Wykorzystując chwilę szoku, wskoczyła pod skrzynię, przy samym denku urywając kolejny pęd, wtem pozostała dwójka zacieśniła się w okół zielonego prochu. Przecież powinna być trójka, nie dwójka. Coś złapało Mroczną za łapę, by później owinąć się boleśnie w okół podbrzusza. Ta wstęga nie miała jako jedyna kolców. Szczęście? Nie sądzę. Sznuropodobna roślina wypuściła sukę, a ta z trzaskiem wylądowała na ziemi. Bokiem uderzyła o zaschłe gałęzie, by powstać na równe łapy i skończyć tak jak zaczęła. Przewróciła skrzynię, odbijając się odeń, następnie od drzewa i znów znalazła się przy kufrze. I jak poprzednio, roślina została pozbawiona jednej z ''kończyn''.

Potwór mocując się z powstaniem, a raczej przywróceniem skrzyni do odpowiedniej pozycji, do ataku skrzeczał jak stado papug, kruków i pingwinów. W umyśle Mrocznej nagle zaległa cisza, skupiła się całkowicie na przeciwniku. Monstrum skupiło się na chronieniu pyłu, acz gdy charcica powoli doszła do kufra - zastygło. Tak jakby chciało nie czuć urywania kolejnego pędu. Tak się stało. Z ogromną trudnością, gdyż wyczerpanie sięgało zenitu - wstęga kolczasta upadła na ziemię. Ostatni pęd rozsypał się w proch, a wiatr jak na życzenie kogoś z góry złapał w swe sidła oba zielonkawe prochy i rozniósł w powietrze. Ta natomiast zatrzasnęła wieko, by chwilę później - po odpoczynku ujrzeć zawartość. Cenną?

Po chwili wyszła.

zt