Zawitał na tych terenach nieskalanych psią łapą. Dziewicze terytorium? Ojej już nie. W każdym razie długo nikt tu nie zaglądał. Teraz szczupły doberman przyszedł tutaj mając na celu zapoznanie się z dziką fauną tego środowiska.

Wysoka, zgrabna suczka dumnym korkiem przemieżała rubieża w drodze do Padołu. Słyszała o nim. Że jest na tyle niebezpieczny, iż rzadko tam się bywa. Są tam warany, małe smoki plujące żrącym jadem i stada bydła. Fajne miejsce, nie powiem. Ale i tam wypadało się zjawić. W blasku porannego światła jej oczy zrobiły się bursztynowe co oznaczało pewną oznakę chytrości. Weszła w trawę sięgającą jej do podbrzusza i ujrzała szczupłego dobremana. Oczy natychmiastowo przybrały szarą, monotonną barwę i zaczęły analizować przybysza. W jej wieku, młodzieniec. Oczy zalśniły inteligentnym blaskiem. Sfora Ciernia. Interesujące. Ross ostrzegła ją przed Ciernistymi, ale co z tego? Pewnie sporu takich spotka. Leśne Pnącze pomknęło ku psu, zatrzymując się przed him. Uciekać czy nie? Może to ten pies powinien coś powiedzieć?

Skąd samica mogła wiedzieć, że samiec ten właśnie z ciernia pochodzi? Wszak ona nie czytała w myślach jak Iram zwłaszcza, że ten posiadał atman. Ale mniejsza, może tak śmierdział ten samiec chaosem i śmiercią? Nie... on śmierdział ziołami jak to medyk.
- Witał Orchideo.
Pozwolił sobie na lekkie spoufalenie nawet nie spoglądając na leśną.

Skąd? To dzięki jej randze - Pnączu. Potrafiła ona bowiem w mig odkryć z jakiego stada pochodził członek. Jej oczy błysnęły na złoto co oznaczało zaciekawienie. Intrygujący samiec, doprawdy. Czyta w myślach czy też coś jeszcze innego? Nieisotne, przynajmniej nie narazie. - Witaj Nieznajomy. - rzuciła cicho. Ciekawe z kim ma teraz zaszczyt rozmawiać?

Samiec siadł sobie na kępie młodej trawy. Specjalnie taką wyszukał gdyż starsze źdźbła nie są zbyt wygodne.
- Pewnie się zastanawiasz kim jestem.
Rzekł powoli, choć dobrze wiedział jakie odczucia targają młodą samicą. Wiedział tyle ile trzeba a nawet więcej. Ale to Iram powściągliwy w swej mowie, który woli działać na niekorzyść innych niż gadać o dupie Maryny. Las... szkoda... nawet porwać ich się nie da. Właściwie dlaczego tak jest? Czyżby jakiś pakt pradawny zawarty między sforami, a może jakiś magiczny patronat.

Cóż, ona tego nie wiedziała. Niestety, choć również ją to zastanawiało. - Trochę. - rzekła, zgodnie z prawdą. Zmurżyła, swe wyjątkowe oczy wlepiając je w Irama. Kim był? Może i to ją interesowało, aczkolwiek jeśli nie chciał mówić, nie musiał.

Nie musiał, oczywiście że nie musiał. Bo któż byłby w stanie go do tego zmusić? Ciernisty wykrzywił pysk w grymasie przypominającym szyderczy uśmiech. O tak, ani trochę mu to nie wychodziło.
- Dzisiaj macie jakieś bale. Stypa po sforze?
Czyżby próbował być wredny? raczej nie, to jego naturalny sposób bycia. Onegdaj istota zwana Iramem była bardziej skłonna do nawiązywania kontaktów interpersonalnych, lecz teraz,,, Doberman nie szukał bliskości. Bo po cholerę mu ona?

- Ha! Oczywiście, że nie. Ale raczej nic interesującego dla psów takich jak ty. Nie wydaję mi się, że lubisz bale maskowe i ogniska. - Czy była to jakaś oznaka skrywanej wredoty? Kto wie? Może? Ale raczej nie przynajmniej ona tego stwierdzenia za takowe nie uważała. Nie zraziła się. Ona raczej nigdy się nie zrażała. Nie dało jej się zrazić, nie tak po prostu. Zbyt dziwaczny charakter, ha!

Ognisko. No proszę, ogniska zawsze są fajne jeśli można kogoś napiętnować lękiem przed ogniem w każdej postaci.
- Palenie głupich psów w ognisku to świetna rozrywka.
Stwierdził psowaty i strzelił jak z bicza jednym ze swych trzech ogonów. Ach, cudowny dźwięk powietrza smaganego dodatkową częścią ciała. Iram wbrew zdrowemu rozsądkowi kochał swoje ogony, chociaż może to zbyt duże słowo. Darzył je sympatią i cenił za praktyczne zastosowanie.

Trzy ogony? Fajny bajer. - Obawiam się, że to akurat byłoby niemożliwe, wiesz. - rzuciła w odpowiedzi. Ona też lubiła ogień, ale bez przesady. Był ciepły, fajny i raźny. - Choć stare przysłowie mówi: Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień, ale wrzuć kogoś do ogniska, a będzie mu ciepło przez całe życie.

Ciernisty zaśmiał się głośno tym swoim szorstkim głosem. Normalnie jak hamowanie na żużlu...
- Chyba chciałaś powiedzieć "będzie mu ciepło do końca życia".
No to była prawda. Aż doberman zrezygnował ze swych złowrogich planów. Chyba komuś udało się go rozbawić na tyle, aby rozmowa nie była ciężarem. Sukces, który został osiągnięty przez garstkę person.

Hm. Mimowolnie i ona się uśmiechnęła. - Masz rację. - rzekła. Oczy zalśniły i zrobiły sie zielone niczym koniczyny, po czym wróciły do poprzedniego koloru. Jakoś nie przejmowała się tym, że jego głos brzmiał szorstko, dla niej nadal pozostawał w porządku.

Puki co... Może to i dobrze, że nie było inaczej? Jakiś dobry nastrój? A może doberman się przełamał. Kto wie? Lecz następnym razem sytuacja może być z gola inna.
- Do zobaczenia.
Powiedział w końcu Iram i wybiegł przenikając po drodze przez samotne drzewo.
[z/t]

- Cześć. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. - rzuciła, po czym sama odeszła pozostawiając za sobą Padół Jaszczurów.

z.t