Neptun najwyraźniej dzisiaj miał zły humor, a co się robi, gdy Neptun ma zły humor? Należy podzielić się z nim rumem, ot co!. W końcu dlatego rum to nektar bogów, czyż nie? Ale mniejsza. Kapitan odczuł ochotę na kolejną przygodę i to właśnie wtedy, gdy na morzu szaleje najgorszy sztorm i żaden marynarz o zdrowym rozsądku nie wypłynie teraz w morze. Ale mamy do czynienia z Piratem. Z piratem, któremu nie straszne nawet największe fale, kraken czy banda trupów, z którymi miał już okazję kiedyś się mierzyć. Mniejsza jednak z tym. Kroczył ciemną drogą, w opustoszałym porcie, gdzie nawet szczur najwyraźniej bał się wyściubić nosa z kanalizacji. W tej całej wtórze wichrów brzmiała donośna pieśń, która swe źródło miała w gardzieli Jednookiego basiora. By rozpocząć swój rejs, potrzebny jest statek, jego niestety leży gdzieś na dnie, acz nic nie stoi na przeszkodzie, aby sobie jakiś pożyczyć, nie?
Wartkim krokiem wkroczył na pomoc, spojrzeniem wertując każdą napotkaną łajbę, nie dostrzegając jednak nic ... imponującego. Przecież nie zadowoli się byle szalupą. Wodząc tak jednym ślepiem, dostrzegł czyjąś postać siedzącą na końcu. Zmrużył ślepie, by ruszyć w kierunku wilka.

Naprawdę była w stanie zrozumieć wszystko i zgodzić się na wszystko jeśli ktoś ją racjonalnie i spokojnie przekona. W jaki więc sposób znalazła się tutaj? Praktycznie pośrodku NICZEGO? Nie miała bladego pojęcia, wiedziała tylko, że jest to sprawką Steela i jego radosnego - "Hej, Paz, chodźmy na wyprawę! Będzie zabawnie! I nie, nie możesz odmówić!" Nie do końca brzmiało to dokładnie tak, jednak posiadało podobny przekaz.
A teraz się za nim wlokła, łeb trzymając niemal przy samej ziemi. Deszcz nie mógł znaleźć sobie innego miejsca i czasu i po prostu musiał padać tutaj i teraz. Czuła się jakby los ją prześladował, ale to może tylko przewrażliwienie. Właściwie już dawno nie była na żadnej przygodzie, a przecież tego chciała, prawda? Teraz wystarczyło tylko zacisnąć zęby i iść naprzód, bo odwrót nie wydawał się teraz możliwą opcją.
Przyśpieszywszy nieco kroku, a przynajmniej na tyle, aby nie zgubić Demonicznego z oczu, rozglądała się ukradkiem dookoła siebie, jakby nagle miał im tutaj ktoś wyskoczyć. Wieś wydawała się być jednak dziwnie uśpiona, wręcz nienaturalnie. Parskając cichutko postanowiła nie zawracać sobie głowy takimi duperelami i poszukać czegoś lub kogoś znacznie istotniejszego. Przecież to nie tak, że to miasto duchów, nie?
Dotarłszy na pomost, poczęła ostrożnie stawiać kroki, jakby w obawie przed spróchniałymi deskami. Dostać się w tej chwili pod wodę to niemal samobójstwo - po prostu się nie uratujesz. Jej barwne oczka bez większych problemów dostrzegły siedzącą na końcu postać i to tam Ritsu zaczęła kierować swe kroki. Nim dotarła do połowy długości, krzyknęła;
- Hej! - no, to nie zabrzmiało zbyt atrakcyjnie, prawda? Jednak nic bardziej inteligentnego nie chciało zaiskrzyć w jej umyśle.

Obrócił łeb, mierząc borderkę przez moment spojrzeniem, parskając tylko cicho pod nosem i ponownie utkwić szkarłat ślepia w posturze czarnego wilka. Czarny, Jednooki, niemal byli podobni. I zapewne podobnie zjedli zęby na morzu. Więc powinni się dogadać, tak? Może nie koniecznie, ale Kapitan i tak zamierza dostać to czego chce, nawet jeśli przyjdzie mu przeszukać całą tą przeklętą krainę. Sarknął, gdy stanął już przy obcym, unosząc swój łeb do góry. Deszcz, który zacinał uderzając z całych sił nie przeszkadzał mu. Był wręcz doskonały, cała pogoda była doskonała do żeglugi. Bez ryzyka nie ma życia, czy nie tak zawsze mawiał?
- Wyglądasz na kogoś z kim można się dogadać .... - Zaczął powoli, darując sobie jakiekolwiek formy grzecznościowe, przywitanie czy tam przedstawienie się. To nie jest w teraz ważne.
- Dobijemy targu, hm? Ty nam ... - tu zerknął kątem oka na Ritsu.
- ... powiesz, gdzie tu znajdziemy dobrą łajbę, która przetrzyma te fale, a ja ... A ja cóż, postaram się ją może oddać - Czy to nie wspaniała transakcja? Czarne wargi uniosły się w kłamliwie uprzejmym uśmiechu, jakby chcąc wzbudzić w basiorze jakieś nutki zaufania, które zapewne prysnął, gdy z grzecznego Pirata zamieni się w brutalnego Pirata.

To nie tak, że poczuła się zignorowana. To nie tak, że najchętniej zdzieliłaby Czarnego przez łeb, tym samym koncentrując jego wzrok na swojej osobie. To nie tak, że nie lubiła deszczu.
Po prostu jej irytacja była w tej chwili tak wzburzona jak owe morze z tą jednak różnicą, że musiała się bardziej starać, aby ktokolwiek się nią zainteresował. Prawdopodobnie gdyby siadał na zadzie i zaczęła udawać słupek to nie zrobiłoby to nikomu wielkiej zmiany w otoczeniu.
No dobrze. Wdech, wydech, wdech, wydech. Przecież Forneus będzie lepszym niż ty mediatorem, a przynajmniej do chwili, w której wilczy nie zacznie kręcić i proponować mniej korzystnych transakcji. Zbliżyła się do dwójki samców, najpewniej chcą wszystko doskonale słyszeć. Ulewa zacinała na tyle głośno, że nawet jej ponadprzeciętny słuch maił w tej chwili nie lada trudności.
- Właściwie nie rozumiem dlaczego się targujesz... - wymamrotała do siebie, gdyż to była kwestia najciekawsza z całego Demonicznego monologu. Oczywiście, nie wyobrażała sobie, aby Steele tak po prostu zażądał czegokolwiek...
Prawdę mówiąc ów wizja była zdecydowanie bliższa prawdy niż mogło się jej wcześniej wydawać. Zastanawiała się nawet, dlaczego tak nie postąpił. Czyżby okazało się, że Mrok jest dla kogokolwiek litościwy? To brzmiało prawie jak bajka - tak samo nieprawdopodobnie!
- Mogę ci obiecać, że ten dureń nie zniszczy twojego statku - zwróciła się do Jednookiego. Lepiej było mu zapewnić słowną gwarancję na samym początku niż wierzyć w Forneusowe "postaram się".