A więc jak zwykle znaleźliśmy innego winowajcę, który niestety nie mógł się bronić tak gorąco jak Patch przed tym, o cym opowiadal. Czas dyktował twarde i niepodwżaone dotąd warunki, ale także... był potężniejszy od wszystkich tutaj zebranych. Tak, czas to na pewno nie jest tego rodzaju kumplem Rinnelis, którego, kiedy by spotkała po latach, uściskała i powiedziała, jak to dawno go nie widziała... Pewnie dlatego, że byłaby wtedy martwa. Choć prawdę mówiąc i teraz nie czuła się zbyt dobrze. Mdliło ją kręciło jej się w głowie, no i okropnie bolał ją grzbiet... ale nie płakała. O dziwo. Jednak nie była taką beksą, jaką być powinna być po wsyzstkich przedstawieniach, które urządziła nasza mała, egoistyczna, odpora na innych osóbka. Ale krztusiła się tym wszystkim, to ją tak niewiarygodnie bolało... Ale nie krzyczała już, bo nie wiedziała, czy da radę znowu wyrwa z siebie jakiś dźwięk. Tylko uniosła swoje ślepia - w momencie, kiedy Cipriano zaatakował leśną. Przez myśl przeszło jej nawet to, że jej nie ma kto pomóc, była nawet gotowa rzucić się w ich stronę, by z krzykiem im przerwać... Chociaż, jak już pisałam, wrzasku raczej nie będzie, Rinnie rzuciła się z ziemi i pobiegła w ich stronę, zamiast kończąc bieg sukcesem przewracając się i koziołkując kilka ostatnich metrów ku nim... Kiedy Rinnie zbombardowała ich spojrzeniem, krzywiąc się z bólu, na jej główce były już małe wypustki, początek kośćca, który miał jakże przełomowo wywrócić jej życie do góry nogami.
- Patch - zaczęła twardo, udając, że wcale a wcale nie ma zamiaru wziąć łapek za pas, a uprzednio pozdrowić ich środkowym palcem, ale... To przecież nie miało tak być. Chciała dobrze. Nie chciała krzyczeć. Iruel zachichotal, a Rinnie na chwilkę wykrzywiła pyszczek w czystym wyrazie strachu. - Patch Cipriano. Do jasnej cholery!
Chociaż po chwili, kiedy to powiedziała, wyglądała na bardziej przerażoną, Patch raczej nie mógł wiedzieć, że to, co właśnie się tutaj działo nie było misternym planem tkanym przez jakąś Rinnelis - ona przecież nie byłaby w stanie nawet wymyślić takiego obrotu spraw. W końcu... już raz powiedziała, co o nim myśli. Chyba ostatnia jej myśl w patchowych tematach, to go skrzywdzić. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że ona to powiedziała... Wstała powoli, otrzepując się delikatnie i odsuwając się o krok, wyraźnie dając do zrzozumienia, że nie ma pojęcia, o co chodzi.
- Gdzie są twoje skrzydła, aniołku? - Rinnelis nie zdobylaby sie na taką bezczelność, a jednak, wysyczała to, trącając ochoczo taflę jego oczu, wyczekując tam jakiejś złości, bezsilności... Iluzja to jedna z piękniejszych form mydlenia innym oczu. Ale czy to, co działo się poza sceną, nie było aby ważniejsze? Czy mała, roześmiana Rinnie kpiąca sobie z jego bytu nie była przykrywką dla czegoś... większego?
Nie liczysz się. Jesteś nikim, Rinnelis.
Zamknęła oczy.

