Genialnie trzepnięty przez wiatr Wate, który chciał se gdzieś pójść i tak se poszedł, że pyskiem zaorał w ziemi - przylazł teraz tu i nawet nie patrząc na to małe coś podbiegł do wody. Wzrok wbił w to co widział w wodzie. - Nie wierzę, że jestem taki brzydki! - wrzasnął, gdy w tafli zobaczył siebie po wojnie. Hej, geniuszu, wiemy jakie jest twe marzenie!

Zabrzmiało upiorne bulgotanie, a gładką taflę wody pogwałciły grona przeuroczych bąbelków. Z każdym pęknięciem takowego w atmosferze zwiększała się ilość metanu i wszelkich gazów smrodzących. Później wynurzył się podejrzany, rudy grzbiet z brązowym grzebieniem(płetwą) na się, by ponownie zginąć pod powierzchnią. Odbity obraz drzew o soczyście zielonych liściach już na zawsze zmącony został przez Wszechbrudność Szaloną. Nic już nigdy nie będzie takie samo dla śledzących patrzałami tą scenę psów.

- Ave, ave. A no jasne! Już wiem! Ale ja nie chcę, żebym był taki ohydny! Ja mam siniaki! Okropne! - robił z siebie lalunię. Taką kochaną i słodką. Był lalunią - nie lalunią i to mu pasowało. Puszysta kita trzepnęła wraz z zadem o ziemię, a ten z zaciekawieniem wpatrywał się w Demonicznego, śmiejąc się z niego w podświadomości.

To nie był Demoniczny, to był Potwór z Loch Ness! Jak się zanurzył, tak się nie wynurzył. Pod wodą nie widział absolutnie nic, więc średnio miał świadomość kto tam na brzegu zasiada. Mimo wszystko, Nessie działała skrycie i nie wystawiała mordy, coby najbezczelniej pooglądać każdego turystę czy tubylca. W swoich działaniach miała o wiele więcej finezji. 464 też ma finezję. Wtem, z cichym plumknięciem, nad wodę wydostała się ciemna rurka około trzycentymetrowej średnicy.

To mięczak, który nie lubi jak mu się futerko plami. Mięczak mięczakowy z rodziny Mięczaków Wate'owych. Poducha więc spojrzała nań spode łba, wręcz z wyrzutem, a nawet z chęcią wyrzucenia jej z owego terenu. On nie chciał wojny. Chciał pokazać, że nie jest takim dupkiem za jakiego go uważali ludzie. Nie ma to jak Ci pod obrożę wkładać paczki narkotyków, a później zwiać z lotniska i ... potrząsnął łbem i warknął pod nosem, ni z tego ni z owego.

Rurka cierpliwie przysłuchiwała się tej prawie-rozmowie pochyliwszy nieco swój szczyt w kierunku pana rasy lassie. Wraz z każdym słowem samicy przesuwało się o kilka cali. Jakby faktycznie je słyszała. Wtem schowała się nieco, przyczaiła.

W pysk powziął kamień, by rzucić nim w rurkę. Idealnie wpadł w sam środek, zabierając powietrze kompanowi, czy może raczej zabierając mu kawałki rozmowy. Ogon trzepnął o ziemię z rozmachem, aż sam się przestraszył, złapał się czegoś by nie upaść. Czegoś - powietrza, a raczej trawy i wpił się nosem w ziemię. Chwilę następną poświęcił wyciąganiu nosa z gleby i sprawdzania czy nic mu się nie stało. Prychnął, by fiołkowe ślepia zaczęły wiercić w niej dziury jak wiertarki ustawione na power full. Westchnął, machnął łapą i spojrzał na nieboskłon - Siewcy Chaosu, mała. Demony.

