Sierść na jej karku zjeżyła się nieco, kiedy tylko do małżowin doleciał warkot Psyche. Fuknęła na nią niezadowolona, mrużąc ślipia. Jej pierwsze słowa puściła mimo uszu, nie chcąc dalej się z nią kłócić. Smolista jeszcze faktycznie zatopiłaby w niej swoje kły, a to z pewnością zbyt przyjemne by nie było. Zresztą, granice jakieś też musiały być. Można było pozwolić sobie na jakieś tam odzywki, ale tylko do pewnego stopnia. W końcu nadchodził taki czas, gdzie po prostu trzeba stulić pysk i już.
Na kolejne zlepki liter, pokiwała delikatnie czerepem w górę i w dół na znak, iż rozumie.
- Kodeks? Przedstawisz mi go? I jaką czarną robotę? Zabójstwa?
Wypowiedziawszy ostatnie słowo, coś dzikiego błysnęło w oczach młodej samicy. Oblizała swój pyszczek, modląc się gdzieś w głębi duszy o to, by jednak nie o taką czarną robotę chodziło. Niby ona sama mogłaby w późniejszych czasach kogoś, wykończyć, ale wolałaby jednak pozwolić żyć. W końcu każdy miał do tego prawo. Chyba, że dopuścił się czegoś niewybaczalnego. Wtedy na pewno bez gadania zatopiłaby kły w jego krtani, szarpiąc na boki tak długo, póki ten nie wyzionąłby ducha.

Kiedy pani Alfa ruszyła swój zadek przed siebie, młódka posiedziała jeszcze przez kilka chwil, aż w końcu łaskawie uniosła do góry swoje cztery litery i zaczęła leniwie wlec się za Demoniczną. Szła ze spuszczonym łbem, nie mając zbyt siły na wędrówki. Miała nadzieję, iż schronienie nie okaże się być jakoś specjalnie daleko. Przystanęła nagle, rozdziawiając pyszczek w przeciągłym ziewnięciu. Po tym, ruszyła dalej, musząc dobiec do Psyche. Kiedy jednak już to uczyniła, starała się iść równo z nią. Nagle do małżowin dobiegł głos samicy. Był on dość odległy, jakby mówiła do niej z dużej odległości. Isabella zamrugała szybciej oczyma, aby po chwili zatrzepać łbem na boki. Zrobiła to po to, by się rozbudzić. Nie chciała paść gdzieś nagle, zasypiając.
- Jasne. Gdzie jest Twój... dom?
Po tych słowach znowuż ziewnęła. Zerknęła na nią, wyczekując odpowiedzi.

Miękki piasek nasączony łzawym posmakiem morskich fali wdzięcznie przyjmował na siebie ciężar czworonogiego ciała. Piach niczym płótno zachowywał w sobie rozmyte wspomnienia kształtu łap nanoszonych na jego powierzchnię krok za krokiem. Bryza przesycona świeżością mierzwiła jasne włosie na psim karku, które stawało dęba drażnione niską temperaturą.

Wdech.
Cyrkulujący w płucach jod.
Wydech.
Próżnia.

Wlazł z wolna przy wtórze sapania. Jakże ciężko się chodzi po suchym piachu plaży. Jednak czemu nie podszedł bliżej wody tam gdzie podłoże jest ugniecione przez bijące stale fale? Kto wie, może po prostu nie lubi błota.
- Ktoś ze sfory?
Jakby spytał sam siebie wbijając spojrzenie bursztynowych ślepi w nieznajomą personę.

Lśniące onyksy zamknięte w okręgu tęczówki przetoczyły się po kształcie, który nadciągał wraz ze szmerem gniecionych piaskowych wyboi. Ciemność przylegająca do - zdaje się - szczupłego ciała dezorientowała zmysły upojone spokojem miejsca, cichym szumem fal, kojącym chłodem wiatru następującym po ukropie minionego dnia, miękkością wody oplatającej chude pęciny...
- Pytasz czy stwierdzasz?
Zmaterializowała pytanie pochłonięte przez rozgwieżdżony eter. Brama paszczy przez którą wyciekł potok głosu zamknęła się w figlarnym wyrazie, a w powietrzu zaistniał kolejny pomruk rozbawienia.
- Przecież wiesz.

Doberman wykrzywił swój wychudły pysk w grymasie, który miał to wyrażać zadowolenie. Jednak czynność ta była dla niego niezmiernie męcząca przez co szybko powrócił do beznamiętnej maski tak dlań naturalnej.
- Wiem więcej niż trzeba Shamaani.
Szorstki głos uleciał z wnętrza ciernistego, który chwilę później posadził swój zadek na miękkim, ciepłym jeszcze piachu. Chwilę wpatrywał się w swą rozmówczynię o niezwykle oryginalnym imieniu po czym owinął swe kończyny woalem z trzech ogonów, przypominających bicze.

