Krzątał się pomiędzy kolorowym krzakami nieznużony upałem. Co jakiś czas pokrzykiwał najróżniejsze głupoty: coś o rytualnym miażdżeniu czaszek ogoniastych rudzielców i o zdeformowanych kreaturach z głębin kradnących rok w rok małe delfinki do swoich plugawych celów. Walnął też jakiś dłuższy referat o ratowaniu filiżanek. W pewnym momencie złapał zadyszkę i usiadł zwiesiwszy ufajdany łeb nad słojem z parą polnych myszek.

Skwarne klimaty, to jego klimaty. Gdyby nie fakt, że pustynne słońce o tej porze dnia i roku robiło kuku na muniu, zapewne tam by dupę zaciągnął. Żółtozębne gryzonie daremnie drapały w gładkie ścianki naczynia. Takie miały śmieszne, różowe noski... Zjadłby. Ciekawe, czy jakby wyrwać im te kły, dałoby się wepchnąć jęzor jednym końcem i wypchnąć drugim. To musi być zabawne uczucie. Przeniósł rozochocone spojrzenie na łaciatą mordkę.
- Co? - rzucił podejrzanie wesoło.

Zjawiła się, cóż innego miała do roboty? trzeba się wyrwać ze szczęk nudy, nieprawdaż?

Rozciągnięte w szkaradnym uśmiechu wargi pękały zdobiąc ciemnoróżowe plamy zajadów szkarłatnymi kreskami. Nie wydawał się być zaniepokojony tym faktem. Niejako automatycznym gestem posunął przednie łapencje do przodu, aby uchronić słoik przed ewentualnym wstrząsem, przewrotem. Nikt nie wiedział, co on widział (z resztą, on sam też) i właściwie dobrze. Detale zmiany leniwego pacyfisty w... w to coś powinny zostać nieujawnione. Jeszcze komuś zachciałoby się samemu spróbować.
- Wiem - rzucił szybko. Wie od teraz, ale się nie przyznał. - Ale dlaczego tu przyszłaś?
Wtem poczuł zapach. Aksa! Znajoma Aksy! Aksa to próba, której nie przeszedł. Wgapił się w charcicę wysoce zainteresowany. Zamruczał niczym kot.

Znajoma Aksy? to jakaś kpina? przecież ta ofiara losu nawet nie stawała koło Emmy? to prawda? czy uwierzycie w to? to już tylko i wyłącznie wasza decyzja, nikt zmuszał nie będzie, nikt nie będzie wpychał onej. Frost delikatnie dźwignęła łuki brwiowe, wzrok automatycznie kierując na rdzawego, dość wysokiego samca, uśmiechnęła się słodko, po czym zasiadła miękko na gęstej zielonkawej trawce. Hmm, w dodatku, tym swoim patykowatym ogonem, owinęła piękne, długie pokryte jedwabną sierścią kończyny. Grymas radości? grymas nieszczery? w każdym bądź razie zniknął.

Ruszała się normalnie jak żywa. Nie umiał rozszyfrować tego uśmiechu, w każdym razie był trochę... przerażający? Ale kogo to obchodzi. Porównanie Obcej i Sansanne wypadało wręcz śmiesznie (choć nie widział świata w najbardziej typowy sposób), toteż miast dogłębnie analizować drgania mięśni, otchłanie ślepiów czy intonację wypowiedzianych przez dalmatynkę słów, chłonął krągłości misternej postaci Mrocznej.
- Nie zauważyłem, żeby ktokolwiek podchodził tak sobie - mruknął snując różnej maści imaginacje.

Po dłuższej, a może i krótszej chwili znużyło ją besztanie spojrzeniem płomiennej sylwetki demonicznego, to też ślepia hebanowe przymrużyła, rzucając owymi o nieboskłon, kompletnie już pozbawiony słońca, pora? pora na sen? może i tak, może i tak, lecz na pewno to nie jej moment. Posiedzi sobie, pooddycha, co wydawałoby się być wręcz irracjonalnym, gdyż oddech jest czymś naturalnym. Zsunęła się całkowicie, mordę, długą paszczękę kładąc lekko przed siebie, między łapiny.

Zerwała się zupełnie nagle, po czym oddaliła znikając za pobliskim krzewem. Wyszła.

- Znasz mnie? - nieomal szepnął zwyczajnie nie dowierzając. Nie przypominał sobie, żeby mówił jej zbyt wiele. Zmrużył ślepia przenosząc wzrok z krzaków, za którymi zniknęła charcica, na Sansanne.

Westchnął i zwiesił łeb, by całą swoją uwagę skoncentrować na dwóch myszach. Jedna powoli odpuszczała, próbowała się kłaść, odpocząć, lecz starania drugiej uniemożliwiały jej to. Słój był zbyt mały a żałosne piski słyszalne były nawet z pewnej odległości. Nagle zrobiło mu się smutno. Może dlatego, że jej też? Była smutna i zdenerwowana, nie da się tego ukryć. Majtnął pałąkowatym ogonem wprawiając zieloniutkie źdźbła trawy w ruch.
- Co cię trapi? - zapytał przesuwając lekko naczynie w jej stronę.

