Tenshi wkroczył dumnie na nieznane mu terytorium. Jednak ponure otoczenie i świadomość, oznaki potęgi śmierci... Wszystko ugięło jego kark w pokłonie przed tym co nieuniknione. Pamięć o zmarłych, o tych którzy odeszli, oby nigdy nie przepadła.

Przyszła, spojrzeniem lustrując uważnie otoczenie. Przez jej grzbiet przeszły ciarki. Czemu zawsze musiało wywiać ją gdzieś w mroczne miejsca? Raz mogła udać się na łąkę, czy coś. Westchnęła kręcąc delikatnie łbem. Może i na licu przez kilka krótkich chwil malował się smutek, ale zaraz zniknął. nie mogła pokazywać, że coś jest nie tak. Lepiej mówić "jasne, wszystko gra" i nie tłumaczyć innym o co chodzi. Zwłaszcza, że nie była tu sama. Był jeszcze ktoś, jednak sama Core go nie widziała. Czuła jedynie obcą woń. Była ślepa? Możliwe.
- Amos.
Rzuciła w przestrzeń oczekując odpowiedzi.
Kogokolwiek.

Czyjś głos, obca woń. To na pewno nie była zbłąkana dusza pozbawiona powłoki. Wszak tylko żywe istoty posiadają woń... chyba.
- Neve.
Rzekł radośnie śnieżny i wlepił swe błękitne, niczym woda na rafie koralowej, ślepia. Chwilę tak czekał i spoglądał. Ale czemu nie spoglądała w tą stronę? Czemu nie patrzyła na liska? Dziwne, może był aż tak nudny, że szkoda na niego patrzeć.

Alfa ognia... czy to nie ta samica co... Na samą myśl pyszczek śnieżnego rozszerzał się do granic możliwości.
- Już przestała świecić na zielono? Wszystko z nią dobrze?
Zaczął wypytywać jakby zapomniał, że powinien się przedstawić. W gruncie rzeczy tak było, lecz szybko naprawił swój błąd.
- Jestem Tenshi i... nie mam rodziców.
Trudno byłoby ich mieć jeśli nawet się nie narodził.

Nie wiedziała o czym on mówił. Czy jej matka faktycznie świeciła na zielono? A może po prostu jemu coś się ubzdurało, bo miał coś nie tak pod kopułą? Kto tam wie. Z matulą nie widziała się od dawna, więc nie mogła udzielić mu szczerej odpowiedzi na to pytanie.
- Nie wiem, chyba tak. Utraciłam z nią kontakt.
Mruknęła wzruszając delikatnie barkami, jakoby obojętnie. Zad swój usadziła na ziemi, zaś ogon opatulił kończyny. W taki upał miała dość swojego pięknego, grubego futra. Chciała się go pozbyć, ale nie miała jak. Po kilku chwilach uniosła się i... zaraz znów usiadła. A raczej położyła się na ziemi. No, nie wiedziała co ma zrobić, aby tylko stało się jej choć trochę chłodniej.
Cofnęła uszy do tyłu słysząc następne słowa Tenshiego. Ups. Nie miał rodziców i pewnie było mu z tego powodu smutno. A ona miała go może zacząć pocieszać? Tak to chyba szło. Ktoś jest smutny, to druga osoba pociesza, chociaż wcale go nie zna.
- Przykro mi. Ale... nie przejmuj się tym zbyt. Nie warto. Było minęło.
Brawo Core. Nieźle go pocieszyłaś. Nie ma co. Jak zaraz biedak pójdzie się zabić to będzie Twoja wina.

W sumie Tenshi nie był smutny. Co innego gdyby kiedykolwiek posiadał rodziców, ale on nie wiedział jak to jest ich mieć. To tak samo jak z jedzeniem, jeśli się nie spróbowało truskawek to nie będzie się miało na nie ochoty.
- Raczej wcale nie było.
Powiedział śnieżny i przyglądał się ruchom rozmówczyni. Chyba jej trochę gorąco, można by jakoś zaradzić. Po chwili słońce zakryły chmury i zaczął padać z nich delikatny śnieg. Zaraz przy zetknięciu z jakąkolwiek materią rozpuszczał się, lecz to wystarczyło do ochłodzenia okolicy.

