Tereny polowań.

Zapoluje. Jakieś zajęcie. Coś, co odciągnie go od namolnych myśli. Ruszył powolnie, rozczłonkowując roślinność szponami. Zeschła warstwa, nasłoneczniona, teraz niszczała. Nie miał myśli polować, lecz musiał. Zmuszając się, coś osiągnie?
Żadnej żywej duszy dokoła, nawet ptaki milczały. Jałowe ziemie. Gdzie go pognało? Po co znowu rodził się w nim żal? Musiał go zwalczyć, bo niby się wziął z czegoś, ale teraz nie miał sensu. Wciąż nie wiesz, czemu mruży swoje oczy. Więc zmrużył je. Sunął przez bór. Natknął się na nieświeży zapach... zająca. Poszedł za nim, wciąż flegmatycznie. Nie było głodu. Ani pragnienia. To dla bóstwa, albo dla... rodziny.
Zatrzymał się, kiedy ujrzał trusię.

Nie wysuwając pazurów, nie wysuwając kłów, miał zamiar zapolować. Wszystko na wierzchu. Bez problemu. I ta kirowa grzywa, jak u ogiera. Był gdzieś urok? Ukazał się stworzeniu, lecz ono go nie zauważyło. To była szansa. Ale czy tę szansę przepieprzy? Ugiął tylne kończyny, szykując się do skoku.
Nie zmienił się na zewnątrz, ale czy w środku? Nikt tego nie dostrzeże. Tylko nie mów mu, co ma robić. Wspomnienia. Wyobrażenia. Czy cokolwiek się zmienia? Czy nic się nie zmienia? Skoczył. Jeden ze szponów przebił bandzioch zająca na wskroś. Dyndał chwilę w powietrzu, kiedy samiec podniósł łapę, po czym spadł. Zostawił krwawy ślad na szabli. Chwycił go w karby szczęk po czym wybył.

Przy ścianie lasu sunęła niejaka Cancrie, prawdopodobnie w poszukiwaniu zwierzyny. Spokojnym krokiem przemierzała niewielkie odległości pomiędzy drzewami, tak by do nozdrzy doleciała jakaś woń, która będzie z pewnością bardziej wyczuwalna przez Czakram. Cicho stąpając skupiła się na swoim niewyznaczonym celu.

Akso, nie tańczysz. Prawie tanecznym, lecz dlań żwawym krokiem wydeptywała sobie własną ścieżkę, którą próbowała stworzyć tak, by kwieciste polanki omijać jak się tylko da. Jeżeli to nie podziała, zagra po swojemu. A wczoraj tak fajnie się zapowiadało. Nikt nikogo nie strącił. Każdy zamyślał się, jakby tu postawić swój pionek, by nie przegrać bitwy o wolność. Najwidoczniej chcąc chronić swą gwardię postanowili się wycofać, a figury drewniane ze strony Alfy Mroku posuwały się, coraz bliżej i robiło się wręcz gorąco. Gdyby tylko nie ten sojusz, albo nie ta sama sfora. Najlepszy dzień w życiu? Może. Szkarłat ślip obserwował każdy ich ruch, a teraz obserwuje każdy ruch lasu. I znów ta niewłaściwa gra. Masz pecha, młoda. Woń sterczących na zielonych wstążkach kokard, był zbyt drażniący. Nawet gdyby węch się nie polepszył, na pewno byłoby to nie do zniesienia. I może dla tego omijała las tak daleko jak potrafiła, dokładnie tak samo jak teraz omija kwiaty. Aż wreszcie przez ścianę mdłości i słodkości przebił się ledwo wyczuwalny zapach. Skierowała się w stronę tamtą, lecz gdy się zorientowała stała już po łapy w kwieciu. Cierpliwość się skończyła. Ale tym razem, to nie moc ją uchroniła. Sama siebie. Wystarczyły dwa rozległe odbicia się od ziemi, by przedrzeć się przez taflę roślin i skierować się w chaszcze.

Odetchnęła głęboko, czując jak usypiający zapach znika, gdzieś w czeluść lasu, lub po prostu w głąb umysłu swego. Łapy prowadziły ją same przed siebie, tak jakby w ogóle nie słuchały rozkazów, jakby żyły własnym życiem. Coraz szybciej obijały się o podmokłe podłoże, gdy zapach się nasilał. Czy był najwspanialszy? Był... dobry. Tak, to dobre określenie. Chwilę potem, przekierowała swe ciało i bokiem zahamowała, brudząc swą sierść przy nagłym przystanięciu, a przez jej gardziel wydobyło się szorstkie warknięcie. Coś jej nie pasowało, to... to nie to samo. To było coś zupełnie innego, niby to samo, a jednak nie. Ciszę przeszywały jedynie ciche po warknięcia i odgłos rozrywanego błota, co oznaczało iż była coraz bliżej zwierzyny.