Zagulgotał prześmiesznie i bez jakichkolwiek oporów splunął wprost do słoika. Gdy żółtawa flegma spływała po ściance, jeden z gryzoni podbiegł do niej i obwąchał. Drugi, wcześniej leżący, podniósł się szybko zaskoczony zerkając na poplamione futro. Rozpoczął kontemplacje wielkich, z jego perspektywy trójkątnych uszu samicy.
- Strachem przed czym? Jakim strachem? - wypluł niemal nieudolnie starając się nie okazywać agresji. Te myszy... one zaczęły lizać jego plwocinę.

Bez przyczyny... Haha, jak można dotąd nie pojąć jego pobudek? Obnażył kły w dziwacznym grymasie, kiedy zabrzmiały słowa obcej. Między pożółkłymi, krzywymi zębami dyndały resztki robaków, dżdżownic i kości. Wydał z siebie głos pomiędzy stęknięciem a warknięciem, jakby zabrakło mu powietrza. Dźwięk ten był jednocześnie śmieszny i niepokojący. Gdy padło pytanie zreflektował się i przywrócił lico do bardziej neutralnego wyrazu.
- To jest eksperyment. W pewnym piśmie Krucza Kromka umieścił interesującą anegdotę... - zamilkł na chwilę dając czas umysłowi Sansanny na przetrawienie tego zdania. Z jakichś powodów było to dla niego bardo ważne.

Nie, nie, jej reakcja była zbyt gwałtowna, by ją zignorować. Mimo, że temat był dla niego cholernie interesujący i przekazanie Wodnej wiedzy nań otwierało wyjątkowe drogi... musiał zareagować już. Iście książkowy przykład! Niewiele trudu trzeba, a profity będą wyjątkowe. Cmoknął i wstał wpatrując się w Sansannę z lekkim uśmiechem. Nastąpiła chwila upiornego milczenia, podczas której weterował figurę samicy. Dziwny chłód... W pewnym momencie jego ślepia jakby zmieniły się. Wielkość źrenic była całkiem różna. Lecz tylko na chwilę. Zaśmiał się usiłując przekształcić atmosferę w bardziej przyjazną, sprzyjającą spontanicznym gestom.
- Dlaczego się boisz?

Nie spuszczała z niego wzroku. Zbyt było to niebezpieczne. Gdy samiec ruszył się ona lekko zadrżała, a gdy grobowa cisza zastygła między ich postaciami ogon samicy napiął się i ustał w jednej pozycji. Brązowe ślepia poszerzyły się, a ona wbiła w niego wejrzenie, przemierzyła nim każdy kawałek jego ciała, sprawdzając każdy jego ruch, ruch każdego mięśnia. Przełknęła głośno ślinę i modliła się do wielkiego Ferrusa, by ten pomógł jej gdyby coś się stało. Jednak nic się nie stało. Chwilę po tym samiec po prostu zadał jej pytanie, a ona rozluźniła lekko mięśnie, lecz dalej mu się przyglądała.
- Przezorny zawsze ubezpieczony - odrzekła cicho nie spuszczając z niego wzroku. Co miała mu odpowiedzieć? Że boi się, bo tak? A może powinna opowiadać mu całą swą historię, bądź poprosić jakiegoś psychologa, który pomógłby jej wyjaśnij powód nieufności do każdej istoty, która chodzi po tym świecie? Może było to zabawne, błahe, głupie, lecz dla młodej samiczki, która jako szczeniak usłyszała, iż ojciec jej nie chce, a z matką uważają ją za wybryk jednej nocy było to przeżycie bolesne. Zaszyła się więc w sobie, sama się wychowała, postanowiła odejść z przeklętej Leśnej Sfory w której zatrzymali się jej rodzice i samej stanąć na nogi, pójść przez życie. Lecz strach ogarnął ją już dawno. Małego, chudego szczeniaka, który nie miał tu nikogo zaufanego. A teraz? Teraz strach tak mocno trzymał jej serce, iż nie mogła się z niego wyrwać. Lękała się więc każdego dnia, o każdej porze, w każdej minucie i sekundzie.
- Co więc z tymi myszami? - zapytała by uciec od obrazów, które pojawiały się przed jej ślepiami i bólu serca, który martwił gdy pomyślała o tych ścierwach, które ją spłodzili.

Śmiesznie było tak manipulować jej emocjami. Jakby grał. Byle nie zniszczyć... Cienki, rudawy ogon obkręcił się wokół łapy samca - wówczas rozmyślał, co można teraz uczynić, ażeby wyszło w miarę zgrabnie. A gdyby tak dotknąć? Mięśnie tak słodko napinały się pod jej skórą. Byłaby ta iskra, hę? Zapewne byłaby. Znów odpowiedziała wymijająco.
- Kogo się boisz? - zapytał ponownie, teraz trochę kpiąco.