Nie zrozumiała jego słów, więc uniosła nieco wyżej łuk brwiowy, czekając na wyjaśnienia. Nie musiała chyba nic mówić, bo w końcu gesty mówiły same za siebie. A raczej ona tak myślała. Nagle z nieba zaczął sypać śnieg. A jednak suka nie myliła się. Jej rozmówca był właśnie z tej sfory. Z gardzieli wydobył się słodki rechot. Może i zbyt duża ochłoda to nie była, jednak wystarczająca. Słońce już tak nie prażyło, bo skrywało się za chmurami.
- Dziękuję.
Rzuciła nagle, uśmiechając się od ucha do ucha.

Piesiec był uradowany, że mógł pomóc. Hm... tylko żeby nie było tak jak ostatnio, że wszystko i wszystkich zasypie metrowa warstwa śniegu...
- Starałem się nie przesadzić.
jego melodyjny, wysoki głos uleciał w eter i... Jednak maluch nie zrozumiał gestów. Raczej nie miał wprawy w komunikacji pozawerbalnej.

Och. Coś chyba on zbyt kumaty nie był, albo to ona nie powinna była samymi gestami dawać do zrozumienia, że czegoś nie rozumie. Otworzyła więc pysk i mruknęła:
- Czemu raczej wcale nie było?
Była ciekawa i nie rozumiała. A jak się nie rozumie, to chyba się pyta. tak bynajmniej powinno być, aby czasem jakiś niedomówień nie było.
- I nie przesadziłeś, jest dobrze. Raz jeszcze dziękuję.
Zniżyła pysk, aby móc w geście podzięki musnął nosem delikatnie polik liska. Dla niej słowa były niczym, wolała jeszcze zakomunikować coś gestem.

Ojoj, ktoś tu jest taki milusi, aż by się chciało przytulić. Z resztą Tenshi tak właśnie zrobił. Przytulił Nightcore po czym rozwarł swą paszcze aby uwolnić kilka dziwnych słów.
- Jestem taki odkąd pamiętam.
Ojoj, też mi wielkie mecyje. Wiele czasu nie minęło od czasu "transformacji", może lepiej to nazwać "reinkarnacją". W każdym razie, czy rodziców Nivisa można nazwać rodzicami jego nowego wcielenia?

Och. Ktoś ją przytulił. Jak miiiiło! Oby tylko po tym wszystkim nasza wspaniała Core nie wymiotowała tęczą. Zresztą. Nawet jeśli, to trudno. Może zwymiotuje na kogoś, kogo nie lubi. Wtedy będzie zadowolona. I ze szczęścia znowu będzie tęczą wymiotować. Zrobi się wtedy ładnie kółko.
- Rozumiem...
~ Nie rozumiem. ~ ale już nie chciała dalej ciągnąc tego samego.

Chyba śnieżny zrozumiał, że ona nie rozumie, chociaż mówi coś z goła innego. No by trzeba było wytłumaczyć, no ale najpierw lisek przestał tulać Nightcore i cofnął się o krok.
- Jakby to powiedzieć, zawsze myślałem, że byłem kiedyś aniołem.
Kiedyś, w po przednim życiu... kiedyś też tak myślał.
- Ale przez te błoniaste skrzydła myślę, że jednak demonem. ...I chyba zostałem zesłany tutaj.
Jakże błędne były jego podejrzenia, no ale trudno. Głupich w końcu nie sieją.

Tak. po wszystkim będzie wymiotować tęczą. Może ktoś się przyłączy do niej...?
- Każdy ma w sobie tyle samo dobra ile zła. Ty więc nie jesteś ani aniołem, ani demonem.
Pocieszenie... nie ma co. Czemu ona musiała psuć niemal wszystko? Raz w życiu mogłaby chociaż wysilić się na poprowadzenie rozmowy, gdzie szaleje fantazja. Och Night, Night.
Cofnęła uszy do tyłu, czekając na reakcję swojego rozmówcy.

Czy to prawda? Raczej niezbyt. Nawet tak naiwne stworzenie jak Tenshi w to nie uwierzy. Co prawda, podobno na świecie jest równowaga, ale raczej nie tak doskonała.
- Więc jeśli ktoś zabije 5 osób to dalej ma w sobie ogromne zapasy dobra?
Oj chyba się wpakowała biedna ognista.

