Ni mniej, ni więcej. Oczekuje na zbiórkę chętnych, a potem spokojnie z tym ruszamy, ne?

Przybył, bo i tak nie miał nic innego do roboty, a każda forma rozrywki jest na wagę złota, ne?

Pojawiła się, bezszelestnie przedzierając się przez zarośla. Ciekawe, czy te żółte psisko się tu zjawi. Jeżeli tak, trudno. Jak nie - tym lepiej. Nadal miała w uszach cierpiętnicze krzyki Avery. Uśmiechnęła się do siebie delikatnie, będąc całkiem zadowolona z tego, co zrobiła.
- Ave - przywitała się cicho.

Przylazł. Nie jadł od kilku dni... więc się przyda polowanie. W grupie ma większe szanse, tak mu się zdaje. Śmiechu warte, pies z wystaw na polowaniu.

Zmaterializował się na grzbiecie Wate'a donośnie rechotając. Wtulił woniejący wymiocinami pysk w miękką sierść demonicznej lassie.

/Skoro wszyscy to zaczynamy. Biorę pod uwagę ilość doświadczenia Fora jeśli chodzi o zwierzynę na która polujecie xp

Las dźwięczał ciszą - niespokojną i jakby wymuszoną. Miejsce, w którym zawitaliście okazało się być rozległą, okrągłą polaną, gdzie drzewa wyznaczały granice, tłocząc się potężnymi pniami na całym obwodzie. Oprócz was nie było tutaj nikogo, nawet wiatru, który ma w zwyczaju hulać wesoło wszędzie tam, gdzie nie napotyka przeszkód naturalnych i postawionych przez ludzi. Cała okolica wydawała się wam obca, niespokojna i nienaturalna. Las nie powinien być tak uśpionym, jakby przeczuwał najgorsze możliwe niebezpieczeństwo - przecież byliście tu tylko wy! A może aż wy? Jakkolwiek tego nie odbierać, postawiliście sobie za cel, aby cokolwiek na tej wyprawie upolować, a siedzenie bezczynnie z pewnością w niczym wam nie pomoże. Kto wyczuje ofiarę jako pierwszy? Kto będzie przewodnikiem w polowaniu?

/baczcie na mnie, a nie będziecie nigdy głodni!


Kiwnął wszystkim pyskiem na powitanie, zatrzymując wzrok dłużej na Kuraku i Podusi, jakby chciał samym spojrzeniem przekazać 'zlać z niego, to moja poducha pod tyłek', a następnie omiótł spojrzeniem całą polanę. Staniem bezczynnie raczej niczego nie upolują, więc wypadałoby się ruszyć, ne?
- Dobra załoga, ruszamy na wschód, z reguły wiem, że tam zawsze się coś znajdzie. Uszy, oczy i nosy szeroko rozwarte! - Rzucił hardo, by następnie ruszyć we wcześniej wyznaczonym przez siebie kierunku. Właściwie to miał gdzieś czy go posłuchają czy nie, on po prostu chciał jak najszybciej zatopić w czymś swoje zębiska.

Rozejrzała się. Czasem bywała na polanach, większych czy mniejszych, ale ta należała do jednej z najdziwniejszych. Z pewnością przez panującą tu atmosferę. Cisza, z każdą minutą stawała się coraz bardziej uciążliwa, co Asyllum starała się ignorować. Powietrze stało, robiło się coraz goręcej. Wypuściła ciężko powietrze. Przez takie kiepskie warunki, wytropienie zwierzyny nie będzie należało do prostych zadań. Wadera zaczęła nerwowo poruszać białym, puszystym ogonem, połykając nieco niespokojnym spojrzeniem okolicę.
Kolejne westchnięcie.
Trzeba się w końcu zebrać i wziąć do roboty. Demonicznych przybywało, co było raczej obojętne Azylowi. Z zamyśleń wyrwał ją głos jednookiego samca. Widziała go już kiedyś? Niewykluczone.
Ech, nie miała nic do stracenia. Tak więc mozolnie ruszyła za Forneusem, czujnie rozglądając się dookoła, nasłuchując uważnie.

Porozglądał się, pomruczał w zamyśleniu i zepchnął z grzbietu Numerka. - Spier****j, ze mnie. - powiedział i postawił kilka kroków w przód, w tył, jakby tańczył pomiędzy żulami spod marketu i przystanął wreszcie. - Aaa~... ve. - rzekł do zebranych, jakby dopiero teraz zauważył, że sam nie jest. Podniósł łeb do góry i zaczął niuchać, po prostu, później opuścił i nos dotknął ziemi. Szorował tak nim, przez pewien czas, aż wreszcie czerp poniósł i pozwolił by wiatr pobawił się jego sierścią. Chwilę później po wysłuchaniu byłej Alfy ruszył zań.

