"Otchłań nigdy nie była, nie jest i nie zamierzała zostać miejscem przyjaznym czy ładnie prezentującym się na pocztówkach, które z radością wysyłamy z wakacji do znajomych czy rodziny. O nie, ta piekielna, pozostawiona bez nadzoru kraina posiadał tylko jedno, wyraźnie przedstawione zadanie - sponiewierać wszystkich i wszystko, co kiedykolwiek znajdzie się w jej obrębie, choćby był to niewinny, niczego nie podejrzewający kanarek.
Ale taka była Otchłań, która stanowiła jedynie cząstkę ogromnego świata na którym przyszło żyć psowatym, tak bardzo różniącym się od swoich udomowionych krewniaków. Oczywiście, wszyscy posiadamy cechy, które nas łączą i sprawiają, że w jakiś sposób możemy funkcjonować jako "jedność". Mimo to, posiadamy także cechy, które diametralnie nad od siebie odróżniają, są przyczyną konfliktów i nieporozumień, a więc tych wszystkich, niemiłych, wypełnionych goryczą rzeczy, o których wolelibyśmy zapomnieć. Ale przecież się nie da, bo wspomnienia kumulujące się w nas i osobach nam bliskich, znanych - tworzą to kim jesteśmy, kim byliśmy i kim będziemy.
Istnieją jednak decyzję i momenty, w których nieistotnym jest żaden fakt odpowiedzialny za twoją przynależność, twą wiarę, twoje przekonania czy twój sposób myślenia. Są to sytuacje, miejsca, wydarzenia, które napełniają cię obowiązkiem "poświęcenia", bo znaczą dla ciebie o wiele więcej niż czynniki mogące wciąż ulec zmianie. Uczymy się w końcu całe życie, prawda? Jednak prawdziwy dom mamy tylko jeden i ten właśnie stanął przed obliczem narastającej wojny."

Granic psiej krainy nie można w żaden sposób ujednolicić czy zdefiniować w taki sposób, aby każdy, bez problemu, mógł sobie je wyobrazić i "zobaczyć". Jest to długi pas, często górzysty, nierównomierny, unoszący się gwałtownie do góry, a potem nagle pędzący ku dołowi. Jest to spowodowane tym, że w każdym miejscu horyzontu znajduję się inny, kształtujący go obiekt.
I przez lata każdy myślał, że są to bariery nie do przejścia. Niezależnie od siły, od sposobu - psy pozostaną tu wolne, bezpieczne i nie dosięgnie ich ręka żadnego z ciemiężców. Najwidoczniej los lubi płatać figle, bo przez tę rozleniwienie i zaniżoną obronę na ów ziemię wtargnęli ludzie.
Ci którzy zawierzyli plotkom - sądzili, że jest ich wielu, że broń, którą dysponują zetrze ich na proch, gdy tylko wyściubią nos  z jamy. Ci którzy ich widzieli wiedzą, że te dywagację istnieją tylko po to, aby zrobić bohaterów z person, które niczym się nie przysłużyły. I możliwe, że można by je za to winić, jednak wszyscy walczący w tej batalii nie chcieli roztrząsać sprawy, rozdrapywać ran, które były już świeże. W końcu to wojna, a na wojnie zwykle się umiera.
Tylko, że to wszystko miało miejsce już potem, gdy ziemia żywiła się krwią, a z nielicznych zwycięzców spadały ostatnie deszczowe krople i gdy słońce nieśmiało wychylało swój okrąg zza chmur. My, na nieszczęście, opowiemy historię od początku, od samej chwili zebrania się chętnych w jednym miejscu. A było to tak...

Dzień był pochmurny, wypełniony zapachem deszczu, który zbliżał się nieubłaganie nad Psią Krainę. Wszyscy odczuwali strach oraz niepokój przed towarzyszącym zadaniem, którego notabene - sami się podjęli. Doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że ich decyzja jest słuszną, że nie mogli postąpić inaczej, jednak zawsze przychodzi czas na trochę wątpliwości. Czy powinniśmy ginąć za tych, których nie znamy? W jakim stanie uda nam się wrócić? Czy jeśli pokonamy wroga ten już tu nie powrócić?
Myśli biegały szalenie, chaotycznie, często będąc prawdziwą plątaniną nitek, które nie mają końca. Tworzyły kłębek i wciąż go powiększały, a to równocześnie wspierało nerwowość, która JUŻ była namacalna. Najlepszym rozwiązaniem byłoby się uspokoić, opanować oddech i cierpliwie poczekać na wytoczenie się jakiegoś planu działania. Szkoda, że nie wszyscy to potrafią i w wielu przypadkach dochodzi nawet do bójek, gdy wytoczony przez kogoś argument jest niezbyt trafny.
Ale co zrobić, gdy czeka się na sygnał w miejscu, którego wcześniej się nie odwiedzało, a wokół siebie ma się bandę psów kompletnie nieznajomych? To normalne, że każdy czuje się jak zaszczute zwierzę, nie mogące nawet potwierdzić, skąd padnie atak. A mimo to trzeba wytrwać, choć nie jest to z pewnością prostym zadaniem.
Teren, który ukazał się maszerującym psom to nic innego jak wielka, niezalesiona przestrzeń. Kompletne, kamienne pustkowie, wręcz ziejące namacalną pustką. Nikt z was nie przypuszczał, że coś podobnego się tu znajduję.