Dzwony, dzwonki, dzwoneczki.
Śmiech rozbrzmiał, potęgowany przez pozorną ciszę. Biegł ku wydmom i odbywszy się nich, wracał zwielokrotniony. Oplatał dźwięcznością, porażał szczerością, niepokoił momentem. Wariatka. Istna wariatka, w oczach której odbijało się niebo i pobłyskiwał księżyc.
- Ale wciąż mniej niż myślisz, że wiesz...
Łeb ugiął się niby to w ukłonie przed siadającym na piachu towarzyszem. Jednak spojrzenie, lekkie, niepokorne i śmigłe, dotarło do srebra bransolety na kostce przedniej nogi, która ciasno opinała staw.
- ...Iramie.

Iram uśmiechnął się szeroko i wyciągnął łapę przed siebie. I co ukazał? Gołą kostkę, gdyż on jest starszy od tych wszystkich śmiesznych bransoletek. On nie potrzebował tejże zabawki aby czytać z myśli innych psowatych.
- No nieźle. Poznałaś moje imię choć nie jestem posiadaczem bliźniaczej ozdoby.
Co za tym idzie? Doberman nie czerpał swej wiedzy z profitów zsyłanych przez powiązania między bransoletkami, on po prostu był jasnowidzem. Znał przeszłość i przyszłość, to coś niedostępne dla wielu. Chyba na tym się skończyła "działalność" mentalna Shamaani. Lecz jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony, z tego też powodu ciernisty postawił osłonę ze swego atmanu. Dawno go nie używał, czytanie w myślach wszakże jest rzadką umiejętnością.

(To korzystając z okazji, zapytam. Kiedyś było tak, że wszystkie Ciernie nosiły bransolety z imieniem. To teraz można inaczej? xd I jeżeli tak, to gdzie jest zaznaczone, że ktoś takową posiada. Trochę to... niejasne. Ale postaram się wybrnąć jakoś fabularnie.)


- Nie udał mi się przekręt. Cóż, trudno. Ciemność nie jest dziś dla mnie łaskawa i chowa drobiazgi pod swoim płaszczem.
Barki delikatną falą uniosły się i opadły, wskazując brak zmieszania czy skrępowania. Wesołość dalej wydobywała się swoim blaskiem spoza szyb lampionów oczu, które obrały kierunek ciernistego szczupłego ryła.
- Strzał. Rozsądnie jest wcześniej zasięgnąć języka. Wchodząc między wrony musisz krakać jak one, et cetera, et cetera...

(właśnie się tym zajmuję, a przez pewien okres czasu podarkiem dla nowych była moc specjalna. Ci co dołączyli w tym okresie nie mają bransolety i właśnie piszę o tym z Ritsu)

Doberman uniósł swój czerep i spojrzał w wychylające się leniwie zza chmur gwiazdy. Niegdyś było ich więcej? A może to po prostu wrażenie wywołane tym, iż ciernisty poznaje coraz to większe obszary nieba. Bada je swym spojrzeniem, ale... czy to nie środek rozmowy?
- Też mi przekręt.
Parsknął z pogardą samiec, jakby takie sztuczki nie były dlań niczym nowym. Bo w gruncie rzeczy tak też było.
- Nie stań się wroną. Bądź krukiem nimi pomiatającym.
Też sie zabrał za udzielanie rad. Filozof jeden od siedmiu boleści.

- Nie sądzisz, że nieroztropnie jest się odsłaniać na samym początku? Lepiej... Niepozornie przygotowywać grunt jako wrona?
Pysk pokrył się emocją zgoła trudną do określenia. Kąciki mordy wymodelowane na kształt uśmiechu gięły mięśnie wokół oczu, pokrywając je cieniem uniewidaczniającym iskrę tajemnicy. Ledwie błysk, ledwie chwila, ledwie... Ledwie. Prawie. Nie całkiem. Może. A może jednak...?
Nogi poruszyły się niespokojnie, odgrzebując łapy z miękkiej brei piasku, w której zatopiły ją fale.

Nasz wróżbita przeklęty parsknął śmiechem nieokiełznanym i zerknął głęboko w oczy samicy.
- A jeśli umrę to odejdziesz ze mną do krainy wiecznej rozpusty?
Słowa niejako szaleńca uleciały w eter, smagając swą nieprzyjemną barwą narządy słuchowe wszystkich obecnych tu istot.
- Jeśli zbyt długo nosisz maskę, to nie będziesz umiała zdjąć jej w późniejszym czasie.
Kurde skąd mu się biorą te mądrości? Jeszcze kilka wizji przyszłości i zwariuje zapewne do ostatka. A może przekroczy limit i się ogarnie? kto wie, kto wie...

Krok. Jeden, drugi, trzeci. Cel osiągnięty. Kolt pyska wycelował w małżowinę uszną dobermana, nos samicy musnął krawędź psiego ucha, próbując natrafić na wnętrze radaru.
- Nie. Poprowadzę cię do niej, czuwając przy twoim boku. Staniemy na progu nicości. Zrobię krok w tył. Jeden, drugi, trzeci. A wtedy popchnę cię prosto w jej serce - szept czule ogarnął jego zmysł słuchu, a słowa pełzły powoli jak zaraza, ogarniając kolejne szczeble pojmowania rzeczywistości, wzniecając dreszcze. Cicho, cichutko, głos dźwięczał w jego głowie, raniąc wszechobecny spokój plaży.
- Czy takie słowa pasują ci do kruka?