Kiedy zrzucono go na glebę, zaczął charczeć i warczeć. W przeciągu kilkunastu sekund dźwięki zmieniły się w sapanie, natomiast pod koniec już bardziej przypominały rzężenie maciory z rozerwaną gardzielą. Po długich zmaganiach, wyprężywszy grzbiet i pysk tuż nad leśnym runem zwiesiwszy, wypluł drewnianą laskę, która samodzielnie otrzepała się z flegmy i w mgnieniu oka przybrała jastrzębie piórka. Ptaszysko zamachało potężnymi skrzydłami, by wznieść się ponad korony drzew. Na rozkaz swego Mistrza poczęło patrolować tereny na wschód stąd.
A sam 464 poturlał się za resztą grupy.

Kroczył do przodu, pazury miękko wbijając w podłoże, aby nie narobić żadnego hałasu nie przejmując się tym nieprzyjemnym uczuciem obserwowania. Zdawał sobie sprawę z tego, iż las jest pełen najróżniejszych stworzeń, które doskonale potrafią maskować swoją obecność. Trzymając łeb wysoko, starał się wypatrzeć coś pośród gęstwin, mając nijako na uwadze, iż w każdej chwili coś mniej przyjaznego może wyskoczyć im na spotkanie.
Jeśli mieliby się poddać już po kilku minutach wyprawy to równie dobrze mogli by w ogóle się nie pojawiać. Polowanie w końcu to sztuka, która nieraz może nawet i trwać kilka godzin, należy więc uzbroić się w cierpliwość. Prócz odgłosów lasu, miał na uwadze również i kroki swoich towarzyszy, które nawet najciszej stawiane, były wyczuwalne dla basiora, dzięki ogromowi skupienia. Nie przestawał iść na przód nawet w momencie, gdy obcy zapach zaatakował jego nozdrza mający swe źródło, gdzieś przed nimi. Dźwięk w innym miejscu równie dobrze mogło być zwykła zmyłką, albo też okazać się miejscem ukrycia ich przyszłej ofiary. Nie zamierzał jednak ryzykować i bawić się w ganianego, tudzież w chowanego z czymś, co najwyraźniej zamierz ich zagonić w kozi róg. Zmrużył szkarłat spojrzenia.

Nie podobało jej się tutaj. Czuła się obserwowana, jakby ktoś śledził każdy ich ruch, posunięcie. Wzdrygnęła się, ale zignorowała to okropne uczucie. Setki myśli, najczęściej dziwacznych, pozbawionych sensu mieszały się z równie chorymi fantazjami, najróżniejszymi planami. Przywykła już do tego.
Mogłaby się wydawać, że szli przed siebie, bez większego celu. Każdy maksymalnie skupiony. Upragniony wietrzyk nie przyniósł równie pożądanej woni przyszłej ofiary. To miejsce nie może być aż tak opustoszałe! Ale poddać się nie mogli, bo to dowiodłoby ich słabości. Nagle, usłyszała coś, co bynajmniej krokami kompanów nie było.
- Słyszeliście? - szepnęła wyraźnie, spoglądając na zachód. Było wiele możliwości - albo to coś dużego, albo wręcz przeciwnie.

Szedł wyprostowany, zero pomyłek i gleb. Zerooo ~. Sierść Poduchy falowała przy każdym kroku, tworząc morze świeżej, ładnej i zadbanej sierści, która przykuwała wzrok. Szedł w zamyśleniu, w które popadł chwilę temu, a gdy doń doleciała woń... kusząca i pyszna? Czy woń może być pyszna? Zatrzymał się gwałtownie, jednak cicho, opóźniając kolejkę i wskakując na ostatnie miejsce. Wolałby być najwyżej drugi, ale skoro tak chciał los... Głupi Ethanek. Wysłuchiwał i wywąchiwał każdego rodzaju zapach, ale jakoś mu to nie wychodziło. Innym pewnie lepiej, ale to wystawowiec. Prychnął niespodziewanie, lecz woń ciągnęła go w jedną stronę, słuch w drugą i mimo prychnięć i potrząsań głową żadna strona nie chciała odpuścić. Ale szedł za grupą, to się liczyło.

