Przyszła. Nie wiedząc czemu właśnie tutaj.

Czerp mimowolnie zmienił swe położenie. Przeszła jednak kroków kilka przed siebie, by odstęp zachować. Jak zwykle, na początku umysł oplata spokój i podejrzliwość, a gdy pionek zostanie postawiony na niewłaściwym polu, przez wszystkie persony, które są tak nie rozważne że zaczynają igrać nie z ogniem, a z przyzwoitą Mroczną - wybuchową, agresywną której zmieniają się nastroje tak szybko jak przez metę przejeżdżają auta kończąc nielegalne wyścigi uliczne - zaczyna się gra ustawiona na podstawach nieczystego życia, zhańbionej rzeczywistości i szarawego dymu, który unosi się przez wiele wieków po bitwach, po terenie na którym spoczywają tysiące chorobliwych poszukiwaczy wyzwań. Odwróciła się więc w stronę przybyłej, by z miną kamienną rzucić jak zwykle - oschłe, nieczyste i drwiące wręcz - Aep Quat.

Oplotła ją szkarłatem ślip, pochłaniała każdy ruch i każdy sprzeczający się gest. Każdą mimikę, każdy oddech, tak wiele w tak krótkich sekundach. Cancrie miała zacząć grę, ale skoro już to ktoś zrobił to nad zwyczajniej sobie odpuściła, bo i po co miałaby się specjalnie wysilać dla takiego oto pomiotu, który należał do jej sfory. Tylko czy smolista suka wiedziała, że każdy jej ruch obserwowany jest przez jej Alfę? Właścicielka Selavire'a wiedziała, że do czynienia ma z Mroczną mimo iż jej nie znała. Ogon bezwładnie wisiał przyczepiony do chuderlawego ciała, lecz gdyby miał wybór pewnie opatuliłby prawą łapę, tak by nie było widać tego braku palców. Śnieżnobiała bestia zechciała podejść, zrobiłaby to gdyby nie zatrzymał jej warkot, który wydziergany został z suchawego gardła charta. Zwierzę cofnęło się, a chwile później zniknęło z owego terenu. Ta natomiast cały czas obserwowała czarną personę, acz nic więcej niż charkot się z pyska nie wydostawało.

Spadł wprost na grzbiet czarnej. Kompletnie nie obeszło go, że według wszelkich praw logiki i fizyki nie był zdolny do wykonania takiego manewru. Z szerokim uśmiechem na zapyziałej mordzie rechotał i przyglądał się płomieniom nienaturalnie wolno rozprzestrzeniającym się po jego łapie.

Wszedł z wona wymachując swymi trzema ogonami. Kroczył z wolna z pyskiem tuż przy ziemi zupełnie jakby czegoś szukał. Niestety znalazł, coś czego tak bardzo nienawidził, coś nad czym kochał się znęcać. Iram wbił swe bursztynowe ślepia w postać demonicznego jakby tylko on się tu znajdował.

Spojrzała jedynie lekceważąco na smolistą, by cofnąć się o krok. To coś tu było. Gdy wyczuła woń Ciernistego, warkot nagle ucichł. Jedna część jej umysłu kazała jej zamilknąć, druga rozerwać gardziel Siewcy. Z trwogą utkwiła czerwień oczu w trójce psów.

Jednym okiem wgapił się w mordę Ciernistego, natomiast drugie groteskowo i bezsensownie kręciło się w oczodole tym specyficznym, szaleńczym tempem. Skrzywił się.
- Gówno wiesz - burknął, cholera wie do kogo lub czego. Zazgrzytał zębami, by za chwilę strząsnąć (dosłownie) ogień na łeb czarnej.

Cofnęła się szybko do tyłu, tak iż księżyc jej sylwetki dostrzec nie mógł. Zza ciemnej tafli majaczyły szkarłatne ślipia, które pokazywały drogę do duszy i umysłu. Na licu pojawił się znikąd wrednawy uśmieszek, a do ich radarów doleciał raniący małżowiny śmiech, postawiony na samym sopranie. Nie trwał on jednak długo, mimo iż jedynie druga Mroczna mogła to dostrzec, a chwilę później i cała reszta - grunt pod jej łapami zaczął czernieć, rośliny, które występowały w bardzo skąpych grupkach zaczęły obumierać, a gdy wytworzył się krąg, wyłoniła się w nim sylwetka charcicy, gdzie ślepia skoncentrowane były na Demonicznym.

