Zbyt wiele łez przelanych zostało nad tą przepaścią, gdzie czarna otchłań wyciąga spiczaste palce po każde z niewinnie cierpiących serc. Niektóre psy wybrały właśnie to miejsce na zakończenie swojego żywota czy też na rozmowę z ukochanym, ponieważ tutaj, w cieniu rozłożystego kasztanu, zawsze przychodzi czas na wyznania. Tu rządzi szczerość, którą wciąż podburza lekki wiatr północny... mimo faktu, że klif jest idealnym miejscem na rozstanie.

Mały Gin po raz pierwszy zawitał w to miejsce. Stanął na krawędzi klifu i zaczął obserwować jak fale obijają się o brzeg i znikają. Szczeniak po raz pierwszy w życiu widział morze. Nie wiedział co to, przez jego łebek przelatywała myśl ,,Co to za wielkie jezioro?''. Akita mógłby patrzeć w wodę bez końca gdyby nie fakt, że przecież mógł spaść w toń i utopić się. Sczczun cofnął się kilka kroków od krawędzi i usiadł słuchając szumu morza.

Albinoska postanowiła po wyjściu z leża zwiedzić parę nieznanych okolic. Zdawało się, że ma gdzieś to, iż przypadkiem mogłaby wkroczyć na obce tereny, których "właściciele" mogliby nie być tacy dobrzy jak Vulture. Po za tym teraz nie była samotniczką - należała do Lasu, a to stawia ją w innym świetle.
Paige czuła, że powinna teraz leżeć i odpoczywać, po dosyć długiej i męczącej wyprawie z rodzinnych okolic w nieznane. Ach, ale czy ona kiedyś posłuchała swojego ego? Można powiedzieć - nieustraszona odkrywczyni. Bladoniebieskie oczy błądziły po otaczającym ją terenie, aż wreszcie ulokowały się na wysokim klifie. Stała właśnie przed nim, myśląc czy warto tam wejść i zobaczyć, co się kryje na szczycie...? Decyzja padła, oto trzyletnia suka rozpoczęła wspinaczkę, która z każdą minutą przybliżała ją do celu, aż wreszcie samica stanęła na szczycie, skąd rozpościerał się przepiękny widok morskiej toni.

Szczeniak usłyszał kroki i w trybie szybkim wstał i odwrócił łsię przodem do nieznanej suki
-Dzień dobry-Powiedział uśmiechając się i merdając ogonkiem. Postanowił wypytać ją o krainę, ale to potem, najpierw musi się dowiedzieć co to za akwen.
-Wie pani może co to za wielkie jezioro czemu ta woda tak faluje?-pierwsze pytanie wydarło się z pyszczka młokosa, który cały czas się uśmiechał i to tak słodko, że nikt nie miałby ochoty zrobić Ginowi krzywdy.

O krainie to nie dowie się za wiele, skoro trzylatka dopiero tu dotarła. Ona sama musi szukać kogoś, kto choć trochę podzieliłby się swoją wiedzą. Jak na razie sama pomocy nie udzieli w tej sprawie, choć bardzo by chciała.
- Cześć. Oj, nie mów do mnie pani, taka stara to nie jestem - choć w porównaniu z nim może i taka była. Westchnęła, nie mogąc uwierzyć że została tak postrzegana w takim tempie.
Jezioro? Zerknęła na morze, uśmiechając się szeroko. Wtedy naszła ją myśl, że kto normalny zostawiłby samego szczeniaka, który nawet nie wie co to morze! Kompletna nieodpowiedzialność.
- To morze. Od jeziora różni się tym, że jest słone. A faluje... przez wiatr.

Młody jakby zamarł, odleciał do swojego świata. To chyba przez morze, skoro nigdy przedtem go nie widział. Samica usiadła, nie próbując wyrywać go z marzeń, w które najwyraźniej się zagłębił. Ją również coś wzięło na refleksje, gdyż w tamtym momencie, machinalnie przypomniały jej się siostry. Z zamyślenia prędko wyrwał ją odgłos czyichś kroków, bardzo żwawych. Albinoska zwróciła pysk w kierunku nieznajomego samca.