Ciernisty przyjął tą swoją niematerialną formę i przeniknął przez samicę robiąc kilka kroków w przód. Następnie znów usiadł tuż za nią z wyrazem pyska, którego na szczęście nie mogła zobaczyć. Ciekawe jakie to uczucie gdy ktoś przez ciebie przenika...
- Co za różnica. i tak byś nie trafiła.
Powiedział trochę wrednie i żartobliwie. To było w sumie coś na granicy tych dwóch jakże odmiennych dziedzin. Samiec owinął ogonem swe łapy tak jak poprzednio i ukrył bursztyn swych ślepi za kotarą z powiek.

Pułapka nigdy nie goni myszy, skarbie.
Więc pozostała jak stała, po kostki łap w wodzie, ani myśląc obracać się za bursztynowookim. Zamiast tego przestąpiła w przód, wprawiając w ruch maszynerię koścca i mięśni, czując potrzebę rozgrzania ruchem trzewi, przemarzniętych lodową mgłą, która prześlizgnęła się przez jej cielsko. Zmęczenie opadło na powieki, osłaniając oczy fałdem skóry. Łapczywie połknęła haust powietrza, które otrzeźwiło umysł, zawirowało w płucach i zniknęło skażone na powrót w przestrzeni.
- Skąd ta pewność? - rzuciła z uśmiechem, który otulał jej rysy.

Ciernisty zaśmiał się serdecznie, co dla niego było dosyć niespotykanym zjawiskiem. Chwilę tak siedział i machał tymi swoimi ogonami aż w końcu się opanował. Kilka sekund jeszcze zajęło mu wprawienie strun głosowych w drgania i już leciał we wszystkie strony ten zimny i szorstki głos.
- W końcu jestem jasnowidzem.
Samiec po chwili wstał z podłoża i obrócił się o 180 stopni.
- To do zobaczenia.
Rzekł jeszcze i wybiegł.
[z/t]

(sorka muszę iść, pewnie jeszcze wrócę ale nie chcę cię trzymać. Dzięki, było miło.)

Gonił go jej śmiech, a gdy i ten dźwięk ustał, wspomnienie wesołości jej oczu miało podążać za nim dalej. A ONA? Stworzenie wtuliło się w nicość, tak jej ponoć nieznaną w mniemaniu Irama. Zniknęła by powrócić. Kiedyś. Jakoś. Z kimś.
Kiedykolwiek. Jakkolwiek. Z kimkolwiek.
Zasmakować w ciszy powietrza przepełnionego solą.


(Wzajemnie ;3)

Wybyła, co tam że chyba zignorowała małą samiczkę i obecne tu psy. Odwróciła się i... w sumie to skinęła jej by poszła za nią. A czemu nie! Przecież tylko o to chodzilo małej Izzy. Z głośnym warknięciem czarna bestia zniknęła.

zt

A Izzy? Izzy potulnie powlokła się za Psyche, chcąc w końcu znaleźć się w jakiejś grocie.

zt,

Borderowata suczka pojawiła się na osamotnionej plaży. trochę to dziwne, bo ów miejsce zapierało dech w piersiach. Czysty i złocisty piasek, błękitne morze i ta ogólna aura spokoju. Miejsca idealne na wyciszenie się i spędzenie wolnego czasu bez stresu. Można spokojnie zapomnieć na parę chwil o trudnej rzeczywistości.
Suczka przystanęła przed linią, gdzie fale sięgały standardowo. Postawiła uszy i zebrała w sobie siłe i odwagę. Przybyła w poszukiwaniu medykamentu. Skoro podołała się posady medyka to musi się wykazać i spełniać obowiązki. jednym z nim było zbieranie lekarstw. Poimir. Jej cel. Rzadka i trudna do zdobycia roślina. W końcu rośnie an dnie pięknego morza. Niestety Jessia nie znała innego medykamentu na zapalne choroby.

1/5

Łapy wolno znikały w odmętach czystej wody. Fale z czasem zaczęły się obijać o pierś samicy, a potem od czasu do czasu zakrywały całą borderkę. Leśna nie czuła już gruntu. Płynęła na głębsze wody. Może tam na dnie odszuka rzadki medykament. Nigdy nic nie wiadomo. Poimir to ciężka roślina do zdobycia, ale jak trzeba to trzeba i myk musi zdobyć się tego trudu i nurkować w morskiej wodzie. Nie jest to łatwe.
Jessica wreszcie odwróciła się i widząc jak już daleko am za sobą brzeg, wzięła duży haust powietrza do płuc i zniknęła pod wodą. Nie przebierała łapami jak oszalała, bo tylko zmarnowałaby energię i tlen. Płynęła spokojnie, więc bez większych problemów dotarła na dno. Krótka oględziny i prędko ruszyła w górę. Wynurzyła się, po czym zakasłała. Nie to miejsce. Zmieniła kierunek. Ruszyła w bok.

2/5