- Wtedy wybrał zło i je rozwija. Sami wybieramy ścieżkę jaką podążamy, ale wpierw każdy ma tyle samo dobra jak i zła, aby mógł wybrać jaką ścieżką chce podążać.
Tłumaczyć to ona nie umiała, ale trudno. Może Ten ją zrozumie. A jak nie to pewnie poprosi o wyjaśnienie.
Zastrzygła uchem, rozglądając się dookoła. Chyba byli tutaj sami. Oczywiście nie licząc niewidzialnych duchów i innych dziwadeł jakie kręciły się po cmentarzu.

Śnieżny uśmiechnął się szeroko.
- Może jest sposób aby zawrócić ich z tej drogi.
Rzekł pełen nadziei, lecz zasmucony. Nie chciał takiego świata, ale co on może zrobić?
- Do zobaczenia.
Dodał jeszcze i odleciał przy wtórze łoskotu skrzydeł.
[z/t]

- Pewnie tak... ale oni sami też muszą tego chcieć.
A jak nie chcą to już nie ma takiej siły, która na dobre odwiodłaby ich od ścieżki zła.
Kiwnęła mu czerepem na pożegnanie po czym się zmyła. Musiała pamiętać, aby czasem nigdy więcej nie zapuszczać się na tereny cmentarzysk.

zt.

Upiornie mruczał, pojękiwał i szeptał przeszukując cmentarz. Penetrował płyty nagrobne w starszej części cuchnącego przybytku. Wydawał się bardziej zaabsorbowany własnymi myślami niźli wyrytymi znakami. Po dłuższej chwili dogłębnej obserwacji zachowania obłąkanego co inteligentniejszy pies doszedłby do konkluzji, że musi coś liczyć. Czyżby dostał namiary?

Pojawił się na horyzoncie niczym zwiastun jakiś mistyczny. Mały puchaty lisek opadł powoli na ziemię i zmusił do wzbicia się w powietrze pył, wszelaki trzepotem swych śnieżnobiałych skrzydeł. Ale to nie był efekt specjalny, ani nawet nie było to czymś przyjemnym. Po prostu kurz z suchej ziemi zaczął fruwać dookoła wywołując u śnieżnego porządny napad kichania.

Wściekał się jakoś dziwnie, albowiem Czterysta Sześćdziesiąt Cztery był. Wtem przytknął jęzor do ziemi i tak demolując swe kubki smakowego podróżował wprost na kolejny kamień. Kiedy siedział na nim wylizując wszystkie osady, zastał go biały. Zwrócił wzrok w kierunku lisa nie poruszywszy się nawet o centymetr. Śmieszny był ten obcy. Ale nie ukazywał rozbawienia.

Piesiec zerknął na nieznajomego i nie mógł wyjść z podziwu. Naprawdę piach można jeść?
- Neve. To jest smaczne?
Melodyjny głos uleciał w eter, a maluch zerknął na podłoże. Piach pewnie nie, ale te kamienie może są jakieś specjalne. Podszedł do jakiejś skały i dotknął ją swym różowym językiem.
- Fu...
Pisnął i zaczął łapą wycierać powierzchnie jednego z narządów mowy. Głuptasek.

To była dziwna osoba. Niby dorosła, a jakby szczeniak. Oderwał poszarzały ozor od pokrytej ledwo widocznymi bruzdami skały. Wessał ślinę do wnętrza paszczy, a ta skwitowała ten gest donośnym syknięciem, kiedy nierówne, gęste zębiska stawiły opór jej lepkiemu strumieniowi.
- Smak też jest wspaniały - wycharczał coś na kształt spowolnionego parokrotnie chichotu. Uśmiechnął się.

I mu to smakowało? Lekko obleśna i zdziwaczała persona, ale to nic. Nasz Tenshi nie skreślał nikogo, niezależnie od pierwszego wrażenia, w końcu sam też na normalnego nie wyglądał.
- Właściwie co cię tu sprowadza?
Spytał pogodnie maluch. Tia maluch, podrostek lisa polarnego mimo wszystko jest mały i puchaty. A szkoda, alfa powinna wyglądać mniej... ym... pociesznie? Tak to chyba dobre słowo. Z resztą kto wymyślił żeby zrzucić tak wielką odpowiedzialność na podrostka? Mniejsza.