Wampir? Och, Paige dawno nie miała do czynienia z istotami o nadludzkich mocach. Może być ciekawie lub też nie. Zależy czy nieznajomy będzie nad sobą panował. Jest też możliwość sprawdzenia się tego gorszego scenariusza. Wtedy... się zobaczy.
- Lillios... - powiedziała jakby bez przekonania. Skupiła się bowiem na kolejnym dziwnym słowie. Kiedy tylko pies się zbliżył, jej uwagę przykuły wystające kiełki. Posłała mu pytające spojrzenie - Czyżbyś przeszedł coś na kształt mutacji? - spytała, wskazując pyskiem na przydługie zęby. Kto pyta nie błądzi, czyż nie? A Paige czasem ciężko było powstrzymać swoją ciekawość.

O, teraz to wiedziała na czym stoi! Trzeba było tak od razu Egzorcysto, nie ładnie tak wprowadzać nowe damy w błąd. Spokój wyraźnie zaczął malować się na licu Paige. Przekręciła się, by móc spokojnie patrzeć na psa, nie musząc wykręcać szyi. Uśmiechnęła się promiennie, widząc jego dość zabawną reakcję na jej słowa. On chyba uwielbia się popisywać i rozśmieszać innych... pomyślała nagle.
- Zależy? Co dokładnie masz na myśli? - była zdumiona tym, że kły mogą urosnąć do takich rozmiarów. Odruchowo przejechała jęzorem po własnych, jakby chciała sprawdzić czy przypadkiem i one się nie zmieniły. Niemniej jednak, Paige postanowiła dalej drążyć ten temat. Railith rozbudził jej ciekawość. Teraz nie odpuści, póki nie dostanie wyraźnego sygnału, że leśny nie chce o tym rozmawiać.

Wzruszyła barkami. Czy powinna traktować to jako komplement?
- Cóż, moja cecha rozpoznawcza - odparła uśmiechając się niemal rozbrajająco, a przynajmniej taki miała zamiar. Przysunęła do siebie biały ogon. O obecności szczeniaka zapomniała. Choć chyba pamiętać o tym powinien Railith, skoro chciał jej wyjawić tą straszną tajemnicę. Czy chciał, by przez przypadek poznał ją młody szczeniak, który w przyszłości mógł ją komuś wyjawić?
- Och, czy sądzisz, że zdradziłabym cię. Nie robię tego nawet nieznajomym - odparła, przekrzywiając łeb, zaś jej głos nabrał wyrazu oburzenia i rozczarowania - Co do tej eliminacji... to się jeszcze zobaczy - dodała po chwili, a w jej oczach pojawiła się dziwna iskierka. Ale czego? Pewności siebie? Paige nie przejęła się słowami samca.
Kiedy powiedział jej co miał do powiedzenia, suka na moment zesztywniała. Kiedy pierwszy, lekki szok odszedł, dawna mimika powróciła, lecz mięśnie pozostawały napięte. Ha, jak to można skutecznie ukrywać swoją naturę... niebywałe. Gdyby samica nie zapytała się o jego zęby, z pewnością długo żyłaby w przekonaniu, że rozmawia z normalnym psem. Nie... z krwiopijcą.
- Nie ma jak to upadek i powstanie... - skwitowała, odwracając wzrok. Powiedziała to w zasadzie do siebie, choć Egzorcysta mógł i na to udzielić odpowiedzi. Droga wolna.

Kiedy ten wyciągnął łapę ku Ginowi, Paige zesztywniała. Kurcze, musi naprawdę wyluzować. Jedna nowina o wampiryzmie, a ona już robiła się przewrażliwiona. A czy to źle? Egzorcysta jak na razie nie dawał powodów do większego niepokoju, ale albinoska nie wyzbyła się czujności. Nie da rady.
- O, no. Dobrze, że dałeś jakąś informację. Będę pamiętać - odparła kiwając łbem. Nie zazdrościła mu. Bo chociaż nie chciał nikogo skrzywdzić, przez co w tym ciężkim dla niego okresie trzymał się z dala od innych, nie chcący mógłby kogoś skrzywdzić. Biedak.
- Miło mi. Paige - przedstawiła się, po czym zachichotała - Kolejny mroczny akcent. Niebywały przydomek - dodała po chwili. Taki sympatyczny gość, a naznaczony takimi rzeczami.

