owo połamał. Tym razem był jednak mocno oszołomiony takim atakiem na jego osobę. Leżał pod nią grzecznie jakby czekając na egzekucję.

Zajaczek starał się uciec przed swoim oprawcą. Nie miał pojęcia czemu rzucił się do ucieczki w stronę psa, skoro był jego naturalnym zabójcą, kimś kto z chęcią zje takie stworzonko jak on. Pisnął przerażony, położył uszy po sobie i skakał dalej przed siebie... i może by mu się to udało gdyby nie ostre kiełki Gina które zacisnęły się na jego łapie.


/ EKHEM! jutro dokończymy na spokojnie gdzieś tak w tych godzinach. kto jak odpisze na polowanie. Zaś koło 19/19.30 będzie oficjalne zakończenie

Dzik dwukrotnie jeszcze uderzył o drzewo. Rinn nie umiała zabić go tak po prostu.

Gdy tylko poczuł smak krwi w swej paszczance uderzył zwierzę łapą w grzbiet i efektownie przeskoczył na drugą stronę, po czym złapał zwierzaka za gardziel i zacisnął na niej kiełki, cały czas myćlał o rodzinie i o tym co by powiedział ojciec gdyby to zobaczył...ciekawe...zganił by Gina za zabójstwo, ale pochwalił za szybkość. ,,Miejmy to już za sobą'' pomyślał Gin i jeszcze mocniej zacisnął zęby na szyji zająca.

I z wilczej gardzieli wydobył się jęk, gdy pantera ugodziła Bezsenną. Nie była nieśmiertelna. Nie była niepokonana. Czuła ból, jak wszyscy inni. Zawyła więc jak i kot, gdyż zdolność do przyspieszonej regeneracji nie oznaczała regeneracji natychmiastowej.
I w tym momencie, gdy kocur padł na ziemię, padła i ona. Jednak była ta różnica. Zawzięta nadal utrzymywała głowę dumnie, w górze, jakby upewniając otaczające ją drzewa o swej wygranej.