Sprasowany, niecodzienny ogień wciąż zalegał na jej czole pod postacią skrzącej i bajecznie kolorowej konewki. Poszczególne części płomienia nie z tego świata jak jeden mąż zmogły się, coby wydłużyć się i rozszerzyć swoje przestrzenie. Jednocześnie zewnętrzna część dna dziwacznego przedmiotu przyssawała się do skóry samicy cicho przy tym klekocząc. Wtenczas 464 zezował na owada, któremu zechciało się wylądować na obleczonym zielonkawą materią nosie, którego grzbiet wyglądał na niedawno przysmażony.
- Z kolcami wyglądałaś o wiele piękniej! - zaskrzeczał olewając szczypiącą w dupę trawną martwicę.

Ciernisty spoglądał na to wszystko z boku. Przez chwilę było to ciekawe, lecz szybko igraszki siewcy stały się nudne.
- Ultio, Akso, alfo mroku.
przywitał się, a jakżeby inaczej. Następnie z ogromnym wysiłkiem swego umysłu uniósł w powietrze siewcę. Ten trwał nieruchomo, jakby podniesiony przez niewidzialną rękę, jakiegoś ducha.
- Dawno się nie widzieliśmy.
Stwierdził nie dając po sobie znać ile wysiłku kosztuje go telekineza.

- Aep Quat, Ciernisty. - nigdy nie nauczy się mówić po przywitaniu danego imienia. Nigdy. Ruszyła przed siebie, otaczając ich wszystkich. Gdy wreszcie w ziemi pojawił się czarny, zepsuty wzór który w zamyśle postanowiła wytworzyć, giętkimi łapami odbiła się od podłoża, by zakończyć literę kropką. Chwilę później znów była na swym starym miejscu, a ich otaczało wielkie ,,A.'' Wzrok utkwiła raz jeszcze w Ciernistym, by przenieść go znów na Demonicznego. W oku pojawił się błysk, który natychmiast zniknął zabrany w czeluść nie potrzebnych informacji przez giętkie języki dymu - pamięć. I znów trwała w milczeniu.

Zwiesił łeb przerzucając mętnym, zdziwionym wzrokiem po obecnych. Świat wyglądał dla niego jak zwykle, we łbie również miał normalne rzeczy. Zamachał po kolei wszystkimi kończynami lustrując dokładnie ich ruchy. Zacmokał.
- Motyla noga! - ryknął ni stąd nie zowąd.

No to było dość dziwne. Ej... ej... czy to nie jest głusza? Pełno drzew itd? Hah, w głowie Irama zrodził się diaboliczny pomysł, w końcu trzymanie demonicznego w powietrzu było wyczerpujące. Doberman rozejrzał się dookoła i wrzucił siewcę na drzewo. Buhahaha...
- Hm... znudziło mi się.
Głos ciernistego uleciał w eter, a ten siadł sobie na podłożu i wlepił swe spojrzenie w resztę psowatych.

Machnęła jedynie ogonem znudzona, by zasiąść nadal w otaczającym ją krągu. Westchnęła i mozolnie wzrok osiadał na każdym z przebywających w Głuszy, by później mógł odpocząć i napajać się widokiem granatowego nieboskłonu i migoczących świetlistych ciał obcych.


[długie zw. idę z psem]

Kawałek zsunął się po pniu, później uderzył zadem o ziemię. Po okolicy rozpełzł się iście tytaniczny smród. Oparł się o drzewo wstrząsany drgawkami. Skierował kufę do ziemi i zafascynowany przyglądał się swoim łapom. Pod nosem mruczał przekleństwa.

Ah... jakże milo byłoby go teraz jakoś podręczyć. Ale ten smród, lepiej nie śmierdzieć.
- Co cię sprowadza tutaj Mrs. Lovett?
Dźwięk zaczął szarpać powietrze a Iram spojrzał w niebo. Dziwne, że mroczne nie zorientowały się, że wymienił ich imiona chociaż po raz pierwszy się widzą. Jakieś niekumate czy co? W każdym razie lepiej nie wyciągać demona z tego "transu". Bo po co?

Nagle podniósł wzrok wpatrując się tymi swoimi złotymi ślepiami w oczy czarnej. Śmiertelnie poważnie.
- Mrs. Lovett has a pie shop! Does her business but I notice something weird. Lately all her neighbors' cats have disappeared! - wyrecytował i zachichotał cedząc ślinę przez zęby.