Pod czujną obserwacją nieznanego wroga nie czuł się jakoś niezwykle. Lekki niepokój nawiedzał jego umysł niemal bezustannie, nauczył się to ignorować.
- Słabszy autorytet - wymruczał z kpiącym uśmiechem, gdy wyprzedzał Asyllum. Teraz szedł na drugiej pozycji, zaraz za Forkiem. Ptasie krzyki rozbrzmiewające co kilkanaście minut informowały go o położeniu brązowego jastrzębia.

/sory, że tak długo. zawołali do noszenia towaru xP

Na jeden moment tylko jego łeb się obrócił, by łypnąć na towarzystwo zań podążającym. Zabawne. Podążają za nim jak szczeniaki za swym ojcem, nie myśląc nawet o tym, iż ten ojciec zaprowadzić je może prosto w paszczę lwa. Parsknął tylko krótko w myślach, czując lekkie poruszenie demona, która objawiło się delikatnym mrowieniem w opuszkach palców, zwracając szybko spojrzenie przed siebie. Nim się zorientował droga dobiegła końca, a wyrosło przed nim wielkie rozłożyste drzewo, które z całą pewnością lata swej świetności miało za sobą, a teraz pozostawało dziadkiem pośród innych młodzian, dając schronienie rożnym stworzeniom.
Jednak nie o tym teraz pora myśleć. Woń za którą podążał nasilała się właśnie w tym miejscu, acz dookoła nie było widać żadnego stworzenia, które mogło by być właścicielem tego zapachu. Nie oznacza to wcale jednak, że go tu nie ma. Napiął mięśnie.
- Rozejrzyjcie się na ziemi, ja sprawdzę nieco wyżej ... - Mruknął do reszty nawet nie odwracając pyskiem. Odbił się od ziemi, by wylądować na jednej z najniższych gałęzi, unosząc czerep ku górze, przeskakując zaraz i na drugą z gałęzi. Jeśli czegoś nie ma na ziemi, należy szukać na górze. Nauczył się tego już nie raz zwisając głową w dół podczas różnych pirackich ekspedycji. Pazury wbijały się w korę drzewa zapewniając mu przyczepność.

Paszcze były wszędzie.
Przerzucił wzrokiem po ogromnej roślinie z niejakim podziwem i ciekawością. Monument. Ponadwieczne przymioty chyżo rozpaliły plugawe chucie Setyjczyka - zapragnął zrujnować jego wyniosłość, majestat i tajemnicę. Zachichotał zapełzłszy pomiędzy korzenie giganta i zacisnął kły na jednym z nich. Zamierzał wyrwać go z ziemi, rozszarpać, zdezelować i posmakować złocistej żywicy używając ku temu demonicznej siły.

- Yes, Sir! - rzucił i przystawił OSTROŻNIE nos do ziemi, wzrokiem cały czas łypiąc przed siebie, by nie wpaść na jakiś konar, kamień, kondom. Wszystko mu jedno. - Kamyk, kamyk, kamyk, patyk, kamyk, kamyk, piórnik, kamyk. Nic tu nie ma. - szepnął do siebie, wyliczając to co już zdążył znaleźć. Kamyki. Ciekawe ile by za to dostał. Oblazł drzewo naokoło i zatrzymał się ze strony, z której przyszli. Oglądnął drzewo, bacznie spoglądał na boki, patrzył czy wszystko jest na miejscu, czy coś nie błyszczy, bo on jest taką sroką, która zbiera błyskotki. Tylko, że żadnej nie miał. Coś mu migotnęło? Może, ale gdy znów obrócił łeb tego już nie było. I ta cisza.
A może to nie jest Polowanie Siewców tylko Polowanie NA Siewców?

Brew uniosła się znacząco, gdy jego ślepie dostrzegło postać śpiącego kociska na jednej z gałęzi. Jakby tego mało najwyraźniej nie zdawało sobie sprawy z obecności wrogów dookoła, albo nawet jeśli zdawało to najwyraźniej uznało, że nad ziemią jest całkowicie bezpieczne bo przecież psy się nie wspinają, prawda? Niestety kot miał pecha, bo potrafił mu się wilk, który w miarę dobrze radzi sobie i na drzewach. Niemniej najlepiej czuje się na ziemi, to też należałoby w jakiś sposób strącić śpiące zwierze na dół, póki jeszcze się nie zbudziło, bo później będzie za próżno, a walka na drzewach z przeciwnikiem, który jest w tym mistrzem mogła by okazać się jednak trudna.
Wpadł mu do głowy tylko jeden, szalony pomysł, bo wymagał tego, by i on runął niczym kamień na ziemię, ale czego się nie robi, by zdobyć przewagę na przeciwnikiem, ne? Starał się więc zachowaj jak najciszej, aby podkraść się do gałęzi znajdującej się mniej więcej na wysokości śpiącego kota, by następnie odbijając się od niej, po prostu uderzyć prosto w kotowate cielsko, wbijając w nie swoje pazury oraz kły i zdzierając po prostu z gałęzi, nie dając się wyrwać, runąwszy wraz z nim na twardą glebę. To się nazywa zaskoczyć wroga.

