Tatuaże.

Inkub

Czwórka elementów - życie, śmierć, ład i chaos.
Czwórka elementów, w każdym para sączących w cielsko posiadacza magiczność potęgi tatuaży. A każdy z elementów zwany zacną godnością - Monarchą Dusz.
Dlaczego?
Jakże przewidywalne są ludzkie umysły - bowiem zapewne większość z czytelników zadała pośród kłębów rozmyślań takowe zapytanie.
Dlaczego? Dlatego, iż ten, na którego skórnej powłoce zakreślono tatuaż Demonów, jest w stanie wydrzeć spośród stanowiącej materialność i niematerialność jedności własnego przeciwnika bądź przyjaciela drugi z owych fragmentów - nieśmiertelną duszę. A raczej jej połowę.
Co dalej?
Dalej... metamorfoza, faza zniekształcania, tworzenia pęczniejących mocarnością lub wątłych, bezsilnych połów dusz, jakie w następstwie ponownie wnikają w okowy cielska. Pies nie jest już własną osobą. Zmienił się w jednym momencie.
Jak się zmienił?
Metamorfoza zależy od grupy elementu, w jakiej znajduje się tatuaż posiadacza. Dokładniej mówiąc:

| Życie posiada możliwość nasączenia duszy żywotnością, siłą określonej regeneracji - tak, by owa po powrocie do ciała psa zasklepiła dane (wymienione przez posiadacza tatuażu) rany czy też inne fizyczne uszczerbki na zdrowiu. Potraktowany magią życia osobnik czuje przypływ witalności, po prostu chciałoby mu się żyć.
Piętnami życia są:
- Pegaz - przedstawiciel końskiej rzeszy, jednakże temu doszyta została para ptasich skrzydeł o piórach gładkich, jakoby puchowych, odznaczających się jednak ostrymi krawędziami. Całość jego masywnej sylwety zlana jest niezbrukaną bielą, a tylko kopyta rażą kontrastową czernią. Delikatne włosie grzywy i ogona unoszone jest lekko przez wyziewy wietrzne. Źrenice na myśl przywodzą parę węglików, w tęczówkach zaś pełga błękit najjaśniejszych niebios.
Tatuaż znaczony jest na boku posiadacza. Cała końska postura rozciąga się wzdłuż niego, po organach żeber, skrzydła zaś wznoszą się ku górze, w kierunku linii grzbietowej.
- Uroboros - symbolizuje wiekuistość istnienia, bowiem stanowi bytność wydłużonego cieleśnie węża, zdolnego do pożarcia własnej postury - i odrodzenia się na nowo. Technikę samoistnego skonu i powrotu do żywota stosuje najczęściej, gdy jego cielsko ode natłoku rozdrapań zwiotczeje na tyle, by nie był zdolny do rozruchów obronnych. Obłapiające skórny jedwab płytki łusek z górnego rudymentu cielska barwione są na czerwień, u spodu zaś stanowią sytość żółci. Szczęki wieńczą niewielkie, acz mocarne względem ostrości zadziory zębisk.
Postura pożerającej własny ogon gadziny okala przednią, prawą kończynę psiska.
| Śmierć jest w stanie nawet stłamsić ową połowę duszy, tym samym odbierając także tyle samo życia przeciwnika (to jest połowę jednostek żywotności; przykładowo, gdy pies ma ich 80, po reakcji posiadacza tatuażu z grupy śmierci ma ich 40). Razem z tym o połowę swojej mocarności obniżają się wszystkie cechy i ruchy psa - zmysły, proces myślenia i tak dalej.
Znamiona śmierci, to:
- Cerber - trójgłowa psia bestia, o cielsku niezwykle umięśnionym i masywnym. Krótka sierść naznaczona jest czernią węgielną, ślipia gorzeją czerwieniem juchy. Tkanka mięśniowa odstaje spode skóry, rzeźbiąc sylwetę dłutem własnego istnienia. Paszcza naszpikowana jest galerią straszliwych zębisk, spomiędzy których dobywają się dechy paskudne. Szpony, czernią ugnojone, wyginają się ku podłożu, ryjąc o glebę i zostawiając weń wymyślne kształty. Zmysły, wyczulone ponadzwyczajnie, uczuwają najlichsze wonie, dźwięki, drgania i ruchy.
Ta szkaradna, psia istota tatuowana jest na karku posiadacza. Trójka łbów rozwiera paszcze na lewej łopatce, zaś ogon zwinięty fikuśnie wznosi się ponad prawą.
- Orzeł otchłani - jest to straszny mięsożerca, nieumarły pochodzący z innego świata i atakujący wszystkie napotkane żywe stworzenia. Można go łatwo rozpoznać po dużych rozmiarach, czerwonych oczach i czarnych piórach. Ponadto potężne pazury i dziób tego ptaka posiadają śmiercionośną właściwość zakażania ofiary groźnymi bakteriami i chorobami.