/ pardon za zaburzenie kolejki ale pewnie dziś mnie nie będzie bo podróż powrotna do domu to chociaż nie będę milczeć ^^

No, no... nie wiedziała, że owa rurka służy jednak do czegoś takiego. Że ktoś tu ich podsłuchuje. Najwidoczniej lessie miała tu swojego kompana lub chociaż kogoś kogo znał. Mruknęła podirytowana, że przeoczyła coś tak banalnego, bo przecież takie było!
Złote ślepia skupiły się jednak na samcu, który zapewne był starszy od niej. - Ciekawie... nagle staliście się jedną wielką bandą, bez żadnych zasad? - Lekki sarkazm w głosie, ale z drugiej strony... podobało jej się to, że wzięli swój los w swoje ręce. Że nie muszą ufać nikomu, może nawet samym sobie.

Wzruszył barkami. Jakoś go to tak bardzo nie obchodziło. Nonszalancki uśmiech - a właściwie to jakiś grymas, bo on nie potrafi się uśmiechać - ujawnił się na jego pysku, chwilę po tym jak po raz kolejny ogon wykonał ten swój gest. Rąbnięcie o podłogę. Czerep powędrował za wzrokiem - w stronę, z której przylazł - chcąc widzieć jak zaraz wpadną tu cyrkowe, różowe chrząszcze i zeżrą wszystkim mózgi. Wszystkim oprócz jego, bo on nie ma.


/Ale mnie kusi do pisania .-.

- Myślę, że nie chcesz usłyszeć skąd pochodzę, gdyż musiałbym się rozgadać jak katarynkowa katarynka, by opowiedzieć Ci wszystko, nie omijając ani jednego szczegółu, a tak bardzo chciałbym go ominąć. Jest bez sensowny i pokazuje ludzką głupotę i zachłanność. - wstał, otrzepał się, wzrok utkwił w nieboskłonie, by chwilę później raz jeszcze przyjrzeć się suczce. Ethanie, co masz na myśli? Jakiś kolejny głupi pomysł? Odchrząknął, trzepną się łapą w pysk, a później w myślach powtórzył raz jeszcze jej pytanie. - Chcesz usłyszeć wszystkie imiona i nazwisko? Kraina ta jest niezrównoważanie piękna i ... nie wiem czy ją lubię. Ma piękne miejsca - takie jak to. Dostojne, ustrojone i nieprzesadzone, ale czasem? Na pewno nie chciałbym tutaj zobaczyć fabryk. - zamoczył w wodzie łapę, tak jakby chciał rozmazać to co tam widzi. Chciał zobaczyć coś jeszcze, ale nie udało mu się. Obraz tam tkwił. Nadal. Fiołkowymi ślipiami podążał za wzorami wytworzonymi na tafli, przez jego łapę. - Co zobaczyłaś?

Wstał i poszedł.


zt.

Rurka permanentnie zniknęła pod wodą.
[z/t]

Sunęła gładko przed siebie, stąpając lekko, acz groźnie. Połączenie prawie niemożliwe, a jednak. Otoczenie jej nie zaciekawiło, a uwagę jej przykuły kufry. Powoli przysunęła się do jednego, lecz zmieniła kierunek, to nie mały kufer przykuł jej uwagę, a ten wielki. Chęć zabrania skarbu ze środka rosła z każdą chwilą, a wzrok nie mógł się odeń odkuć. Jakby był przywiązany na siłę do kufra. Z tyłu za jej plecami dwa pomioty tudzież bestie syczały i próbowały odwrócić jej uwagę. W radarach dudniła jej cisza, przedzierana przez ciche stuknięcia, przypominające obijanie szklanki w opatuloną we wzory przypominające róże o przednią część obrazu - szkło chroniące fotografię przed uszkodzeniem. Doskoczyła od razu na filar, szkarłatem ślip wiercąc dziurę w skrzyni.

Tum, tum nad sadzawkę przybyła Orchidea. Miejsce to przesiąknięte było magią, aż do dna. - Co jest nie tak? - zapytała, spoglądając na kuferki. Podeszła do wody spoglądając na nią i rozglądając się za kuferkiem. ~ Możeby tak jeden znaleźć? ~ o ile oczywiście da się znaleźć. Może się przed nią ukrywać i to przez nieskoniecznie długi czas, nie? Tuż obok niej zjawiła się samica. AKSA?! A więc, jeszcze raz się spotkały! Nie ma co, tym razem nie da jej się zaślepić.