Cofnęła się, o krok? dwa? Z dziwnych przyczyn strach nie zechciał zagościć w niej, by pozbawić ją rozumu, by uciekała i stała się najłatwiejszym celem, jaki tylko mógł istnieć. Wpatrywała się w oczy bestii, która przypominała nawet nieco dusiciela. Akurat w tej chwili musiałaś to sobie przypomnieć. Genialnie. Zamiast uciekać, poddawać się i nie wiadomo co jeszcze robić, wśród panującego półmroku - który zazwyczaj towarzyszy na takowym terenie - zalśniły śnieżnobiałe kły, ślepia nabrały blasku i nasyconej barwy, a w eter rozpływały się ostrzegawcze warkoty.

Nie czekając aż to ona dostanie - a jeżeli dostanie to oby nie musiała iść do medyka, bo na siłę jedynie można ją tam zaciągnąć - wycofała się, do tyłu, tak by zniknąć za ciemną ścianą drzew. Bezszelestnie, niezauważalnie, zatoczyła łuk, by od tyłu zaatakować jedną z głów. Złapała za kark - nie wiedząc czy to coś w ogóle ma kark - i tak po prosu wyszarpała łeb monstrum, odrzucając go jak najdalej się dało, by z trudem złapać za łeb drugi, gdyż ślizgała się po łuskach. I zaraz pewnie na miejscu oderwanego czerepu wyrosną dwie głowy, nie mylę się?

- Przeklęty, cholerny, analfabetyczny kundlu. Hej, hej. Weź się lepiej wypchaj tymi swoimi głowami i wynocha, ta? - syknęła, prawie tak samo jak na początku gad. Zwierzę i tak by nie zrozumiało, ale co jak co Ethan jest większym półgłówkiem od tego czegoś. Ale nie o nim teraz ten post. Ponoć w stresie nasze siły stają się większe? Czy tylko ja to słyszałam? Lecz Mroczna nie działała w stresie, a w agresji i determinacji. Zanim zwierzę zdążyło zauważyć iż się podniosła znalazła się tuż przy nim, łapiąc je za ogon, zarzucając i uderzając nim o drzewo. Strachu nadal nie było, acz zdziwienie postanowiło zastąpić wszystkie emocje. Taka drobniutka i taka siła? To nie jedyne dziwadło w tej krainie, chociaż tego po niej nie widać. Wykorzystując okazję, gdy bestia leżała oszołomiona, kolejna głowa przeszyła powietrze, a druga zawisła na ścięgnach. To nie program dla małych dzieci! Odsunęła się tym razem, by znów nie oberwać.

Wzruszyła barkami, złapała jajo w pysk i już jej nie było. Zniknęła w ciemnościach, by opuścić ów teren. Zadowolona z siebie? Raczej nie.

zt.

Ciemność lasu powitała samicę. Ujawniła się grodząc swą sylwetką niewielką światłu przejście. Zanurzyła swe cielsko w odmętach liści i woni różnych. Echo roztrzaskiwanych gałęzi obijało się o konary i szło dalej, acz Mroczna stąpała równo i prawdopodobnie z niewymuszoną gracją. Bryza leśna rozwiewała sierść, a szkarłatne ślepia demonstracyjnie rozkopywały duszę drzew. Głos podobny do nader zaskoczonego wypuszczenia szklanej figurki, która pod wpływem nacisku kruszy się na deszcz kryształków dobiegł do radarów samiczych, a ta skierowała się w stronę podaną. Nic wielkiego. Zapach był jej znany i prawdopodobnie tylko raz polowała na coś równie beznadziejnego.


Nie było to trudne wyzwanie. Banalne wręcz, ale z każdym krokiem żołądek wysysał sam siebie i czasu nie było, by znaleźć coś lepszego. Spokojny krok zamienił się w kłus, a chwilę później woń była tak natrętna iż wręcz można by było zemdleć. Nie należała ona do tych najświeższych, lecz lepiej to niż nic.
Zwierzę bezbronne schowało się w krzakach, głupie. Dlań to był najłatwiejszy w tym momencie cel, liście i patyki to najokropniejszy błąd. Kły zakleszczyły się na gardzieli zwierzęcia, by chwilę później wyciągnąć truchło zza krzaczysk. Rozerwała skórę, przełknęła to co musiała przełknąć i wybyła.

