Słodkość. Przechylił lekko łeb.
- Sole - odrzekł krótko wciąż wpatrując się w błękitne ślepia z typową dla się nachalnością.

Sole? Oj... a to tak się powinno robić? Chyba Tenshi się nie zmusi do wcinania piachu. Po krótkiej chwili milczenia z jego trzewi dobył się ten słodki do porzygu głosik.
- Byłeś kiedyś martwy?
Aniołek nie spuszczał z rozmówcy swego spojrzenia. No to na pewno nie było normalne pytanie, ani tym bardziej logiczne. Chociaż w tej krainie zmarli pewnie mogą powrócić do życia.

Zamyślił się kierując wzrok gdzieś w bok. Słuchał kogoś czy też czegoś, to było widać bardzo wyraźnie. Później skinął łbem do swych barwnych i klarownych halucynacji, by znów powrócić do konwersowania z liskiem wessawszy przed nozdrza potężną dawkę tlenu.
- Nie - powiedział. - Nawet nie było blisko.

Nie było blisko? Żadnych złamań ani nic? Dziwne... nie wygląda na super silnego.
- Hm... ja chyba byłem. Ale nie do końca. W sumie nie mam pewności bo nic nie pamiętam.
Coś chyba nie grało dzisiaj z aniołkiem. Czyżby nowe stanowisko ciążyło mu na umyśle? Przyzwyczai się. Po prostu będzie musiał.
- Z resztą... czym się zajmujesz?
Powiedział szybko, aby odwrócić uwagę demona od wcześniejszych słów i zrobił ten swój szeroki uśmiech. Ukazał wszystkie zęby, ha bawet te trzonowe.

Tabletka gwałtu, z pewnością. Z jego grzbietu wyrósł prawie półmetrowy wąż, którego trójkątny łeb ukazał się Śnieżnemu pomiędzy rudymi uszami.
- A jak przypuszczasz? - zapytał całkowicie ignorując kobrę.

Hm... to było dość dziwne. Ale co tam, może tylko zwida jakaś marna.
- Jesteś iluzjonistą? Słyszałem o takich sztukmistrzach...
Zaczął a później to już potok słów o sztuczkach magicznych. Lisek w końcu się zamknął i spojrzał błagalnie na demonicznego tymi swoimi niebieskimi oczyma.

Parsknął rozbawiony.
- Jestem uzdrowicielem - rzucił.

Uzdrowicielem? A nie wygląda na takiego. W każdym razie fajna sztuczka.
- O! O! też mogę spróbować?
Powiedział rozentuzjazmowany i spojrzał błagalnie na siewcę. Ale mniejsza, przecież nie będzie czekał na zgodę. Pierścień na jego szyi rozbłysnął delikatnym światłem, a coś pod jego łapkami zaczęło się tworzyć. Z litej skały jakby z nory zaczął wyłazić lodowy smok w stylu chińskim tak, że Tenshi stał na jego czerepie. I cały, ale to cały był zrobiony z lodu.
- Ładny wąż mi wyszedł?
Spytał dumny ze swego dzieła.

Cholera jasna... Gapił się jak idiota w skrzącą błyskotkę. Z półotwartą paszczą do tego.
- Co to jest? - zapytał zadziwiająco, hymh, chłodno.

Śnieżny uśmiechnął się szeroko, po czym zeskoczył z lodowej bestii. Oczywiście rozłożył skrzydła aby zetknięcie z ziemią nie było czymś bolesnym.
- To taki pierścień. Mam go od zawsze.
Piesiec powiedział wszystko co wiedział. Następnie skinął łebkiem i lodowy twór rozpadł się w śnieżny pył.

Takie chwyty go nie ruszały. Sam potrafił czynić podobne, identyczne również. Zastrzygł uchem.
- Wiesz, jakie on ma możliwości? Jakiego rodzaju mocą dysponuje? - wymamrotał podchodząc bliżej.

Wyraz pyszczka śnieżnego zmienił się diametralnie. Złowieszcza mina? Tak to dobre określenie.
- Nie chcesz wiedzieć.
Rzekł zwięźle po czym ukrył błękit swych oczu za powiekami i znów uśmiechnął się milutko.

Kobra spadła na ziemię i zaczęła połykać swój ogon.
- Potrzebuję... - stęknął, jakby stracił oddech. Bacząc na jego minę, wyrażającą nieumiejętnie maskowaną, upiorną euforię, było to całkiem możliwe. - Potrzebuję go. Na chwilę.

Może i śnieżny był naiwny, ale nie aż tak.
- Nie dam go nikomu. To jedyne co łączy mnie z przeszłością.
Wszystko co było wcześniej, przed utratą pamięci, wskrzeszeniem. Tylko pierścień pochodził z tamtych czasów.