Jej spojrzenie nagle przeniosło się na przybywającą osóbkę. Paige trochę się rozluźniła, czuła, że na razie nie musi obawiać się ataku ze strony Railitha. Po za tym, wątpliwe było to, żeby samiec zaatakował kogoś ze swojej sfory. Cóż, mógłby rzucić się na małego Gina, ale wtedy musiałby się liczyć z ostrą obroną ze strony albinoski.
Teraz jednak zamilkł. Może uraziła go swoimi słowami? Chciała już jakoś naprostować sytuację, ale wparowała Jessica. Suka ta trzymała się z daleka. Paige uśmiechnęła się promiennie, zachęcając ją do podejścia. Po co tamta miałaby siedzieć samotnie?

Tak, ten dźwięk był jak najbardziej jednym z najpiękniejszych dźwięków, który potrafi sprawić, że zapominamy o świecie, problemach, rzeczywistości. Jednak podczas tego zatapiania się we własnym wymiarze, stajemy się też bardzo podatni na atak ze strony innych, świadomych w tym momencie bytów. Ach... ta logika Paige.
Suka ucieszyła się, że nieznajoma nie okazała się odludkiem i zrozumiała gest z jej strony. Nie wyglądała na jakąś złą i okrutną. Ha, to samo można powiedzieć o Egzorcyście! Nic to, po prostu albinoska zaczynała powoli przekonywać się do tubylców, stawała się coraz bardziej otwarta. Czy to na jej korzyść, czy nie - okaże się.
- Cześć! Znaczy się - lillios - odparła z uśmiechem.

Samiec rosły, posiwiały gdzieniegdzie wkroczył z wolna chwiejnym krokiem. Jego ciało spore, choć smukłe zbliżało się z wolna. Rysy wilcze lecz zgoła inne, lewa połowa pyska skryta pod maską kościaną. Kimże on jest? Sam by chciał wiedzieć. Cóż to za świat po 1000 lat, nieznany w zupełności.

Machnęła łapą.
- Ach, czyli nie jestem jedyna - odparła z ulgą, po czym rzekła pocieszająco do Jess - Nie martw się, dla mnie to też nowość. Wiem, że Lillios to powitanie Sfory Lasu, a Ultio... pewnie jakiejś innej - skoro w tej krainie jest aż siedem sfor, mają sześć możliwości. Wykluczając Ogień, którego powitaniem jest Amos.
Przysunęła do siebie ogon, raptem zauważając majaczącą w oddali czarną postać. Cóż, ta już nie robiła takiego dobrego wrażenia jak to było w przypadku Egzorcysty lub Jess. Bladoniebieskie oczy zwężyły się, uważnie lustrując postać starca. Jego chwiejny krok też był podejrzany.

Staruszek zbliżał się do was nieustannie i mimochodem podsłuchał trochę waszej rozmowy.
- Ultio. Tak witali się wysłannicy Szyszymory.
Zmęczony wiekiem głos uleciał w eter smagając wasze uszy.
- Wybaczą mi panie brak manier.
Dodał po chwili i skłonił się nisko. Aż mu w kręgosłupie coś strzeliło.
- Jestem Zefonit. Milo mi panie poznać.
Dziwna persona, która właściwie nie wie czego szuka. Może szczątków krainy swojej młodości.

Wysłannicy Szyszymory? Dobra, to jakaś przenośnia czy... co? Wysłannik może być jakiegoś bóstwa, boga, więc założenie, że ta cała Szyszymora właśnie kimś takim jest mogłoby być prawdziwe.
- Mhm... czyli dokładnie kto? Kim jest ta Szyszymora? - zwróciła się do Zenofita. Owszem, ona również poczuła, że ten czarny samiec posiada wielką wiedzę. Może zechce się z nimi nią nią podzielić?
- Mówicie mi Paige - dodała później. Ziewnęła delikatnie, nie mogąc utrzymać na wodzach senności. Potrząsnęła pyskiem, chcąc się ocucić.