Dodatkowo: Przybywacie na miejsce z towarzyszącym wam niepokojem i rozdrażnieniem. Wielu z was łatwo jest sprowokować, dlatego musicie uważać na słowa! Możecie swobodnie wymieniać między sobą uwagi. [Event nie ruszy w pełni, gdy nie zbierze się 14 osób]

Pustka. Nigdzie nawet źdźbła zielonej trawy. Wszędzie tylko twardy kamień. Szare połacie było nietypowe. Kto by pomyślał, że mogą istnieć tak martwe obszary. Przeważnie takie nizinne połacie jest zielone od traw. To jedno miejsce było szczególne, inne. Bać się go czy też podziwiać?
Czarna samica z bielą na piersi była tą jedną z niewielu, którzy podjęli decyzję przybyć tutaj. Jej ciemne lico nie ukazywało wiele do czasu. Czy to jakaś aura tego miejsca sprawiła, że nagle Rukia poczuła niepokój jak i rozdrażnienie? Nie często takie emocje górowały u niej, a dopiero co były widoczne na pysku.
Samotniczka wykrzywiła kąciki warg lekko w dół. Zmrużyła fioletowe ślepia i z zadartym łbem obserwowała nietypowy obszar. Ogon lekko drgnął. Cofnęła lekko uszy, gdy z jej gardła wydobył się cichy i stłumiony warkot. Coś stanowczo było tutaj nie halo. Z byle powodu nie bywała rozdrażniona. Nikt aktualnie jej nie zirytował. Wystarczyło tu przybyć, by emocje stały się takie jakie są.
Samica spojrzała na resztę grupy. Milczała. Nie czuła potrzeby nawiązywania kontaktu z resztą. Jeśli inni też są rozdrażnieni, to Rukia mogła przypadkiem doprowadzić do nieprzyjemnej wymiany zdań.

Coś miało się wydarzyć. Coraz więcej psów jakby potwierdzało krążące od jakiegoś czasu plotki. Czemu Paige nie mogła wieść spokojnego, pozbawionego ciągłej walki o przetrwanie życia? Najwyraźniej wszystko to było jej przeznaczeniem od którego już się nie wywinie. Albinoska postanowiła zrobić sobie dość nietypową wycieczkę. Chciała odnaleźć Kraniec, by stanąć w szeregach broniących krainy pobratymców. A to, że za pewne większości nie znała to inna sprawa. Nie przeszkadzało jej to w niczym. Może jednak się wycofać? Może burza ominie ich bokiem? I to w dosłownym, jak i przenośnym znaczeniu. Warknęła na siebie dość głośno. Atmosfera udzieliła się jej. Paige była podenerwowana i drażliwa jak nigdy. Już dawno nie czuła się tak okropnie. Czuła, że będzie to bitwa w jakiej jeszcze nie brała udziału.
Jaka pustka... pomyślała, kiedy to jej łapy stanęły na terenie Otchłani. Rozejrzała się dookoła. Istna cisza przed burzą.

Wkroczył na to pełne mroku tereny. Jakże te klimaty były mu bliskie, lecz coś zagościło w jego sercu. Niepokój? Coś w tym stylu, w każdym razie czuł się kłębkiem nerwów. Jednak głupcem jest ten, kto myśli iż uczucia są ulokowane w sercu. Stary zabobon, no ale już tak się przyjęło i nikt nie raczy prostować tego zacofanego poglądu.

Strzały padały w umyśle Mrocznej jedna po drugiej. Bezustannie przecinając powietrze, ogłuszając sprzymierzeńców. Wraz z nimi znajdowała się na wielkim polu minowym. Same charaktery, nerwy i słowa je już tworzyły, a czyny tylko pogarszały sprawę. Stąd nie ma ucieczki. Albo trwasz i nieprzerwanie walczysz o życie, albo poddajesz się i skazujesz swą duszę na hańbę wieczną.