// no, mam nadzieję, że Fenrir nie wychłosta mnie za to, że używam MG na innym koncie, ale jakbym miała bana, to możęcie się za mnie pomodlić... btw, odpisuję bez odpowiedzi Ver, bo zaraz wyjeżdżam na koncert i raczej nie będę miała okazji odpisać wcześniej :<

Nie zdążył wykonać nawet nowego ruchu, być może nawet (i było to w 90% pewne) ataku, a już ktoś mu się wtrącił w paradę, i była to ta sama osóbka, którą uprzednio widział skuloną w trawie, i z którą wiązały się jego dziwne, same negatywne wspomnienia. I co miał zrobić? Nie zagłębiał się przecież w zagadkę związaną z tymi myślami, które ciążyły mu w głowie, bo nie były przychylne. Już już miał posunąć się do przodu, aby staranować ją swym wilczym, smolistym cielskiem, gdy ta odezwała się nieco ostrzej niż zapamiętał jej głos, cichutki i potulny. Wystraszony. Teraz było inaczej. Odezwała się twardo, a on zapłonął, jakby miał ochotę kopnąć ją w dupę. Bo miał. Bo ktoś mu się postawił, bo ktoś przerwał mu niedokończone dzieło. A jemu się przecież nie przerywa! To było kategorycznie zabronione!
I gdy wtem usłyszał słowa o skrzydłach, o aniołku… Skąd ona to wiedziała? Czy nadal był sens to przed nią ukrywać? Oczywiście. Do samego końca.
- O czym Ty mówisz? I… Zaraz, skąd znasz moje nazwisko?!
Zapomniał nawet jak ma na imię Rinnelis, tak się przejął. Niemożliwym przecież było, aby dowiedziała się od kogoś o jego prawdziwym „ja”, o jego sekrecie, nikomu przecież nie wyjawił jeszcze swojego nazwiska, tego kim był. Strach na chwilę opanował jego ciało, które zadrżało delikatnie, ale nie dał niczego po sobie poznać. Już nie przejmował się leżącą gdzieś tam Leśną. Jej istnienie było tak ważne jak jedno ziarenko piasku leżące na plaży, jak jedna gwiazda wzniesiona na nieboskłon. Czyli wcale. A jednak tworzyła całość z innymi. Traf chciał, że Rinnelis uratowała o jedno istnienie za dużo, bo więcej nie miała i nie będzie miała okazji. Kłapnął zębiskami, aby wydobyć z siebie jeszcze większą złość. Nieopanowaną. Żądzę krwi.

[ shit, nie umiem się tak rozpisywać jak ju. :c ]

Rinnelis stała tuż przed nim huśtając się delikatnie na łapinkach, nie utrzymując z nim kontaktu wzrokowego. Można powiedzieć, że patrzyła przez niego, mrużąc lekko przy tym swoje ślepka, jakoby tępo na coś patrzyła, nie opierała się wcale na swojej wiedzy... Nie, nie opierała. Chociaż to było iluzją, umysł Rinnie krzyczał i zaprzeczał, rozumiejąc, że nie jest w stanie usłyszeć własnych słów. Wiedziała, że coś mówił, skoro Patch tak krzyknął i podskoczyła sama do góry ze strachu, na chwilę kuląc uszy i niemal przytykając czerep to ziemi. On krzyczał. Dlaczego on krzyczał? Dlaczego on...? Ponownie zapatrzyła się w punkt, momentalnie odzyskując swojego rodzaju pewność, która powróciła do niej ze zdwojoną siłą, kiedy spojrzałą zimno na Patcha. Ruszyła w powolny przemarsz, zataczając dookoła niego koło, dzięki któremu mogła go obrzejrzeć, jakoby pod kątem posiadania skrzydeł i poddania pod wątpliwość goszczenia ich na jego grzbiecie.
- Anioł? Archanioł? Mniejsza... Cipriano, kłamstwo ma krótkie nogi. Naprawdę myślisz, że nie szukałam odpowiedzi...? Kiedy ja znalazłam, ani trochę się nie cieszyłam. Przyjdą po ciebie, phi! I co jeszcze? Może coś ci zrobią? Wszystko wiedzą, Patch - okręciła się dookoła stanowczo zbyt wprawnym ruchem jak na Rinnie, chichocząc cichutko i kłaniając się delikatnie. Na chwilę też otworzyła szerzej oczy, by okazać mu cała magię i cuda, które na pewno wykonała, by poznać te informacje. Tymczasem było coś, czego Patch nie zauważył. I nie była to Luna, która nagle zniknęła, wtłoczona przez moc (Rinnie? mało prawdopodobne) do jednego z dołów na pewno obecnych na hali, nie... to nie było to. Jeżeli mogę zgadywać, myślę, że ważniejszą była postać, która w pewnej odległości za plecami Patcha mamrotała coś do siebie, zapatrzona w Rinnelis jak w obiekt tak fascynujący, że nie mógł odrzucić od niej spojrzenia... Tak, zgadzam się. Na pewno cel tego był inny.
- Ale wiesz co? Boję się. Myślę, że nadchodzi za to kara - zadrżała delikatnie Nata Onna, zaglądając teraz prosto w paczkowe oczy.
Postać uczyniła krok do przodu. Nie miała wyraźniejszego kształtu. Może i on przypominał człowieka, ale stanowczo nie miał ludzkich rysów. Był... cieniem.
Rinnelis, co się dzieje?