Ostre pazury mieszczą się na klatce piersiowej psa, dając efekt, jakby zaraz miały się uwolnić i zatrzasnąć w cielsku swego wroga. Jego posiadaczką jest Astazja.
| Ład potrafił załagodzić wszelkie, zbyt natarczywe i dzikie uczucia, gesty, ruchy, emocje, zagnieżdżone w psiej duszy, jednak na czas bliżej nieokreślony - może to trwać zarówno przez kilka minut, jak i kilka lat. Ponadto jest on zdolny do niszczenia fobii i lęków.
Stygmaty ładu stanowią:
- Naga - splot stanowiących ponętę, kobiecych kształtów z pociągłym cielskiem węża. Zakwitłe niewieścim warem ramiona z lekkością potrafią chwytać wszelkie przedmioty czy też podłoża, a prężna postura gada zdolna jest piąć caliznę sylwety wzdłuż drzewnych kolumn czy też ku górskim szczytom. Ciało węża oraz jejmości stanowią zrazu jedność i przeciwność - pierwsze na własny sposób tęgie, nierozdarte, drugie zaś delikatne, wątłe; lecz oba zgrabne i elastyczne.
Sylweta nagi kreślona jest na zadniej części psiska. Wężowy ogon wije się ku ogonowi psiemu, zaś kobiecy tors wznosi się w kierunku karku.
- Harpia - pozór chaotycznej poczwary stanowi mgielną kurtynę prawdziwości jej oblicza, zsuwaną na nią przez bajarzy oraz wyzbytych kreatywności twórców prozy. Harpia bowiem nie stanowi postaci skrzeczącej, prującej szponami delikatność cudzej skóry bestii - śród racjonalności świata ukazuje się jako hybryda chichoczącej życzliwością kobiety z tylnymi partiami białopiórego lirogona oraz parą skrzących się próchnami srebrzystości skrzydeł. Powab lekkości jej lotu ciągnie ku sobie caliznę pobliskich spojrzeń, nasączając wszelakość spozierających nań bytów czuciem zachwytu.
Skrzydła harpii skłaniają się ku łopatkom psa, zaś szpony znaczą swe ślady ma pośladkach. Ostry dziób stworzenia swe miejsce znalazł na karku.
| Chaos może dodawać do duszy wspomnienia, odbierać je, napawać lękiem, określoną fobią, nadać jakiś instynktowny odruch, jaki wykonywać będzie pies - a po zwróceniu jej osobnikowi, ten nie będzie w stanie powrócić do swej całkowitej, pierwotnej normalności, a jego rozumowanie oraz ruchy staną się (chociaż częściowo) dość chaotyczne.
Chryzmatami chaosu są:
- Hydra - potęga tejże istoty stanowi niemal lustrzaną równoznaczność z wszechmocą samego smoczego bytu (obdartego jednak z pary skrzydeł) - cielsko bowiem, obszyte dzianiną płyt tęgich łusek, ciągnie się na odległość kilkunastu stóp, by stopniowo zwężać się ku krańcowi ogona, który jako kańczug tnie sploty powietrzne oraz skórne powłoki ofiar. Czwóra łapsk wspiera się na zlepionych błonami mocarnych paluchach, zwieńczonych zadrami szponów. Za to frontowa część cielska porośnięta jest siódemką łbów, osadzonych na gibkich szyjach - a każdy czerep posiada siedem par jakoby żelaznych kłów. Czemu hydra upodobała sobie tereny wodne i bagienne - nie wiadomo. W każdym razie tchnięto weń ducha znakomitego pływaka.
Cielsko hydry zdobi szczeble psich żeber, wzdłuż których, ku piersi Demona, pną się sążniste szyje bestii. Jego posiadaczką jest Blanka.
- Kelpie - to zły, niezwykle niebezpieczny oraz krwiożerczy wodny demon, zamieszkujący zbiorniki wodne oraz rzeki. Najprawdopodobniej jest to mieszaniec, pół-koń pół-byk, o czarnej skórze z ostrymi rogami. Jego grzywa pachnie siarką i jest płomiennoruda. Są różne podania jak owe stworzenie wygląda. Mów się, że jest to koń, najczęściej szaro-czarny, spokojny i piękny o łagodnych oczach. Wiecznie ma zimną, zbliżoną do foczej skórę i morką grzywę. Innym razem grzywa jest zastąpiona przez wiechę sitowia.
Tatuaż ciągnie się od nasady ogona, gdzie znajduje się grzywa, zaś łeb konia umiejscowiony jest na karku psa.

Co znaczą tatuaże?
Jako wyjaśniły powyższe opisy, są one sprószonymi magicznością istotami, kreślonymi na cielsku psa. Lecz nie stanowią jedynie żmudnej bytności cielesnych ozdóbek - o nie... Potrafią bowiem odlepić się od skórnej skorupy posiadacza i począć egzystować własnym, osobliwym żywotem...

Pomysł - Impyerno.
Opisy wymyślane przez Impyerno (Pegaz, Uroboros, Cerber, Naga, Harpia, Hydra, opis główny) oraz Steele'a (Orzeł otchłani, Kelpie).