Pod cielskiem węża rozrastało się dno brązowej miski, której krawędzie niedługo później wystrzeliły w powietrze wieńcząc w końcu narodziny naczynia. Złote ślepia łyskały dziwacznie.
- Mogę dać coś w zastaw - wyszczerzył żółte kły.

Piesiec zaczął nabierać podejrzeń.
- Jeśli będziesz miał ten pierścień, to będziesz w stanie odebrać mi rzecz, którą dasz w zastaw.
Rzekł niepewnie po czym wzleciał w powietrze.
- Z resztą nie masz nic tak cennego.
Czyżby przez płaszczyk dobroci przedarła się krzta zdrowego rozsądku dawnego Nivisa. Może.
- Do zobaczenia.
Dodał pogodnie i odleciał.
[z/t]

Powrócił do przeszukiwania cmentarza.

Kilka mogił zostało naruszonych, jeden kompletnie rozkopany. Żaden nagrobek nie był do niego przyporządkowany.
[z/t]

Turlu, turlu.
Czarny kłębek sierści wturlał się na cmentarz. To nie był byle jaki kłębek. On chichotał uroczo. I nagle łup. Na trasie turlania stanął nagrobek. Puchaty cosiek pufnął i dmuchnął. To coś było szczeniakiem. Cztery łapki rozjechane na boki, czerwone oczka, ogonek i ta cała w ziemi czarna sierść. A może ona była biała, ale bród tak ją obsiadł, ze jest teraz ciemna? Nie ma tutaj wody. Pozostanie do zagadką.

Nie ma wody... a może i jest? Woda jest wszechobecna, w każdym razie nie o tym teraz będziemy rozprawiać. Mały lis o nienaturalnie dużych skrzydłach osiadł z wolna na jakimś piedestale po zniszczonym pomniku. Z resztą, każde skrzydła są nienaturalne dla psowatych, nawet najmniejsze.

Dalej pufała, fukała i dmuchała. Robiła to od tak, a może i dlatego, że jej wścibskie uszy łaskotały ją. Przez te swoje odgłosy nie dosłyszała kroków białego liska ze skrzydłami. Ligaz. Pewnie lis i pegaz! Wynaturzenie, mphym.
Nagle coś przylazło do niej i o zgrozo, warknęło. Livonna wydała pomruk zdziwienia i przewaliła się na grzbiet. Czerwone oczka kilkakrotnie zniknęły za czarnymi powiekami.
- Grał.
Było to dziwnie. Nie te typowe warknięcie, tylko udane i nienormalne. Ogon uderzył kilkakrotnie o ziemię.

Piesiec przyglądał się wszystkiemu z boku, stojąc na swym podeście jak jakiś anioł nagrobkowy tak modny w dawnych czasach. Biała kita odruchowo otuliła jego łapy a białe, błoniaste skrzydła wtulone zostały w sierść porastającą boki alfy. Czy już czas? Ach tak, lepiej dać znać o swoim istnieniu zamiast czekać aż z warczenia przejdą do działania.
- Neve.
Rzekł pogodnie przerywając to urocze warczenie po czym załopotał skrzydłami aby zwrócić na siebie uwagę samic.
- Chyba nie będziecie tu walczyć?
Walka? Nie to byłby pogrom małego szczeniaka.

A młodziutki. Pewnie od razu uznano ją za głupią i dziwną, ale o to jej właśnie chodzi. Pod tą maską kryje się psychika zabójcy i diabła. Ma się te geny po ojcu. No i wychowanie. Oh, ah. Każdy będzie przez nią okłamany. Jedynie Rudolf zna prawdę.
Sunia zerknęła na lisa, ale był on do góry nogami. Wywaliła koniuszek różowego języczka. On miał skrzydła, wow! Znów pacnęła ogonem o ziemię.
- Aep, aep, aep.
Przywitała się, lecz lekko bełkotała. no jak się tu dziwić, gdy miała ciut języka wystawionego na wierzch. Tamten Śnieżny, ta Ciernista. Spotkała sojuszniczkę. Po raz pierwszy.
- Walka...
Szepnęła jakby do siebie. W jej duszy obudziła się żądza adrenaliny, ale nie będzie atakować starszego od siebie i sojusznika. Znajdzie jakąś myszkę i na niej wyładuje energię. Zerknęła na Helenę, gdy ta ją tknęła. Livonna przewaliła się na brzuch i rozpłaszczona przez podrostkiem, zaczęła tykać łapką jej klatkę piersiową. Pac, pac, pac.