Po co tu głupia przyszłaś.

Sława, chwała, wieczne uwielbienie. Te słowa mogły krążyć nad psowatymi, które ją znały. Dziś jednak nie po to tu zawitała. Wolałaby się rozprawić z nimi na osobności, każdy po kolei, jeden za drugim znikali by z powierzchni tego świata, który prawdopodobnie odcina się barierą od ludzi. Bestie ulokowały się w azylu, gdy doń dotarły słowa męczennicy Mroku - Gharma la entervis, nilme evellienn vedrai.
Te słowa odkąd wyruszyła z kopuły zaciskały niewidoczną kolczatkę na jej gardzieli, która z wrażenia stawała się suchsza. A zetem i słowa jej były bardziej zgorzkniałe.
By psom innym utrwalić widok swój przybliżyła się, zachowywała spokój, chociaż gdyby ktoś powiedział coś niezgodne z jej poczynaniem, na pewno nie zamilkła by. - Aep Quat. - wysyczała, by szeptem dodać. - Nilme evellienn vedrai.
Omiotła szkarłatem ślip teren, by zakryć je aż do połowy kotarą powiek. Radary cofnęły się ostrzegawczo do tyłu, warknięcia Mrocznej, przyodziane w groźniejszy tembr głosu rozpłynęły się tuż po tym, jak się o powietrze obiły. Doń doleciała woń drastyczna, która przypomniała jej dzieciństwo. Naraz jednak się uspokoiła i po prostu wpatrywała w horyzont.

Pojawił się i on, przepasany liściastym bandażem. Niby było tak jak zwykle lecz jednak... coś mu się nie podobało. Gin był zaniepokojony i gotowy do walki... Czemu? Czemu ten na ogół miły piesek był tak rozdrażniony? Przeczucie mówiło mu, że już niebawem w tym miejscu stanie się coś, co zapamięta do końca życia.
-Amos.-rzucił w stronę psów szybko. Nagle zauważył Pagie...co ona tu robi? Gin stanął obok niej...była jedyną znaną mu osobą w tym miejscu. Oprócz niej była tam czarna nierasowa samica, doberman i jakaś charcica.

Zjawił się, niezbyt pewny zagrożenia czyhającego na nich wśród onej nicości. Błądził łapami po podłożu, luzacko, jak zwykle. Z każdym jednak krokiem ogarniało go dziwne przeczucie niemocy, jakby życia całej tej grupki były zagrożone przez w sumie takie nie-wiadomo-co. Dojrzał kilka osób, które już kiedyś napatoczyły się w zasięg jego wzroku, w tym bardziej znanych mu Aksę i Gin, którego leczył niedawno i który wciąż wymieniał swoje opatrunki. Westchnął, stanąwszy nieopodal, z daleka obserwując wszystkich.

Spacerował po okolicy zygzakiem rozsierdzony absolutnie każdym aspektem otaczającego go świata. Gdy znalazł się niecałe piętnaście metrów od reszty grupy, uniósł zwieszony przedtem łeb lustrując sylwetkę Aksy zmrużonymi ślepiami. Na parszywym ryju wyryło się coś na kształt... niepokoju. Usiadł tyłem do reszty grupy i coś tam chichotał ze swoimi barwnymi imaginacjami wypływającymi wprost z rozjątrzonej rany absurdalnego umysłu.

Pojawił się, a jakże. Jednakże jego obecność tu wcale nie znaczyła, iż w jakiś sposób zależało mu na tej krainie. Jeśli miałby być szczery to miał ją głęboko w czterech literach, a zależało mu jedynie na mocnych wrażeniach i sposobności, aby pod szlifować jeszcze bardziej swoje umiejętności. Niecierpliwość, podniecenie i rozdrażnienie wzrastało w nim z każdą kolejną sekundą powodując, iż miał ochotę zapewnić sobie rozgrzewkę rzucając się na kogoś stąd, acz powstrzymywał się przed podobnym gestem na który przyjdzie jeszcze czas, będąc po prosty ciekawym co ich spotka. Zatrzymał swoje kroki, niemalże w środku całego tego towarzystwa, łypiąc na każdego badawczo jednym ślepiem.
Parsknął pod nosem, mając nadzieję, że szybko przyjdzie mu się pozbyć tych tu, aby samemu można się dobrze zabawić. Butelka, którą przyniósł ze sobą została jednym gwałtownym ruchem otworzona, a jej zawartość wylana prosto do gardzieli czarnego wilka, który puste naczynie wyrzucił gdzieś na bok. Przetarł pysk łapą, wodząc teraz spojrzeniem po całym terenie.
- Ale zadupie. - Stwierdził na głos, pozwalając sobie na lekki szczwany uśmieszek. To nawet dobrze, dookoła niema niczego, co mogło by przeszkadzać. Pusta przestrzeń, która jasno pokażę kto tchórz, a kto wojak.