// umiesz. I BELIEVE IN YOUUUU

// co Ty mi rooobiiiiisz? :C

Czuł, że to nie mogła być Rinnelis. To było nawet racjonalne, zwłaszcza że skąd mogłaby posiadać taką wiedzę z zakresu Ciprianologii, a w dodatku… to zachowanie nie świadczyło o obecności duchowej owej suczki here. Znał ją na tyle długo i intensywnie, żeby się poznać na jej osobowości. Nie mogła ulec zmianie z minuty na minutę, przecież jeszcze do tej pory bała się jego miauknięć, prawda? Na chwilę zauważył, że odzyskała swoje ciało, władając nim w sposób najzupełniej Rinnelisowaty. Przestraszyła się jego krzyku, tak jak zwykle, podskoczyła w górę, skuliła się, ale znowu był obrót w jej główce o 180 stopni, i znowu stała przed nim wyprostowana, zachodząc go od przodu, boku, tyłu, boku i tak w kółko. Śledził ją cały czas uważnie, marszcząc brwi delikatnie z braku zrozumienia. Po co to było? Ta cała szopka? Nie mogła z nim porozmawiać normalnie? Gdyby się dowiedziała NA PEWNO, zapewne nie byłaby wciąż taka pewna siebie. Kuliłaby się ze strachu, bo Patch naparłby na nią w złości, przytykając światło biurowej lampki do jej oczu i wyciskając zeń wszystkie potrzebne informacje, od kogo i dlaczego i po co wydobyła wieści o nim samym. Ale to nie było to. Nie było już kulącej się Naty onny, nie było lampki ani złego Patcha. Był tylko Patch, który w chwili obecnej nie rozumiał zachowania suczki, nie rozumiał niczego, nawet nie zauważył zniknięcia Leśnej, zbyt przejęty sytuacją, która miała miejsce. Anioł? Archanioł? Żadne z nich.
Prychnął zaledwie, nie wykonując żadnego kroku. Nie wypowiadając nawet słowa. Nie zrobił nic w kierunku usatysfakcjonowania Rinnelis, czy czegoś co w tej chwili ją opętało. Patrzył w jej ślepia jak i ona patrzyła w jego, zaciskając mocniej szczęki i pazury, które momentalnie wbiły się w grunt pod ich łapami, przytwierdziwszy się do niego na dobre. Och, Patch, co Ci wreszcie zgotował los? Czyżby jakaś rozrywka?

Nie obawiał się go. Nawet jeśli leżał na ziemi, skopany jak ostatnia kłoda to dla niego było to niemalże niczym więcej jak uszkodzeniem ciała. Siniaki pozostaną, i wspomnienie tego spotkania również. Wstał ociężale, odprowadzając ich wzrokiem. Nie bał się. Mogła się dowiedzieć. Mógł jej powiedzieć.
Odszedł.