Czarna sylwetka pomykała wśród drzew. Kroki były jak najcichsze. Liście zbudzone ruchem na ziemi szeleściły cicho. Wiatr przynosił zapach. Był on z tych okolic nikomu nieznany. Któż to tak gnał, któż?
Na jednym z kamieni przystanęła owa postać. Czarna jak pióra kruka, o białej jak śnieg linii na piersi. Uszy wpół oklapłe i te fioletowawe ślepia, bystre i czujne. Zwykły kundel, ale jednak było coś nie tak w ów obcej samicy.
Czarna rozejrzała się w milczeniu. Ruszyła prawym uchem, gdy dosłyszała szelest. To nie liście ruszone wiatrem. Ktoś musiał być w pobliżu. Suczka przylgnęła do kamienia. Zmrużyła ślepia. W pobliskim krzaku coś się ruszało. Ze zbitku liści wyłonił się łeb jakiejś niedużej łasicy. Zwierzę wyszło z ukrycia i zaczęło odtrącać liście leżące na ziemi. Rukia wyskoczyła nagle i już miała zabić zwierze, gdy doszło do zderzenia czołowego. Łasica odbiegła. Samica z irytacją wstała i przygniotła intruza.
~ Nie bij, nie bij, nie bij! Nie chciałem!
Czarna ze zdziwieniem zaczęła obserwować czarnego kota, którego przygwoździła do ziemi. Rukia zamknęła ślepia i zaczęła cicho powarkiwać.
- Mój obiad zwiał, ale chyba mogę przejść do deseru.
Jej głos był poważny, ale w prawdzie to żartowała. Kocur zaczął się rwać.
~ Oszczędź mnie!
- Dobra, cicho. Wszystko spłoszysz. 
Kot został puszczony. Wstał i wycofał się z podejrzliwą miną.
- Jeśli nie chcesz być moim deserem to choć i pomóż upolować zbiegłą łasicę.
Mruknęła do czarnego samca i ruszyła tropem zbiegłej zwierzyny. Kocur ruszył za nią. Na pewno nie chciał być zżarty. Łasica skryła się w jakiejś norze. Rukia przysiadła i zerknęła na chyba chwilowego towarzysza. Ten zaczął kiwać łbem na boki.
~ Nie wejdę tam.
Samica uśmiechnęła się podejrzliwie. Chwyciła kota za kark i wpakowała go do nory. Ten zaczął się drzeć jak oparzony i wyskoczył. Łasica trzymała się jego gardła. Czarna zareagowała jak najszybciej i zacisnęła szczęki na tułowiu gryzonia. Trochę jeszcze walczyła, ale wyzionęła ducha od zgniecenia płuc. Mimo to dalej trzymała kota. Towarzysz wyrwał się i jęknął. Krwawił. Czarna przygniotła jedną łapą łeb ubitego stworzenia i rozerwała. Trochę mięsa dostał kocur.
~ Nienawidzę cię. Przez ciebie krwawię.
Zwierzę burknęło oburzone i zjadło przynależną część. Suka również spożyła posiłek. Wreszcie zaspokoiła lekki głód.
- Idziemy Ichiro.
Mruknęła, po czym pochwyciła kark kota. Wybyła, a kot przez całą drogę miotał się i wrzeszczał oburzony.

zt

Przybiegł w tak lubiane przez siebie miejsce. Nosek od razu przy ziemi, szukał odpowiedniego zapachu.
Czekał też na swoją towarzyszkę.

/ przez wzgląd na to że z naszej dwójki tylko ja mam pkt doś i int to to jest górna granica, niestety na Scarze mam ich mało więc możemy tylko drugi poziom polowania zaliczyć, zatem proponuję kunę lub zająca

Claryssa przybiegła chwilkę później. Rozejrzała się ciekawie. Chciała skomentować nowe dla niej miejsce, ale uznała, że teraz już lepiej zachować ciszę.
Podeszła do lisa, po czym również zaczęła przeszukiwać podłoże w poszukiwaniu woni Wielkiego.

/Ok, może więc kuna? I takie pytanie: jak sprawdzić, ile ja mam punktów doświadczenia?/

/są one w profilu, tyle że jako nowa nie masz ich jeszcze. Rozdają je alfy Twojego stada za zasługi dla stada i fabułę lub za wykonane zadania ;p


Nos tkwił przy ziemi, szukał jakiejkolwiek przydatnej woni, takiej za którą będą mogli podążyć.
- Polowałaś już kiedyś? - Oczywiście chodziło mu o takie prawdziwe polowanie na zwierzyne w lesie.