Doberman spojrzał z zaciekawieniem na przybysza. Kim on był? Skąd się wziął? Można by wedrzeć się do jego umysłu i poszukać informacji. Lecz nie na to teraz czas. Nareszcie okazja do skorzystania z ostatniej części profitów związanych z jasnowidzeniem. Kontakt ze światem umarłych...
Doberman podniósł wysoko czerep po czym skupił się na świecie, do którego obecne tu persony nie miały dostępu. Bursztyn ślepi rozbłysnął delikatnym światłem co niemal każdy mógł zauważyć przy tej niesprzyjającej pogodzie. Burza, czy to nie najlepsza okazja do wzywania zmarłych do naszego wymiaru?
W końcu niewidzialny portal został otworzony a duchy wszelkiej maści wyłoniły się z krainy wiecznych łowów. Czy ktoś tu jeszcze jest w stanie nawiązać z nimi kontakt? Kto wie... lecz nieprzyjemny chłód z pewnością dawał się we znaki wszystkim obecnym tu istotom. Ciernisty jakby nieobecny trwał jako brama dla dusz gdy w końcu uznał że liczba ich jest wystarczająca. Cztery, dokładnie tyle ile jest stron świata, potrzebował aby spełnili jego prośbę. Lecz nie miał zamiaru im rozkazywać, to byłoby głupotą wszak nie posiada całkowitej nad nimi władzy.
- Czcigodni przodkowie, dusze pradawne... wypełnijcie mą prośbę, a ja odwdzięczę wam się tym samym. Proszę zbadajcie tereny na południe, północ, zachód i wschód. Odnajdźcie ludzi i jeśli łaskawi będziecie, odnajdźcie bezpieczną drogę odwrotu.
W końcu przezorny zawsze ubezpieczony. Jeśli tylko duchy wypełnią prośbę nie będzie trzeba słuchać ani dźwięków otoczenia ani dziwnych nieznajomych. W końcu zmarli nie kłamią. Ale czy zgodzą się na ten układ? Jaka będzie ich prośba? To już zależy od MG. W każdym razie Iram miał w planach podążyć za swymi niewidzialnymi przyjaciółmi.

Przecierp teraz katusze, nędznico. Każdy strzał podsuwał jej obraz przeszłości pod oczy, nie mogła się go pozbyć, lecz tak na prawdę nie wierciła się i nie miotała, tylko stała w jednym miejscu, czerp uniosła wyżej i wzrok utkwiła w punkcie, gdzie niebo z ziemią stykało się chaotycznie. Kątem ślepia jednak obserwowała psowatego, który pośród nich się pojawił, by wreszcie z transu się otrząsnąć, po jego słowach łeb odwrócić doń. Przeszyła go wzrokiem, lecz nie zrobił nań wrażenia. Prychnęła lekceważąco pod nosem. Strzały nie zdawały się być zmyłką. Były prawie tak realne jak wcześniej. Oj te dobrze znane jej odgłosy. Tak świetnie targające jej umysłem. Chyba, że los postanowił się na Mrocznej odegrać i pozory stworzyć, by zginąć mogła w wojnie, by w cierpieniach, gdy rozszarpana przez sztylety, noże i broń będzie, mogła umierać, by zakończyć jej życie honorowo, lub nie.
Posłuchasz go? Pokiwała przecząco łbem, jakby zdołała usłyszeć głos narratora. Odchrząknęła i zwróciła się do starca. - Czemuż mamy Ci wierzyć? Jesteś starszy, ale może psychiczny. Nie prosić Cię będę o wybaczenie, gdyż mi na tym nie zależy. - Po czym kroki swe postawiła w kierunku, skąd padały strzały. Wojna i burza jednocześnie. Ciekawie.

/nie mam weny xdd.

[ przepraszam. nie wiedziałam, że technikum będzie aż taką harówą. Nie mam nawet czasu na wejście na neta. :c ]

Nagle się rozmył. W niewiadomy sposób.