Userka nie ujęła wcześniej iż charcica przepłynęła znaczną odległość. Oczywiście zawsze musi o czymś zapomnieć. Dopiero teraz zauważyła Leśną, acz w jej wzroku była chęć wzięcia kufra i nie odpuści. Dobrze, ze gdzieś tam był kamień, gdyż inaczej by się nie mogła odbić i wskoczyć na filar. Wygięła się tak iż z łatwością załadowała skrzynię na kręgosłup, lecz by ją unieść potrzebowała chwili. Zsunęła się z nią do wody, skrzynka jednak opadała na dno, więc podtrzymywać ją ciągle musiała. Gdy się wreszcie wydostała na brzeg, była zdeterminowana. Skoro przecierpiała to - przecierpi i starcie z kufrem. Brzmi to idiotycznie, ale tak jest. Podciągnęła skrzynię do siebie i spojrzała jedynie kątem oka na Orchideę.

Była tam! W środku sadzawki, w wodzie, na widocznym dnie spoczywała skrzyneczka. Była brązowa, z lipowego drewna, z wyrzeźbionymi ozdobami. Sięgnęła po nią, mocząc całą sierść - ale było warto. Już miała brać się do otwierania gdy ujrzała zamek. ZAMEK do jasnej ciasnej. Trzeba będzie jakoś ją przekonać aby się otworzyła. - Pani Skrzynko, otwórz się pani! - zanuciła cicho.

Trzeba było się do tego jakoś zabrać. I pomyśleć. ~ Może da się zniszczyć zamek jakimś sprytnym sposobem. ~ Przejechała łapą po wszelkich krawędziach jakie posiadała skrzynka. Nic! Przejechała po wieku, po denku, po bokach. Nic! Dokładnie przyjrzała się malunkom na skrzynkach. Gdyby dokładnie się przyjrzeć możnaby dostrzec symbole runiczne. Postara się je odcyztać. To zajmie niewielką chwilę. Przeczytała je w końcu... I wyszło shrhore hfhen aftfb. Ciekawe tylko co to znaczy? Wątpię, aby cokolwiek. Spojrzała na Aksę, która siłowała się z wielką skrzynią. Chciała ją zaatakować najwyraźniej. Został więc jej jeszcze jeden pomysł... Taak. Zamachnęła się, zrobiła odstęp. I teraz całym pędęm leciała na skrzynię. Parę centymetrów jednak zahamowała. Zachamowała i leciutko trąciła zamek pazurem. I wiecie co? Puścił. Tak po prostu. A Dea rozchylała wieko aby zobaczyć co skrzynka dla niej ma... Chwytając zawartość wybyła.

Zaśmiała się w duchu, fałszywie, jak zawsze, gdy ujrzała maciupeńkie coś, co wyciągnęła z wody towarzyszka. Wzrok znów ukierunkowała na skrzynię, prostą, na bokach starte marginesy, ozdobione w kwiaty, acz dziwnym trafem zamek był otwarty. Odsunęła się, czując kłopoty, a wtem skrzynia odchyliła z rozmachem swe wieko, a z jej środka wydobyły się pędy dzikich róż. Jednak kwiaty były zwiędłe i ociężałe. Tworzące wielkiego gada, chroniły pod swą powłoką rozświetlaną przez promienie światła rzecz. Kolce z łodyg niebezpiecznie wystawały zza liści, a ta czekała na ruch przeciwnika. Roślina zaatakowała ją na ślepo, jakby mózgu nie posiadała. Bo... rośliny nie posiadają mózgu. Potwór składał się z pięciu grubych pędów, owiniętych wokół siebie jak warkocz. Gdy roślina opadła z hukiem na podłoże, gdyż charcica zdążyła umknąć, pozbyła się jednego z jej głównych składników. Gdy wstążka, gruba i ciężka opadła na ziemię, potwór zaskrzeczał, jak tysiące ptaków, a zza reszty lian widać było coś zielonego. Pewnie jego serce. O ile ma serce.