/ Mój pierwszy post tu, wykaże się <3 Bo, WE ARE THE CZEMPIONS XD


Zjawił się, kroki stawiał niepewnie, wolno. Czuł się nieswojo, jakby nie był sobą. Przed siebie szedł z niepewnością, już ostatnio nie z radością. To przez to że ukrywał się wiele dni? Zaniedbał swoją posadę, nawet nie wie czy na niej jest.
"Być albo nie być " - Oto jest pytanie...

Tak idąc, nawet nie zauważyłem nakrapianej samicy, która wpatrywała się w światło gwiazd swoimi, wyrazistymi, miedzianymi ślepiami. Dopiero gdy wydarłem się spod osłony myśli, zauważyłem jej biel, w czerni nocy.
Manier nie straciłem, więc się ukłoniłem. Jakże to ładnie być gentelmenem, z innych czasów ? Takim, po prostu zacofanym.

Ukłoniwszy się panience, rzekł,

- Witam, witam nakrapianą. Co za piękna noc. Nieprawdaż?

- Racja, racja. Miło dziś tu siedzieć. Przybywam pani z daleka, z odległej krainy. Czy mógłby mi pani dać szansę, na znajomość ? Mógłbym zasiąść obok pani?

Rzekłem, delikatnym, niczym jedwab tonem.
Cały czas spoglądałem w głębie oczu samicy, w tedy czułem się pewniej. W obliczu psa płci pięknej, inaczej zżerał mnie stres. Cóż doświadczenia nie mam, mało samic się widziało. A jeszcze mniej się z nimi rozmawiało. Wolałem się bawić jako szczenie, a jako młodzieniec zajmować stadem...
Tak się nim zająłem, że aż mnie chyba wyrzucili. Zmarnowałem szanse.

Z kwiatów dobiegały dźwięki skrzypków, naszych małych, zielonych koleżków, wiesz już chyba o kogo chodzi.
Polująca sowa w oddali. A wszystko doskonale było słychać, jak odbijało się od kwiatów do naszych uszu...

- Jaskier, Witeź Prawego Królestwa, pani. Urodziwe imię, warte królowej.
Rzekł. Melodyjnie, pogwizdując na koniec, chcąc podkreślić, cały sens zdania. Które miało być dla samicy komplementem, w jego staroświeckim wydaniu.
Czyżby się to samicy podobało? Ten piękny uśmiech chyba na to wskazywał.

Odwzajemniłem go. Zasiadłem obok niej za pozwoleniem.

- Sansanne, powiesz mi do jakich stron należysz? Czyś jest dobra, czy otoczona złem?

/ Za 30 min idę :<

- Nie urodziłem się tutaj, ale pochodzę ze stron zła. Lecz ja taki nie jestem, nie lękaj się więc mnie piękna. Nic ci teraz, ani na kolejnych spotkaniach, jeżeli nam będzie dane. Nic ci się nie stanie. Aktualnie przebywam w śniegu. Tam jestem od przybycia tu, chyba nie zmienię stron, może jak kogoś znajdę, gdy będzie to konieczne. A pani, poświęciła by się dla miłości? Dobra innych?

Mówiłem do niej miękkim głosem.

/ tik, tak xD Sorry więc że krótkie.

- Rozumiem, mam nadzieje że nie urażę cię kładąc się w kwiatach do snu. Jako że jestem zmęczony.

Zasnął w objęciach kwiecia.


/ Pa <3

Suczka trafiła na kwieciste hale. Dobre zakończenie schodzenia ze stromego stoku gór. Z ulgą przystanęła na zielonej trawie. Bolały ją łapy. Nie mogła jednak pozwolić sobie na odpoczynek. Należy jak najszybciej zanieść Aspori i Poimiri do magazynu. Przecież mogą wyschnąć na pełnym słońcu, zostać uszkodzone przypadkiem przez kły Jess lub stracone. Przecież ktoś mógł zasadzić się na medyczkę i zniszczyć lub ukraść zdobyte przezeń medykamenty. Różne zbiry grasują w krainie.
Jessica rozejrzała się po kwiecistej hali. chwileczkę. Rośnie tutaj wiele pięknych kwiatów to może znajdzie też popularną Roimę. Też się przyda. Skoro jest okazja to może poszukać tej rośliny. Lesze to niż wracanie tu po zaniesieniu zdobytych medykamentów. Medyczka ruszyła więc w poszukiwaniu zielska.