/nie ma co czekac na wejscie wszystkich Paz, ani w ogole czekac bez obrazy


Ci którzy przybyli stawali przed nieznaną sobie krainą, przed miejscem, które nie znało litości dla nikogo. Ogarniająca Was pustka coraz bardziej Was przeraża, w końcu jak się stąd wydostać. Czy to że się tu pojawiliście było dobrą decyzją?
Skoro jednak już tu jesteście rozejrzyjcie się. Nie wiadomo co przed Wami czyha, czy w okolicy nie znajdziecie czegoś co na zawsze pozostanie w Waszej pamięci wypalone niczym piętno. Mgła opadła całą ziemię zagarniając ją w swoje ramiona.

Siedziała w miejscu przez cały czas. Jedynie jej lazurowe ślepia przebiegały z jednej postury na drugą, które wydawały się jakby otumanione, przestraszone. Jakby ciemność nieba, granatowych chmur wypijała z nich całą esencję życia. Jej ogon poruszał się lekko na podłożu miotając drobne kamyczki na boki. Nawet nieznajomy przybysz zamilkł. Nie wiedziała co się dzieje, lecz serce podpowiadało jej, iż nie powinna tutaj być, gdyż jak to zwą nadeszła "cisza przed burzą". Jednak lojalność do tej krainy jej na to nie pozwalała. Wiedziała, że musi to zrobić dla tej krainy, która ją wychowała. Mogła iść na pewną śmierć, ale co miała do stracenia? Rodzina odeszła, ukochani odeszli, w Sforze już jej nie potrzebowali. Była psem jak każdy inny, więc nie bała się śmierci i niebezpieczeństwa, które stało o kilka kroków od niej.
Tylko trzeba czekać na najgorsze.
Walczyła ze sobą, powtarzała sobie te słowa, wierzyła w nie, lecz pustka jakby wygrywała. Nie mogła pozwolić, by te myśli zaniknęły i szła przed siebie z nieobecnymi oczyma.
~ Jestem Ashirą, zawalczę u boku tych psów i zwyciężę ~

Od momentu tego postu macie 3 dni by ruszyć do walki. Inaczej ludzie wkroczą do Psiej Krainy i zaczną niszczyć tereny, a także krzywdzić niewinne osoby (więc mogą uszkodzić Wam postacie)

Parszywa zabawa. Z powodu samych ludzi nie byłoby takiej szopki. Bóstwa musiały maczać w tym palce.
Oderwał parę złotych oczu od nienaturalnie ciemnego nieba, by spojrzeć po nowo przybyłych. Wsiąknął w ziemię i wynurzył się z niej w samym środku oka włochatego cyklonu szaleństwa. Nieprzychylnym ślepiem spenetrował fizjologie najróżniejszych zwierząt, które nie wytrzymały. Później bezpardonowo dostał w mordę i upadł na trawę, a tłum przesunął się o kilka metrów zgrabnie depcząc po rudym psisku. Zarechotał chrapliwie starając się ignorować ciężar gawiedzi, którego część spoczęła na jego grzbiecie. Później poleciał do fałszywego (bo bez cna czerwieni) Rudolfa i Ashiry. Z szerokim uśmiechem, rzecz jasna. Uwielbiał, kiedy kruche, upstrzone przetchlinkami prastare struktury nonszalancko rozbryzgiwały się na jego krzywych kłach.
- Ale oni są głupi - skomentował serdecznie nie dając po sobie poznać, ile wysiłku kosztuje go translokowanie spróchniałych gnatów tempem korpulentnego samca.

Może było to głupstwo, może los chce się z nią rozprawić raz a dobrze. Może. Zażenowanym wzrokiem obserwowała przybywające towarzystwo, a każdy jazgot sprawiał jej powód do śmiechu. Czy szczerego? Na pewno nie miłego. Chyba.
Gdy wreszcie ktoś postanowił z łaski swojej ruszyć dupę - bo ona nie miała zamiaru iść na czele wolała iść tuż za pierwszym osobnikiem, żeby w razie ataku mieć więcej czasu na ogarnięcie w jak marnej pozycji się znajduje. Nie omijały ją również myśli, gdzie sama szła na czele, ale jakoś... nie - ruszyła w stronę jego. Znała go i chyba tego żałowała. Znała tu niewielką gromadę psów, ale to jej nie pomagało. Nikt z przybyłych nie pomógłby jej gdyby ktoś nagle ją zaatakował. O losie.
Przystanęła i z markotnym wyrazem lica rzuciła kilka słów. - Przestańcie się opiep*zać. Ruszamy na wojnę, a nie po pączki do piekarni.
Jednym mozolnym wzrokiem omiotła psowate i bez namysłu ruszyła za Mrocznym. Byle jak najdalej od tego jazgotu.