Byłoby tak i owszem, gdyby nie mała przeszkoda. Iram posiadał Atman, który znacznie to utrudnia... choć nie na tym poziomie uniemożliwia całkowicie czytanie w myślach posiadacza.
- Nie próbuj swych sztuczek, umysł to sfera mych rządów.
Zaśmiał się doberman umacniając przy okazji działanie swej ochrony. W końcu nie będzie dawał grzebać w swym umyśle hipokryta jeden.
- Z resztą nie masz pewności czy stoję tutaj, czy nie jesteś pod wpływem mej iluzji. Co jeśli tak naprawdę siedzę sobie pod tamtym drzewem?
Powiedział wskazując na roślinę rosnącą nieopodal.

Doberman parsknął śmiechem szalonego doktorka. Następnie obrócił łeb i wbił swe bursztynowe spojrzenie w Dracona.
- Mój umysł jest zbyt ciasny także dla iluzji.
Po tych słowac przeciął powietrze uderzeniem swego ogona. Świst i spojrzenie w niebo...
- A może ja po prostu nie istnieję i jestem marą nieczystą? Zupełnie tak jak ty wampirze.
Dodał po chwili swym szorstkim głosem.

Doberman wyszczerzył kły w wielkim uśmiechu. Chwilę później oblizał swe wargi i wprawił struny głosowe w ruch.
- Co ci z otwartego umysłu skoro można nim manipulować wedle woli. Nad moją świadomością tylko ja sprawuję władzę.
No już część techniczną mamy obcykaną. Teraz czas odpowiedzieć na groźby. Chociaż czy to groźby...?
- Możesz nadłożyć własny głód nad dobro sojuszu i spróbować. Jednak nie będzie to takie łatwe jak ci się wydaje.
Zagryźć jasnowidza, który może stać się duchem? Na pewno się nie da, przynajmniej w pierwszym ataku.

Jak savio kochał drażnić persony, które nie mogły nic z tym zrobić. Cudowne uczucie...
- Więc jesteś bezradny. Nic nie możesz zrobić.
Stwierdzenie smutnego faktu. Na pewno to drażniło Malfoy'a, w końcu nie może nic zrobić mimo chęci. Doberman położył się na boku i zerknął gdzieś daleko.
- Ach strasznie mi gorąco.
Powiedział i przetarł jednym z ogonów po swej szyi. Igrasz z ogniem Iramie, oj igrasz...

Iram podniósł się z ziemi i wręcz przeniknął spojrzeniem wampira. W sumie to tylko wrażenie, lecz i tak dość dziwne.
"Jeszcze się okaże"
Usłyszał w swym umyśle zdanie podesłane mu przez dobermana, który chamsko zmienił się w ducha i przeniknął przez mrocznego. To obślizgłe zimne i dziwne uczucie... biedny Draco. W każdym razie nic tu po Iramnie, odszedł.
[z/t]

Wzdrygnął się lekko ukazując szereg kłów po czym.. zniknął.

Przybyła.

Przybył tanecznym kroczkiem niosąc w pyszczku dopiero co upolowanego zajęczaka.

Gdy doleciał doń szorstki szept, iż ktoś nader pobudliwy przybył odwróciła się, można by rzec tanecznie. Przystanęła w misce kwiecia, i wcale jej to nie zadowalało. Czyli jednak mogą być minusy polepszonego węchu. Lico zostało bez wyrazu, acz w ślepiach świeciły przebłyski światła lub jak kto woli - blade pioruny, nie widoczne, lecz prawie odczuwalne. Jakby cisza przed burzą. Po gęstym powietrzu nie było jednak śladu, a swąd toksycznego zwycięstwa unoszącego się nad polem bitwy delikatnie opadł na wiatr, który pognał go w czeluść chamstwa. Coś się szykowało, miała plan. - Aep Quat, Głupia Ksywko.

Głupia ksywko?
Łuk brwiowy bordera odrobinę się zmarszczył, a cała jego osóbka skierowała się w stronę mrocznej, by ostatecznie przystanąć półtora metra odeń upuszczając truchło na podłożę, by móc swobodnie się komunikować. Oblizał się jeszcze krótko.
- Jestem Railith, Asko. Wiem, że nie wiedzieliśmy się dość długo, ale chyba nie masz już w tym wieku tak złej pamięci, prawda? - Uśmiechnął się delikatnie, unosząc kufę odrobinę wyżej. Bursztyny zabłysły wesolutko jak to miały w swoim zwyczaju dodając do tego malutkie iskierki figlarska, które pojawiały się to znikały w kącikach jego ślepek. - Lilios.
Dodał zaraz po poprzedniej wypowiedzi.

Wzruszyła beznamiętnie barkami. Siarczysty dżdż, praktycznie spadał na jej łeb, wchłaniając się w sierść, docierając po przewodach nerwowych do mózgu. Dostała kolejną dawkę sarkazmu. Triumf. Zasiadła delikatnie na podłożu, a na licu pojawił się niewielki uśmieszek, oznaczający włączenie się trybu ''Spi*prz życie innym.'' - Railith... Jesteś takim samym dzieckiem, jakim jest twoja córka... twoje jedyne miano, które powinno istnieć to Głupia Ksywka. Nie zasługujesz na inne. - rzekła spokojnie, by przeskoczyć wzrokiem na teren, dobrze jej znany. Właściwie to odwiedziła większość tutejszych terenów. Szkoda, szkoda.

Drzewa chylą się ku sobie, drogi plątają pod morzem, a na wielkim głazie stoi [...], obserwując armagedon.

Wywróciła oczyma i wybyła.

zt.

Spojrzała na sforę Ognistych. Stanęła pełna pewności siebie, czekając aż oni ją zaatakują.

//Wiem, pomyliło mi się ;(//

Gdy wstała, ocknęła się, zrozumiała że to tylko było przywidzenie. Położyła się z nadzieją na jakiś lepszy sen...

Przybiegła. Ile to myśli się za nią targało, jak wiele niesnasek, niespełnionych pragnień.
Biegła przed siebie, seledyn ślepi migał na boki jakby szukała czegoś... tylko sobie znanego.
Łapa za łapą, stawiała je z gracją, znając ten teren jakby od urodzenia.
Przysiadła na jakimś wzgórku, a chłodny i coraz silniejszy wiatr targał jej futrem na boki.


/ to ja się wwalę! ;D

Poczuła czyjąś obecność. Leniwa suka nie chciała wstać i obejrzeć się. Zamiast tego wolała leżeć. Mruczała pod pyskiem piosenkę którą słyszała kiedyś w mieście ludzi. Otworzyła zaropiałe ślepia.

Spojrzała na stokrotkę, na której pojawił się cień. Podniosła łeb w górę i zobaczyła innego psa. Wstała i zaczęła warczeć niczym opętana.
- ,,Czego oni tu szukają...''- myślała.
- Kim jesteś, i co tu robisz!?
Stała tam i czekała aż pies odpowie.