Brązowe cielsko kuguara skwitowało własny upadek głuchym hukiem, co było z resztą bardzo zwyczajne. Gdyby nie soczysty chrzęst pękającej kości. Paskudny odgłos natychmiast przyciągnął uwagę 464. W ułamku sekundy rozwarł szczęki, coby uwolnić ich okowy od zdrewniałego korzenia. Żywica ledwo zdążyła przybrudzić pożółkłe kły. Ślepia natychmiast pomknęły ku ofierze łypiąc przy okazji na Forenusa. Ugiął prędko łapy, aby zapewnić sobie wystarczającą energię do wypchnięcia zdezelowanego cielska wprzód. Wylądował w miarę zgrabnie i złapał za tylną łapę kocura usiłując wygiąć ją w nienaturalny sposób, co oczywiście skutkowałoby wyskoczeniem kilku kości ze stawów i potwornym bólem.

Potrzepał łbem, czując mimo wszystko efekty upadku, nawet jeśli cielsko kotowatego zamortyzowało to. Szybko jednak odzyskał sprawność umysłową, by skupiać się na leżącą pod nim ofiarę, bez problemy domyślając się o jego problemie. Urywany, świszczący oddech kotowatego dawał mu jasno do zrozumienia, iż ma połamane żebra, które najwyraźniej uszkodziły organ wewnętrzny. Równie dobrze mógł tak na nim leżeć i czekać, aż krwotok wewnętrzny zrobi swoje, co właściwie przez kolejne kilka sekund czynił, wpatrując się tylko z rosnącym łaknieniem krwi w swoich szkarłatnym ślepiu w doorującą ofiarę. Jakże ziemskie stworzenia są pełne woli walki o swe beznadziejne życie.
Echo głosu demona zawibrowało w jego umyśle, powodując niemiłosierny ból w okolicach skroni. Starał się to zignorować skupiając się na swej kolejnej czynności, a mianowicie; rozwarł swoje paszczęki, które w jednej chwili wbiły się w kark kotowała, gwałtownie rwąc jego skórę, a pazury jednej z łap wbijały się coraz bardziej w jego pierś, napierając na połamane żebra, które poddawały się jego woli z jeszcze większą łatwością. Na pysku jednak nie odmalowało się nic szczególnego, zwykła obojętność, wszak czynił to już tak wiele razy. W końcu tak było. Jego ugryzienia były coraz głębsze i gwałtowniejsze, krew bulgotała pod każdym jego klapnięciem, a pazury zatapiały się głębiej i głębiej, zupełnie jakby chciały się dostać do wciąż bijącego jeszcze serca stworzenia. Uniósł się w pewnym momencie gwałtownie na tylne łapy, by przednimi opaść całym swoim ciężarem na pierś kuguara, zapewne kończąc tym jego żywot, gdyż żebra połamane żebra poprzesuwały się wbijając pewnie w płuca, a może i w serce.
To koniec kotku.

Kolokwialnie rzecz ujmując - kocisko zdechło, nawet nie zapoznawszy się dokładnie z wyglądem swych myśliwych. W przyszłym życiu i tak na niewiele mu się to zda, bo nikt nie powiedział, że odrodzi się jako to samo zwierzę. Może będzie biedronką? Kto wie?

Dziękuję wszystkim za wzięcie udziału, a najbardziej i tak dziękuje tym, którym udało się dotrwać do końca. Nie wyszło tak epicko jak miało wyjść, ale ciągnąć tego na siłę też nie było po co. Rozdaje nagrody w postaci punktów doświadczenia, bo to w końcu polowanie, ne?

Fornesu & 464 - 5 pkt.
Asyllum & Wate - 3 pkt.

Męczcie mnie oto, abym wpisał, bo ja też człek i mogę po prostu zapomnieć. Żywię nadzieje, że w przyszłości pójdzie nam lepiej... Hyh, może ~