1/3

Trawy szeleściło cicho, wiatr falował nimi, a słońce dość mocno przygrzewało. Czarno biała przemierzała halę. Najpierw nurkowanie, potem wspinaczka, a teraz upał. Za każdą próbą zdobycia medykamentu był jakiś czynnik, który utrudniał szukanie. To nie do zniesienia. Medycy mimo wszystko mają trudną pracę. W końcu nie tylko szukają medykamentów, ale też leczą chorych i rannych. Na dodatek trzeba się uczyć o co raz to nowszych sposobach leczenia i roślinach o właściwościach leczniczych.
Jessica bacznie obserwowała okolicę. Nie raz z oddali myliła zwykły kwiat z poszukiwaną Roimą. Jak dobrze, że to nie pustynia, bo fatamorgany by ją wykończyły. No i jeszcze upał. Tutaj tylko jedynie to słońce było przeszkodą. Zmęczenie również nie pomagało. Leśna jednak postanowiła to tak zrobi. I się opłaciło. Wreszcie dotarła do jednej rośliny, której szukała. Zerwała ją i już miał ruszyć w bok, gdy przed sobą dostrzegła roślinę. Czyżby kolejna Roima?

2/3

Niepewna medyczka ruszyła przed siebie. Wytężyła wzrok, ale z daleka nie mogła rozróżnić rośliny wśród zielonej i soczystej trawy. Musiała zwyczajnie podejść. Nie myliła się. Kolejny fart. Dlaczego? Na wyciągnięcie łapy miała kolejną Roimę. Ta prędko została zerwana i była trzymana w pysku wśród dwóch innych roślin leczniczych. Jess stwierdziła, ze tyle wystarczy. Ruszyła więc w stronę Leśnych terenów. Musiała dotrzeć prosto do magazynu zielarskiego.
Gdy była na obrzeżach hali chyba znów dopadło ją szczęście. Po lewej dostrzegła wyraźnie roślinę, której zaprzestała właśnie poszukiwać. Machnęła zadowolona ogonem. Kiedy będzie w magazynie to dopiero będzie w stanie szeroko się uśmiechnąć i pogratulować w myślach własną wyprawę. Podeszła do Roimy i ją również zebrała. Smak w pysku był trochę nieprzyjemny. Trzy różne rośliny. Jessica ruszyła truchtem w drogę powrotną.

3/3 zdobyto 3x Roima
z/t

Wszedł gdzieś.

Smukłe jego ciało pojawiło się na horyzoncie.

Ta sytuacja była z góry przewidziana. Ciernisty dokładnie wiedział z kim ma do czynienia.
- Draco Malfoy, beta mroku.
Szepnął jakby sam do siebie. W końcu jego obowiązkiem jeszcze dziś jest odnalezienie kwiatu krawiny. Może i się uda, oby nie przeciągała się rozmowa bo będzie strasznie uciążliwa. Ale kto wie jak będzie? W końcu to wampir nie? Pazurowa była całkiem ciekawa.

Ciernisty również wykrzywił swój pysk, lecz w zgoła innym wyrazie. Jego lico uosabiało zainteresowanie tak wielkie, że mógłby nim obdarować pół sfory.
- No ciekawe, mamy wyostrzony słuch.
Szepnął jeszcze ciszej aby sprawdzić czy to także dobiegnie do uszu mrocznego. Zapewne tak, jednak jaki jest jego limit? Jak ciche muszą być słowa aby mu umknęły?
- Ultio, Ten, który nie ma cienia.
Czy Draco był odporny na czytanie w myślach? Stan posiadanych przez niego mocy na to nie wskazywał, ale kto wie.