Rozłożysty Dąb

Gniew Oceanu

- Jesteś dla mnie jak Mo, jak mój brat. - przytuliła się do jego łapy po czym cofnęła - Do zobaczenia. - I już jej nie było. Zniknęła z jego pola widzenia, a wąż razem z nią.

zt.

Alfa Ciernia Płeć :

Miejsce oplecione spokojem i ciszą, idealny azyl dla zatroskanych czy wątpiących, których umysł i serce nie są w stanie zgrać w czystej, kształtnej harmonii. Rozległa, karmiąca pięknem połać terenu jest w stanie nie tylko uspokoić duszę, co również rozbudzić wyobraźnie, niemal sprawiając, że zapominamy o zewnętrznym świecie.
Centralnie w środku, jakby grając punkt odniesienia, stoi potężny i dość stary dąb, którego rozległe gałęzie rzucają przyjemny cień, z którego chętnie korzystają zwierzęta i psowate szukające ochłody w upalne dni. Ta minimalistyczna ciemność nadaję komfortu cichym rozmowom rozbrzmiewającym między liśćmi, tak jakby samo drzewo chciało pozostać pierwszym i ostatnim powiernikiem sekretów.
Nic nie trwa wiecznie, a już z pewnością nie jest to sielanka oraz iluzyjne poczucie bezpieczeństwa i wiara w wiedzę odnośnie miejsca, które zwiedzało się tysiące razy. Zło ma to do siebie, że atakuje z zaskoczenia, wytwarzając tym największe i najbardziej poważne szkody, których piętno pozostaje w danym miejscu przez wiele, wiele lat. Nikt się jednak nie spodziewał tego, co mogło nastąpić dzisiejszego dnia.
Wiatr, słońce jak również zwierzęta dzielnie wykonywały swój krąg życia, wykonując te same, zaszczepione w nich obowiązki, co ich przodkowie tysiące lat wcześniej. I moglibyśmy być pewni, że będzie to kolejny, monotonny dzień wypełniony słodkim zapachem kwiatów, gdyby nie...

Gdyby nie On.

Wyłonił się z ziemi; niekształtny, brzydki, gdzieniegdzie porośnięty szczątkami trawy, a nawet kory. Gabarytami zdecydowanie przewyższał drzewa, co tu więc wspominać o psowatych? Skórę miał lepką, miejscami chropowatą, jakby powstała z połączenia błota i kamieni. Każdy jego krok pozostawiał za sobą linie śluzu, który od razu wgryzał się w glebę niczym w dorodne mięso i powodował obumarcie roślin oraz znajdujących się w pobliżu zwierząt. Stwór patrzył na świat paciorkowatymi, osadzonymi głęboko we łbie oczami bez źrenic.
Nagle, kompletnie bez zastanowienia, bestyja wygięła się delikatnie w tył i wydała z siebie pełen wściekłości i nienawiści ryk, który rozdarł przestrzeń powietrzną krainy, docierając do uszu każdego psa. W tej jednej, jedynej chwili po lewej stronie jego piersi można było zaobserwować słaby, zielonkawy błysk. Był to Pierścień Lasu, który tworzył jego serce i zarazem miejsce kumulacji całej mocy.
Czyżby to było kluczem do jego pokonania lub choćby osłabienia? Czy mieszkańcy krainy ruszą wspólnie, aby przepędzić intruza nim ten przyczyni się do szkód większych niż obecnie?

Alfa Ciernia Płeć :

Potwór nie tolerował ignorancji, a już szczególnie w chwili, gdy jego rozum jak i serce targane były prawdziwym chaosem. Ze złości wydał z siebie jeszcze jeden donośny ryk, aby następnie wszczepić potężne, błotne łapska w miękką ziemie i wyrzucić ją wysoko, wysoko w górę. Gruda o kształcie kuli poszybowała przez niebiosa, aby ostatecznie spaść z głośnym hukiem, rozbijając tym samym piękno terenu.
Stwór najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z obecności Irama, a może był on po prostu przeszkodą, która nijak mu w pracy przeszkadzała? Rycząc, przemieszczał się powolni przed siebie, potęgując rozległość i ilość strat. Cały teren po niespełna kilkudziesięciu minutach nie przedstawiał sobą tego, czym był wcześniej. Zasypany piachem, kamieniami i błotem mógł stanowić jeno karykaturalne odbicie swej dawnej światłości.
Poczynając od dziś, na całym terenie nie wyrośnie nic; nie pojawi się żadne żywe stworzenie, a powietrze przesiąknięte będzie zapachem mokradeł; grunt będzie całkowicie nie do przejścia, gdyż błoto wciągnie każdego śmiałka, który tylko odważy się postawić swą nogę w granicach terenu.
Po dokonaniu tak monstrualnych zniszczeń, potwór obrócił się w niesprecyzowanym kierunku i ciągnąć za sobą ślad śluzu, odszedł. Kto wie, gdzie zaatakuje następnym razem? Może miast pochłaniać tereny wolne rzuci się, coby ograbić tereny sfór? Jakkolwiek będzie, nie jest to ejdyny stwór, który zaatakuję.